[dropcap size=big]Η[/dropcap] πραγματοποίηση του ονείρου είναι μία απάτη που καραδοκεί πίσω από κάθε απουσία. Ουδέποτε όμως αναζητήσαμε μέσω της φαντασίας κάτι απτό, και ουδέποτε δώσαμε αξία σε πράγματα με τα οποία συνυπάρχουμε. Φθάνοντας όμως στη λήξη της συνύπαρξης με κάτι – κάποιον, συστηνόμαστε με το απότοκο της λήξης αυτής. Το στερνοπαίδι του «τέλους» είναι η απουσία, η οποία ξαναβαπτίζεται και μετονομάζεται σε έλλειψη. Μία τέτοια έλλειψη είναι αβάσταχτη δίχως το αντίβαρό της, το ενδεχόμενο δηλαδή να μετατραπεί η απουσία σε παρουσία. Για αυτό και η κάθε μας φαντασίωση αναπτύσσεται ανάμεσα σε αυτό το δίδυμο.
Συμπέρασμα: Το κάτι που φαντασιωνόμαστε δεν λείπει από γύρω μας – «όλα ζουν αν τα θυμάσαι» -, αλλά ταυτόχρονα είναι ανέγγιχτο και απομακρυσμένο από τα δάχτυλα του χεριού μας. Για αυτό καλό θα ήταν να αγγίζουμε με τον νου και να χρησιμοποιούμε τα δέκα μας δάχτυλα στον βαθμό που αυτά αποτυπώνουν τις επιδιώξεις του. Εάν η σκέψη συγκεντρώσει χαμένους ανθρώπους στο εσωτερικό της, τότε θα εξασφαλιστεί ισόβια η επικοινωνία με αυτούς. Εάν πάλι θεωρήσουμε νεκρό αυτό που έχει αποχωρήσει απ’ την καθημερινότητά μας, ας μην μπούμε καν στη διαδικασία να διαβάσουμε τον τίτλο του τραγουδιού:
Σχεδόν πενήντα χρόνια
βάσανα και διωγμοί,
τώρα στη μαύρη αρρώστια
ανάξια πλερωμή.
Το δίκιο του αγώνα
πολλά σου στέρησε,
μα η ζωή λεχώνα
ελπίδες γέννησε.Τίποτα δεν πάει χαμένο
στη χαμένη σου ζωή,
τ’ όνειρό σου ανασταίνω
και το κάθε σου «γιατί».Ποτέ δε λες η μοίρα
πως σε αδίκησε,
μα μόνο η Ιστορία
αλλιώς σου μίλησε.
Σκυφτός στα καφενεία,
στους δρόμους σκεφτικός,
μα χθες μες στην πορεία
περνούσες γελαστός.
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
Φωτογραφία: Νάσια Δεληγιάννη (Lavart)
