Τυχαίο ή τάση; Αυξάνονται όντως στις σκηνές της Θεσσαλονίκης οι παραστάσεις για την προβληματική του φύλου; Μίνι επιλογή από πρόσφατα, ενδιαφέροντα παραδείγματα, που πραγματεύονται ποικίλες όψεις του θέματος και προσφέρονται για gender-oriented προσεγγίσεις :
-«Συνομιλίες γυναικών» (σκην. Ν. Βουδούρης): Καλά λογοτεχνικά κείμενα ως βάση και ήσυχα ξεδιπλωμένη γυναικεία οπτική από την Αναστασία Θεοφανίδου. Ιδανική για εξομολογήσεις η «σπιτίσια» ακουστική της σοφίτας του Μπενσουσάν Χαν.
-«Φιλονικία» (σκην. Π. Δεληνικόπουλος): Φύση ή κοινωνική κατασκευή; Το αρσενικό, το θηλυκό, η αυτοεικόνα, η έλξη και η δυναμική του ζεύγους υπό συνθήκες πειράματος: ο Μαριβώ του Διαφωτισμού σε διακριτικά ανασημασιοδοτημένη εκδοχή και αισθητική sci-fi. Έξυπνο το εδεμικό σκηνικό-ενυδρείο της Ε. Κιρικινέ. Στο θέατρο T.
-«Ερκουλίν Μπαρμπέν: Οι αναμνήσεις ενός ερμαφρόδιτου» (σκην. Δ. Κωνσταντινίδης). Μόλις αναγγέλθηκε και αναμένεται η παράστασή του. Σημαντικό αυτοβιογραφικό τεκμήριο που αξιοποίησε ο Μισέλ Φουκώ στις έρευνές του για τη σεξουαλικότητα και «το αληθινό φύλο». Απομένει να δούμε πώς θα διασκευαστεί για τη σκηνή. Στο Μπενσουσάν Χαν και αυτό.
