[dropcap size=big]Η[/dropcap] κυκλοφορία του νέου single των Black Eyed Peas, Street Livin’, σηματοδοτεί και την επίσημη έναρξη της μετά Fergie εποχής για το συγκρότημα, η οποία μοιάζει πιο πολύ με επιστροφή παρά με μετάβαση. Αφήνοντας πίσω το pop party anthem μουσικό ύφος που τους χάρισε μεγάλη αναγνωρισιμότητα και επιτυχία, τα εναπομείναντα μέλη επιστρέφουν με ένα πολιτικοποιημένο κομμάτι, το οποίο συνάδει με το εναλλακτικό hip hop παρελθόν τους. Δεν θα μπορούσε να απουσιάζει το εξίσου πολιτικοποιημένο video clip – M. L. King, Malcolm X, αστυνομική βία, φυλετικές ανισότητες – το οποίο δεν αποτελεί προϊόν προώθησης επερχόμενου δίσκου, αλλά συμπληρωματικό τμήμα του ευρύτερου graphic novel project, Masters of the Sun.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Σε σκηνοθεσία will.i.am, το Street Livin’ προάγει ως μέσο αντίληψης της επανάστασης την κίνηση καθαυτή. Η παθητικότητα και η παράλυση που προκαλείται από την κυρίαρχη κουλτούρα αποτυπώνονται μέσω της ακινησίας της φωτογραφίας και της αργής ταχύτητας, με την οποία ανοίγει το κάδρο, δημιουργώντας μια ψευδαίσθηση σχεδόν της μη-κίνησης. Ως αντίδραση/αντίσταση στέκει η κίνηση του στόματος των υποκειμένων, που αφ’ ενός καταλαμβάνει μικρό μέγεθος στη συνολική έκταση του κάδρου, αλλά συγκεντρώνει την απερίσπαστη προσοχή του βλέμματος του θεατή – όπως συμβαίνει άλλωστε και με τη σχέση κυρίαρχης κουλτούρας και της εκάστοτε υποκουλτούρας/μειονότητας. Η έλλειψη χρώματος του clip ενισχύει την αίσθηση απολυτότητας του δυτικού πολιτισμού, η οποία απορρίπτει οποιουδήποτε είδους ποικιλομορφία, συνδέεται με το φυλετικό ιδεολογικό πλαίσιο της αφήγησης και ταυτοχρόνως λειτουργεί ως μηχανισμός εξάλειψης οπτικών ερεθισμάτων, μεγιστοποιώντας την σημασιοδότηση της κίνησης του στόματος. Η καταπίεση του ανθρώπου εξισώνεται με την καταπίεση της κίνησης, ενώ η επανάσταση δεν αναπαρίσταται με μεγάλες γρήγορες ή πληθωρικές αλλά με ρυθμικά επαναλαμβανόμενες μικροκινήσεις. Το μέγεθος, η ταχύτητα και ο πλουραλισμός – ιδεολογικοί πυλώνες του δυτικού καταναλωτισμού – αντικαθίστανται από τη συχνότητα και τις διακυμάνσεις. Η παρακμή της αντίληψης της κίνησης, ως σύμβολο της πολιτικής ελευθερίας, φέρει άμεση ανάγκη για επαναπροσδιορισμό.
Πέραν όμως της προφανούς πολιτικής και ιδεολογικής αμφισβήτησης, το Street Livin’ θέτει και μία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα, οντολογικής φύσεως αντίρρηση. Το εναρκτήριο υποκειμενικό πλάνο, επί της ουσίας εισβάλλει στα καλυμμένα με VR googles μάτια ενός computer generated θεατή, επικρίνοντας με διττό τρόπο την όραση και τη θέαση, ως μέσο αντίληψης της πραγματικότητας/κοινωνίας. Ο VR εξοπλισμός εκθέτει την ανεπάρκεια και την επισφαλή φύση της θέασης, τη στιγμή που η κίνηση της κάμερας κυριολεκτικά της επιτίθεται. Η δημοσιογραφική αισθητική του αφηγηματικού περιεχομένου και οι τύπου φωτογραφίες ντουκουμέντα, ανάγουν αυτήν την αμφισβήτηση της θέασης στην κατάρριψη της της αποδεικτικής αξίας της αλήθειας, την οποία φέρει η εικόνα. Η προσθήκη γραφικών συνθέσεων στην εικόνα – φυλακή, πρωτοσέλιδα – καθώς και το άνοιγμα του κάδρου, σχολιάζουν και αποκαλύπτουν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το αφηγηματικό γεγονός από τη ρεαλιστική απεικόνιση καθαυτή. Η προσθήκη αυτή αποτελεί μέρος της φιλμικής αφήγησης και πριμοδοτεί για ακόμη μια φορά στην κίνηση, την οποία και προκρίνει ως αγωγό της αλήθειας – απορρίπτοντας την όραση. Η θέση αυτή ενισχύεται και από την αντίθεση των ζωντανών κινούμενων χειλιών – αναπαραστάσεις εκφοράς του στιχουργικού περιεχομένου – και του νεκρού ακίνητου βλέμματος των υποκειμένων.
Η προσήλωση τούτη στο στόμα, δύναται να ανασύρει όμως και περαιτέρω ζητήματα. Αν η προσέγγιση της αφήγησης περατωθεί, διά μέσου της θεώρησης του ανθρώπινου σώματος ως την φόρμα που εσωκλείει τον εαυτό, τότε η προβληματική του στόματος – όπως άλλωστε και οποιασδήποτε οπής του κορμιού – αποτελούν μια απειλεί οριοθέτησης της ταυτότητας του ατόμου. Πρόκειται εν τοιαύτη περιπτώσει για μια ανοιχτή πληγή ή ένα σχίσμα, απ’ όπου ελλοχεύει κίνδυνος διαρροής του εαυτού και που αφήνει το άτομο εκτεθειμένο και ευάλωτο σε εκ των έξω αλλοιώσεις. Τα σωματίδια σκόνης, διακριτά καθ’ όλη τη διάρκεια του clip, εφιστούν την προσοχή στην ατμόσφαιρα και συνδιαλεγόμενα με το στόμα – και την κίνηση αυτού – στην αναπνοή. Η αναπνοή αιτιολογεί τη λειτουργία της διόδου του στόματος, η οποία αποτελεί επί της ουσίας μονόδρομο ολοκλήρωσης του εαυτού. Ο,τιδήποτε εισερχόμενο είναι ζωτικής σημασίας, επιθυμητό και αναγκαίο τμήμα του ατόμου – οξυγόνο, τροφή, νερό – ενώ ό,τι το εξερχόμενο ανεπιθύμητο, περιττό και απειλή – διοξείδιο του άνθρακα, σάλιο, έμετος. Πολύ απλά τα εξερχόμενα στοιχεία δεν είμαστε εμείς και ακολουθώντας το συλλογισμό, ο λόγος είναι ένα εξ’ αυτών. Άρα δεν είμαστε οι λέξεις μας, ούτε ο λόγος είναι η αλήθεια, φαίνεται να διατείνονται οι Black Eyed Peas, με την επαναστατική διάθεση του Street Livin’ να ξεπερνά τα όρια του αφηγηματικού περιεχομένου, καθώς η κατά BEP επικείμενη επανάσταση αφορά και την κυριαρχία του λόγου.
Μία σύνοψη αυτής της ανάγνωσής θα μπορούσε να αποτελεί απλώς το ίδιο του όνομα του συγκροτήματος, με κάθε λέξη του να ονοματοδοτεί την έκαστη θεματική του κειμένου. Το πολιτικό πλαίσιο, το θέαμα και η στοματικότητα, ή κατά κόσμον – the Black, the Eye and the Pea.
Κείμενο: Γιώργος Πανόπουλος (Lavart)
