Η ιστορία της δίκης των 7 του Chicago που άφησε το στίγμα της στον χρόνο
Το προοίμιο
Η δεκαετία του ’60 για τις ΗΠΑ υπήρξε μια δεκαετία ταραχώδης. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ μαινόταν, χιλιάδες αμερικανοί στρατιώτες σκοτώνονταν στα πεδία της μάχης και δυο δολοφονίες: αυτή του Προέδρου Τζων Κέννεντι το 1963, και πέντε χρόνια μετά, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968, δεν επέτρεπαν στην αμερικάνικη κοινωνία να βρει την ηρεμία. Ένα ιστορικό πλαίσιο που η βία γεννιόταν, δυνάμωνε και επέστρεφε πάλι στους ίδιους τους πολίτες, ένας φαύλος κύκλος αίματος που έμοιαζε να μην τελειώνει ποτέ.
Οι αντιδράσεις δε άργησαν βέβαια να γεννηθούν. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η δεκαετία του ‘60 ήταν ιδιαίτερα ανθηρή σε ό,τι αφορούσε στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά, και στην απελευθέρωση των νέων που γέννησαν μια νέα κουλτούρα, με τους «χίπιζ» να κρατούν τα ηνία[1]. Οι φοιτητές και οι ειρηνιστές (πασιφιστές) οργανώνονταν όλο και πιο έντονα αντιδρώντας στις πολεμικές συρράξεις, ιδίως στον πόλεμο του Βιετνάμ, και το αντιπολεμικό κίνημα στις ΗΠΑ έκανε όλο και πιο εμφανή την αντίθεση και την αντίδρασή του απέναντι στην εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αποτύπωσε σε μία φράση τις συνέπειες από την συμμετοχή των ΗΠΑ στην σύρραξη λέγοντας πως: «Αν η ψυχή της Αμερικής δηλητηριαστεί εντελώς, σε μέρος της αυτοψίας θα πρέπει να γράφει: ΒΙΕΤΝΑΜ»[2].
Έτσι, όταν τον Αύγουστο του 1968 επρόκειτο να λάβει χώρα στο Σικάγο το διεθνές συνέδριο των Δημοκρατικών, δημιουργήθηκε η ιδανική συνθήκη για μια ακόμη οργάνωση διαμαρτυρίας που συγκέντρωσε ανθρώπους και ομάδες με αντιπολεμική δράση απ’ όλη τη χώρα[3]. Ανάμεσά τους και οχτώ πρόσωπα που λίγο καιρό αργότερα θα βρίσκονταν σε μια αίθουσα δικαστηρίου κατηγορούμενα για υποκίνηση σε εξέγερση. Το τι συνέβη στις μέρες που μεσολάβησαν από τις 26 έως 29 Αυγούστου του 1968 είναι κάτι που κανείς πια δε θέλει να μείνει απλά στην ιστορία.
Το κυρίως μέρος
Λίγες ημέρες πριν λάβει χώρα το συνέδριο των Δημοκρατικών οι ομάδες που ήθελαν να συμμετάσχουν στις διαμαρτυρίες ζήτησαν από την Πολιτεία του Σικάγο την άδεια προκειμένου να πραγματοποιήσουν εκδηλώσεις, καμία ωστόσο δεν έγινε δεκτή, εκτός από μία στο Grant Park του Σικάγο. Στις 28 Αυγούστου του 1968 το Grant Park ήταν γεμάτο από 15.000 διαδηλωτές που επιχείρησαν ειρηνικά να φτάσουν έως το ξενοδοχείο Hilton, στην έδρα των Δημοκρατικών. Εκεί, οπλισμένη φάλαγγα της πολιτοφυλακής ανέκοψε την πορεία των διαδηλωτών∙το ποτάμι του αίματος είχε αρχίσει ήδη να ρέει, αθόρυβα κι έπειτα βουΐζοντας με ορμή, κατακλύζοντας τους δρόμους του Σικάγο. Η νύχτα εκείνη υπήρξε μια νύχτα αστυνομικής βίας, τέτοιας, που η έκθεση The Walker Report[4], στην οποία αποτυπώθηκε η έρευνα για τα γεγονότα εκείνων των ημερών, της έδωσε την ονομασία «police riot». Οι άνδρες της πολιτοφυλακής δε δίστασαν ως και να αφαιρέσουν τα διακριτικά τους επιδιδόμενοι σε ανελέητη βία, ενώ οι διαδηλωτές τραγουδούσαν: «Tell them they can’t get away with it again because the whole world’s watching».
Την ματωμένη και ντροπιαστική για τον σύγχρονο πολιτισμό εκείνη νύχτα ακολούθησε μια επίσης ντροπιαστική δίκη που ξεκίνησε λίγους μήνες μετά. Η γνωστή πια δίκη των 7 – στην πραγματικότητα 8 – του Σικάγο, Abbie Hoffman, Jerry Rubin, David Dellinger, Tom Hayden, Rennie Davis, John Froines, Lee Weiner και Bobby Seale, εξ αρχής ήταν έτσι στημένη, ώστε να οδηγήσει τους κατηγορούμενους σε καταδίκη.
Εκφοβισμός των ενόρκων, απόρριψη μαρτύρων που θα μπορούσαν να εισφέρουν σημαντικά στοιχεία για την υπόθεση και καταπάτηση κάθε δικαιώματος των κατηγορουμένων. Ο δικαστής που προήδρευε, ο Julius Hoffman, φρόντισε ήδη με το «Καλημέρα» να κάνει ξεκάθαρη την μη ύπαρξη συγγένειας με τον κατηγορούμενο Abbie Hoffman όπως και πως τα μακριά μαλλιά του συνηγόρου William Kunstler δεν ήταν του γούστου του[5]. Κι αν τέτοιες αντιρρήσεις και μικροπρεπείς συμπεριφορές, που φυσικά δεν αρμόζουν σε δικαστή, μπορούν να περάσουν με πιο ψιλά γράμματα, η άρνηση του δικαστή να αναβάλει την δίκη, καθώς ο συνήγορος ενός εκ των κατηγορουμένων, του αφροαμερικανού Bobby Seale μόλις είχε χειρουργηθεί και δεν μπορούσε να παρασταθεί στο δικαστήριο, ήταν παράνομη και φυσικά ξεσήκωσε αντιδράσεις από το σύνολο των κατηγορουμένων μα πιο πολύ από τον ίδιο τον Bobby Seale που πάσχιζε να έχει την υπεράσπιση που δικαιούνταν και την οποία τελικά – τουλάχιστον στα πλαίσια αυτής της δίκης – δεν είχε ποτέ. Αντιθέτως ο δικαστής Hoffman διέταξε να τον δέσουν χειροπόδαρα και να κλείσουν το στόμα του με ύφασμα, ώστε να μην μιλά, αντιμετωπίζοντας τον Seale όχι ως άνθρωπο αλλά σαν ζώο.
Η δίκη έληξε με το αναμενόμενο αποτέλεσμα, την καταδίκη και των οχτώ κατηγορουμένων, όχι βέβαια με το δυναμικό και σχεδόν επικό τέλος, (για κάποιους έως και μελοδραματικό)[6] που παρουσιάζει η ομώνυμη ταινία και πρόσφατη επιτυχία του Netflix, “The trial of the Chicago Seven”. Ο Tom Hayden δεν διάβασε ένα προς ένα τα ονόματα των νεκρών του Βιετνάμ, ωστόσο οι καταδικασθέντες πια με τις δηλώσεις τους συνέχιζαν να αποδοκιμάζουν τον πόλεμο του Βιετνάμ και το γεγονός πως χιλιάδες Αμερικανών δεν επέστρεψαν ποτέ πίσω στα σπίτια τους. Ο Dellinger συγκρίνοντας την ποινή του με τη σφαγή του Βιετνάμ είπε πως: «η ποινή μου, όποια κι αν είναι, ελάχιστα συγκρίνεται με αυτό που συνέβη στους Βιετναμέζους» υπενθυμίζοντας ακόμη μια φορά την σφαγή που λάμβανε χώρα στην Ανατολή.
Ο επίλογος
Στην κατ’ έφεση δίκη οι κατηγορίες δεν στάθηκαν ισχυρές και οι 8 του Σικάγο αθωώθηκαν. Στις ΗΠΑ η παρακαταθήκη που άφησαν τα γεγονότα του Σικάγο αλλά και η ίδια η δίκη είναι ακόμη ζωντανή και αυτό είναι ευτυχές σε μια περίοδο που η αστυνομική βία επιβιώνει. Τέτοια γεγονότα, εξάλλου, ήδη από την στιγμή που συμβαίνουν δεν περιορίζονται μόνο στα στενά σύνορα ενός κράτους. Το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, το δικαίωμα σε μια δίκαιη δίκη και σε ίση μεταχείριση από το δικαιοσύνη έχουν ακτινοβολία που σίγουρα λάμπει πέρα και από την πολιτεία του Ιλινόις.
Κείμενο: Ανθή Γιάγκα (Lavart)
Πηγές
[1] HISTORY., (2019), How the Vietnam War Empowered the Hippie Movement, διαθέσιμο εδώ:https://www.history.com/news/vietnam-war-hippies-counter-culture
[2] King, Martin Luther,Jr. (1967), Beyond Vietnam, διαθέσιμο εδώ: https://kinginstitute.stanford.edu/king-papers/documents/beyond-vietnam
[3] The Guardian., (2018), The whole world is watching-How the 1968 Chicago ‘police riot’ shocked America and divided the nation, διαθέσιμο εδώ: https://www.theguardian.com/us-news/ng-interactive/2018/aug/19/the-whole-world-is-watching-chicago-police-riot-vietnam-war-regan
[4] Kilgore. Ed., (2020), The origins of the ‘Police Riot’, New York Magazine, διαθέσιμο εδώ: https://nymag.com/intelligencer/2020/06/remembering-the-walker-report-and-the-first-police-riot.html
[5] N., Allen., (2020), Who’s who in the trial of the Chicago 7: A character guide, διαθέσιμο εδώ: https://www.vulture.com/2020/10/the-real-characters-in-trial-of-the-chicago-7-explained.html
[6] Naughton., S., (2020), The trial of the Chicago 7’s Ending is the worst part of the movie, διαθέσιμοεδώ:https://screenrant.com/trial-chicago-7-movie-ending-scene-bad/.
Διαβάστε και την κριτική της ταινίας εδώ
