«Forget the myths the media’s created about the White House. The truth is, these are not very bright guys, and things got out of hand» — Deep Throat (Hal Holbrook) από την ταινία All the President’s Men (1976)
Τα courtroom dramas μπορούν μερικές φορές να φαίνονται ασταθή και βαριά, να αφήνονται στο έλεος του single location. Ωστόσο, στα χέρια ενός τεχνίτη όπως είναι ο Sorkin, μπορούν να μετατραπούν από δραματικά Oscar baits σε ηλεκτρικές ταινίες. Το The Trial of the Chicago 7 είναι ένα βιογραφικό δράμα που απευθύνεται στην καρδιά του αμερικάνικου έθνους, δεδομένου του πολιτικού κλίματος της χώρας. Γεμάτη συντονισμό και ισχύ, η ταινία αυτή είναι ο κορυφαίος υποψήφιος για τα βραβεία της επόμενης σεζόν.
Επαναστατικές Αναδρομές
Στο επίκεντρο της αφήγησης τοποθετείται η δίκη των διαδηλωτών στο συνέδριο της Εθνικής Συνέλευσης του Σικάγο το 1968. H σημαντική ημερομηνία έχει γραφτεί στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Σκοπός αυτής της συνέλευσης ήταν να διορίσει τον Δημοκρατικό υποψήφιο για τις προεδρικές εκλογές του 1968.
Το The Trial of the Chicago 7 ανοίγει με μια σκηνή που είναι τόσο γοητευτική όσο και παιχνιδιάρικη. Στη συνέχεια, θα κάνει ένα χρονικό άλμα που μας στερεί τη δυνατότητα να δούμε τα εν λόγω γεγονότα. Ο συγγραφέας γέρνει την ζυγαριά υπέρ των κατηγορουμένων αποκαλύπτοντας εξ αρχής την εκδικητική φύση αυτής της πολιτικής δίκης και το μεροληπτικό «τσίρκο» που ακολούθησε. Αναδρομές αποκαλύπτουν την αλήθεια των ταραχών και τη συναισθηματική αλήθεια που οι διαφορετικοί χαρακτήρες παραδέχονται καθώς έρχονται αντιμέτωποι με την αδικία. Πώς να οδηγήσει κάποιος έναν αγώνα; Μέχρι πότε είναι δυνατή η μη χρήση της βίας; Ποια κατηγορία ανθρώπων μπορεί να το αντέξει;
Ο Σόρκιν θα σύρει πάντα τους χαρακτήρες του σε καταθέσεις. Σχεδόν το σύνολο της δεύτερης σεζόν του The Newsroom, για παράδειγμα, είναι χτισμένο γύρω από τις καταθέσεις των διαφόρων μελών της δημοσιογραφικής ομάδας ενός προγράμματος. Δικαιολογεί ανέκαθεν αυτή την επιλογή ( να εγκαταλείψει κάθε ουδετερότητα), εξηγώντας ότι δεν υπάρχουν πάντα δύο εκδοχές της ίδιας ιστορίας, αλλά μόνο μία: η αλήθεια. Η αναζήτηση της αλήθειας βρίσκεται στο επίκεντρο των περισσότερων νομικών αφηγήσεων του Σόρκιν. Στο The Social Network, η χρήση καταθέσεων ως αφηγηματικής τεχνικής που ξεκινάει αναδρομές είναι σίγουρα πρακτική, αλλά αποδεικνύεται επίσης μια αντιπαράθεση απόψεων για να καταλήξουμε σε μια αλήθεια. Για άλλη μια φορά εδώ, ο Σόρκιν παίζει με μαρτυρίες και χρόνο. Η ταινία αποτελεί συχνά ένα συναισθηματικά σκληρό αφήγημα- αν και συναρπαστικό, επίσης, δεδομένης της ροπής της γραφής του.
The Trial of the Chicago 7: προϊόν των καιρών.
Η εικόνα δεν αποτελεί ψέμα. Ειδικότερα, στο εδώλιο, ένας μάρτυρας ισχυρίζεται κάτι. Στην οθόνη και διακόπτοντας την νομική διαδικασία, μια αναδρομή δείχνει τι συνέβη πραγματικά. Επαναφέρει την αλήθεια. Δομικά ευκίνητο, η ταινία αναπηδά μεταξύ της υπόθεσης του δικαστηρίου και τα γεγονότα που οδήγησαν στις διαμαρτυρίες τον Αύγουστο του ‘68. Οι διαβόητες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και της αστυνομίας του Σικάγου και της Εθνικής Φρουράς, αναπαρίστανται εκ νέου δυναμικά στις πραγματικές τοποθεσίες, με αρχειακό υλικό να συνοδεύει την αφήγηση για πρόσθετη συγκινησιακή φόρτιση.
Αλλά σ’ αυτή την ιστορία, τα ζάρια φορτίζονται πολιτικά και οι κατηγορούμενοι καταδικάζονται εκ των προτέρων. Πώς ο λόγος μπορεί να κερδίσει όταν ένας βασικός θεσμός αρνείται την αλήθεια; Είναι ο δικαστής Χόφμαν και η Ρεπουμπλικανική κυβέρνηση του Νίξον, αυτοί που σαφώς υπερηφανεύονται για την περιφρόνηση που δείχνουν απέναντι στους κατηγορούμενους, στην ελευθερία του λόγου, ακόμη και σκέψης, εάν απειλεί να ανατρέψει το status quo.
Συμπερασματικά, ο mainstream κινηματογράφος θα μπορεί πάντα να ενσαρκώνει αυτήν την ένταση μεταξύ τέχνης, πολιτικής και εμπορίου. Ο δραματικός ρεαλισμός έγινε η κυρίαρχη μορφή κινηματογραφικής αφήγησης, που εξερεύνησε τον κόσμο ή τη διέξοδο από την ασφυκτική παρουσία του – αλλά πάντα με την επιτακτική ανάγκη να προσελκύσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Ο κινηματογράφος ασχολήθηκε με την πολιτική με την ευρύτερη έννοια των ιστοριών που επέλεξε να πει και πώς τελικά τις αφηγήθηκε. Όλες οι αφηγήσεις φέρουν τα ουτοπικά ίχνη της ιστορίας -ελπίδα, χειραφέτηση, δικαιοσύνη- ως πυρήνα της πολιτικής συζήτησης. Δείχνοντας μας πώς ήταν ο κόσμος, έδωσε στους ανθρώπους ιδέες για το πώς μπορεί να γίνει καλύτερος. Βέβαια ο ιδεολογικός χειρισμός της απόκρισης του κοινού δεν ήταν ποτέ απών. Αυτό που απηχεί το The Trial of the Chicago 7, είναι οι συγκλονιστικοί παραλληλισμοί με το σημερινό Αμερικάνικο πολιτικό τοπίο. Μέσω μίας ευκίνητης σκηνοθεσίας, ο παραλληλισμός με την πολιτική αρένα αντηχεί ακόμη και πριν από τις εικόνες βιαιότητας της αστυνομίας. Έτσι, ας μην ξεχάσουμε τον θάνατο του Τζορτζ Φλόιντ και τις επακόλουθες διαμαρτυρίες που συναντήθηκαν, φέτος το καλοκαίρι, με τα δακρυγόνα.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Κείμενο : Ελένη Κουκουρίκου (Lavart)
