Τόσο ο Jim Morrison σαν προσωπικότητα, όσο και οι Doors ως συγκρότημα, αναμφίβολα έχουν τη δίκη τους θέση στον μύθο της ροκ και της μουσικής γενικότερα.
Συστήθηκαν στο κοινό το 1967, με τον ομώνυμο δίσκο τους. Σε αυτόν, ανάμεσα σε άλλα θρυλικά κομμάτια, όπως τα End Of The Night, Crystal Ship κτλ, ξεχωρίζει ιδιαίτερα το The End. Μεγάλο σε διάρκεια, ψυχεδελικό, κλιμακωτό και αλλώκοτο στιχουργικά. Μια ιδιαίτερη μορφή ποίησης. Από μεγάλα περιοδικά έως απλούς μουσικόφιλους, καθένας έδινε και διαφορετική διάσταση στη σημασία των στίχων.
Ο ίδιος ο Morrison, σε συνέντευξή του δήλωσε:
Κάθε φορά που ακούω αυτό το τραγούδι, σημαίνει κάτι άλλο για μένα. Πραγματικά δεν ξέρω τί προσπαθούσα να πω. Απλώς ξεκίνησε ως ένα απλό τραγούδι αποχαιρετισμού… Πιθανώς μόνο για ένα κορίτσι, αλλά ίσως θα μπορούσε να είναι και ένα αντίο σε κάποιο είδος παιδικής ηλικίας. Πραγματικά δεν ξέρω. Νομίζω ότι είναι αρκετά περίπλοκο και καθολικό στις εικόνες του, που θα μπορούσε να είναι σχεδόν ό,τι θέλετε να είναι.
Όταν δε, ρωτήθηκε για τη σημασία του ρεφρέν (my only friend, the end), απάντησε:
Μερικές φορές ο πόνος είναι υπερβολικός για να εξεταστεί ή ακόμα και να ανεχθεί… Αυτό δεν τον κάνει, όμως, κακό– ή απαραίτητα επικίνδυνο. Αλλά οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο περισσότερο από τον πόνο. Είναι περίεργο που φοβούνται τον θάνατο. Η ζωή πονάει πολύ περισσότερο από τον θάνατο. Στο σημείο του θανάτου, ο πόνος έχει τελειώσει. Ναι – υποθέτω ότι είναι φίλος.
Για τους σινεφίλ, το τραγούδι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ταινία-αριστούργημα του Francis Ford Coppola, Apocalypse Now. Μάλιστα, η έκδοση που ακούγεται στην ταινία αποτελεί ένα μοναδικό remix, αποκλειστικά για τους σκοπούς της.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Επιμέλεια: Βαγγέλης Δελλής (Lavart)
