Δεν απαρνιέται τη Θεσσαλονίκη, τουλάχιστον προς το παρόν, έχει πολιτική άποψη, ανησυχίες και τις εκφράζει εκτός από τη συνέντευξη, φυσικά και στην ίδια την παράσταση επιλέγοντας το «Σεράγεβο» και συμβουλεύει τους νέους ηθοποιούς να παλέψουν για την καριέρα τους στο θέατρο και όχι για την καριέρα τους στα social media. Ο Θάνος Νίκας, ο σκηνοθέτης του «Σεράγεβο 1914 – Μου Είναι Μικρός Αυτός Ο Τάφος» που θα παίζεται για 2 ακόμη παραστάσεις στο Θέατρο Τ, μιλάει στη Lavart.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Κ. Θάνο Νίκα, γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο και ποιο είναι το βασικό κριτήριο για να επιλέξετε να ανεβάσετε ένα έργο;
Κάθε έργο συνομιλεί με κάτι μεγαλύτερο. Τις περισσότερες φορές, είναι ο άνθρωπος σε μια δεδομένη στιγμή, συγκυρία μέσα στην ιστορία. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτός ο άνθρωπος είναι ένας 19χρονος Σέρβος φοιτητής που ρίχνει την πιο διάσημη σφαίρα στην αρχή του 20ού αιώνα. Τα κίνητρα μιας δολοφονίας τέτοιου μεγέθους αντανακλούν συνήθως και τις συνθήκες μιας εποχής. Οι λόγοι που ένα παιδί επιλέγει να θυσιάσει και να θυσιαστεί στο όνομα μιας ιδέας, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα κριτήρια για την πορεία μιας κοινωνίας.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Καθώς η ιστορία του έργου έχει να κάνει με τη Γιουγκοσλαβία, κατά πόσο αφορά το ελληνικό κοινό; Σκηνοθετικά, πως κινηθήκατε;
Το έργο αφορά στη δολοφονία του αρχιδούκα Φερδινάνδου από τον νεαρό φοιτητή Γκαβρίλο Πρίντσιπ. Μια πράξη που έγινε και η αφορμή για να ξεκινήσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η Γιουγκοσλαβία την εποχή που διαδραματίζεται το έργο δεν υπήρχε καν, παρά μόνο ως ιδέα, κι αυτή επαναστατική. Η ένωση όλων των Σλάβων, ήταν αίτημα υπαρκτό που άρχισε να πληθαίνει στα χείλη πολλών, κι αυτό γιατί η ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων, είχε περάσει τότε από την Οθωμανική στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία σχεδόν ως κληροδότημα. Φαντάζομαι, εάν σκεφτούμε τη δική μας περιοχή έναν αιώνα πίσω, θα βρούμε παραπάνω από αρκετές αντιστοιχίες στην ιστορία. Παρόλο το βαρύ ιστορικό μανδύα, το έργο μας μιλάει για τους πρωταγωνιστές εκείνης της ιστορίας που οι περισσότεροι ήταν παιδιά με όλη την ιδεαλιστική ορμή που κουβαλούν οι νέοι σε δύσκολους καιρούς. Αυτή η ορμή αποτέλεσε και τη σκηνοθετική προσέγγιση του έργου.
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Δουλεύετε χρόνια με νέους ηθοποιούς. Τι θα συμβουλεύατε τα νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν το επάγγελμα;
Δεν ξέρω αν μπορώ να μιλήσω για συμβουλές. Ίσως το μόνο το οποίο θα πρότεινα είναι να προσπαθήσουν να έχουν, όσο γίνεται, μια πιο ξεκάθαρη σχέση με αυτό που λέγεται θέατρο. Ο χώρος είναι σίγουρα δύσκολος, ανταγωνιστικός και αρκετά κορεσμένος. Να παλέψουν για την καριέρα στο θέατρο και όχι για την καριέρα στα social media. Να γίνουν ηθοποιοί και όχι δημόσια πρόσωπα ώστε να μην αναγκαστούν να παίζουν σε δυο σκηνές ταυτόχρονα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Φέτος η Ars Moriendi επιχορηγήθηκε για 2η συνεχόμενη χρονιά, αισθάνεστε περισσότερες ευθύνες απέναντι στο κοινό;
Καλώς ή κακώς, δεν ένιωσα ποτέ λιγότερη ευθύνη γι’ αυτό που κάνω. Από την εποχή που έκανα μεταμεσονύκτιες πρόβες σε παγωμένα υπόγεια, το αίσθημα της ευθύνης ήταν πάντα το ίδιο. Πρωτίστως προς τους ανθρώπους που με εμπιστεύθηκαν αφιερώνοντας αμέτρητες ώρες με κόπο και ψυχή. Πιστεύω πως ο σεβασμός προς τους συνεργάτες σου αντικατοπτρίζει σε μεγάλο βαθμό και τη σχέση σου με τον κόσμο.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Είναι οι κρατικές επιχορηγήσεις η λύση στο πρόβλημα της επιβίωσης των θεατρικών ομάδων ή θα λέγατε πως αποτελούν γρήγορες τονοτικές ενέσεις;
Η επιβίωση μιας ομάδας εξαρτάται από πολλές παραμέτρους και δε θεωρώ πως όλες αφορούν το Υπουργείο Πολιτισμού. Στην παρούσα κατάσταση αυτό που επιχορηγείται είναι η πρόταση και όχι ο θίασος όπως γινόταν παλιότερα. Δίνεται έτσι η δυνατότητα να είναι τουλάχιστον εξασφαλισμένες οι αμοιβές των συντελεστών, και αυτό είναι μια μεγάλη σιγουριά για τους ανθρώπους του θεάτρου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Η Αθήνα αποτελεί επιλογή για εσάς; Θα μεταναστεύατε και υπό ποιες συνθήκες;
Η θεατρική πολυφωνία σε συνδυασμό με την αστική κουλτούρα, καθιστούσε την Αθήνα διαχρονικά πόλο έλξης για τον κόσμο του θεάτρου. Έχω την αίσθηση όμως ότι και εδώ τα πράγματα κοχλάζουν τα τελευταία χρόνια. Τουλάχιστον μοιάζει να έχουμε φύγει αρκετά από εκείνο το μεταβυζαντινό δουκάτο της συμβασιλεύουσας. Με γοητεύει η Αθήνα αλλά είμαι δεμένος με αυτή την πόλη και το να κατηφορίσω δεν είναι η πρώτη μου προτεραιότητα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Κ. Νίκα ποιά είναι η κρίση σας για το σημερινό βαλκανικό τοπίο; Σκοπιανοί, Αλβανοί, Έλληνες, Βούλγαροι, Τούρκοι, βρίσκονται σε αναβρασμό…
Αν αθροίσουμε το ΑΕΠ όλων αυτών των Βαλκανικών χωρών θα βλέπαμε πως δεν πλησιάζει καν τον μέσο όρο μιας ευρωπαϊκής χώρας, κατά συνέπεια θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε τον αναβρασμό αυτό με όρους αποκλειστικά οικονομικούς. Κι όμως το πρόβλημα των Βαλκανίων ήταν πάντα πρόβλημα ταυτότητας. Εθνικισμός, φανατισμός και μια μεγάλη ιδέα διατρέχουν αυτές τις μικρές και φτωχές χώρες μας. Όλοι εναντίων όλων με πρόσχημα την ιστορία, την όποια ιστορία μάθαμε εν τέλει μετατρέποντάς την σε δικαίωμα σχεδόν θεοκρατικό.
Συνέντευξη: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
«Σεράγεβο 1914 – Μου είναι μικρός αυτός ο τάφος» για λίγες μέρες στο Θέατρο Τ
