Προεξαγγελτικά, αξίζει να σημειωθεί πως είναι αδύνατο να αναπαραχθεί με λέξεις αυτό που συνέβη χθες στη Μονή Λαζαριστών.
Η γαλήνη της νύχτας ως άλλη συνοδεία της φωνής του Θάνου Ανεστόπουλου, του πριονιού του Νίκου Γιούσεφ, του πιάνου της Ειρήνης Τηνιακού, του Τσέλου της Σοφίας Ευκλείδου, του κοντραμπάσου του Αλέκου Βασιλάτου, του vibrandoneon του Γιώργου Κατσάνου καθώς και των guests, Nomik, Λίνα Πάβλοβα, Γιάννη Νάστα, Γιάννη Αγγελάκα, Παύλο Παυλίδη και Jane Doe δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα άκρως κατανυκτική, όπου τα επίπεδα ενσυναίσθησης ερμηνευτών και κοινού άγγιζαν το εκατό τοις εκατό.
Η παράσταση είχε τη μορφή αφήγησης της πορείας του Θάνου στη μουσική όπως τη γνώρισε, την αγάπησε και τη δημιούργησε. Ο ίδιος ο Θάνος ως ομοδιηγητικός – αυτοδιηγητικός αφηγητής μας ταξίδεψε στο παρελθόν μέσα από ιστορίες οι οποίες κατέληγαν σε κάποιο μουσικό διάλλεμμα όπου ερμήνευε ο ίδιος ή κάποιος από τους φίλους του.
…Το πρώτο κομμάτι στην κιθάρα… «the house of the rising sun»… η πρώτη ποιητική συλλογή… «ποιητική ανθολογία της Μαρίας Πολυδούρη»
«Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι.
Κοντά σου είνε η γαλήνη και το φως.
Στου νου μας τη χρυσόβεργην ανέμη
Ο ρόδινος τυλιέται στοχασμός».
Έπεται το Άγριο μέλι σε στίχους του Θάνου και μουσική των Κρίνων.
Διάφανα Κρίνα – Κάτι σαράβαλες καρδιές (1998)
«Δεν αντέχουν τα πόδια μου να τρέξουν κοντά σου
σαν κισσός να τυλίξω το κορμί σου που θέλει
που δε θέλει όμως φίδι να γίνει, φαντάσου
να σταλάξει αρμύρα από άγριο μέλι».
Στη συνέχεια ο Θάνος αναφερόμενος στον πρώτο δίσκο των Τρυπών (ομόνυμος 1985) και στην Ταξιδιάρα Ψυχή στρώνει το χαλί για να ανέβει στη σκηνή ο Γιάννης Αγγελάκας.
Όπως ξυπνούν οι εραστές
Γιάννης Αγγελάκας, Νίκος Βελιώτης – Πότε θα φτάσουμε εδώ (2007)
«Μεθούσαμε και πίναμε απ’ τα φιλιά που δίναμε
και σβήναν μία μία οι φωτιές,
και το πρωί ξυπνήσαμε απ’ τ’ όνειρο που ζήσαμε
έτσι γλυκά όπως ξυπνούν οι εραστές».
Δρόμος
Τρύπες – Μέσα στη νύχτα των άλλων (1999)
«Οι αιώνες ρωτάνε
πόσο ακόμα θα αντέξω
να τρικλίζω εκεί έξω
ξυπόλυτος μόνος».
«Κι εγώ θα σ’ αγαπώ, ως ο τέλος του κόσμου», απαντά ο Θάνος στον Αγγελάκα χαιρετώντας τον, ως οικοδεσπότης, καθώς έφευγε από τη σκηνή.
«Περνάει ο καιρός και `γω ο γέρος φτωχός
πιο μοναχός μα πιο σοφός
Ντύσου καλά, ήρθε ο βοριάς κι είναι φονιάς».
Ακολουθεί αναφορά στον Arseny Tarkovsky και ερμηνεία του ποιήματός του Μα κάτι άλλο ζητώ, σε μουσική του Θάνου.
«Πολλά μου έσωζε η ζωή,
μου χάριζε το φως το μητρικό.
Ήμουν αλήθεια τυχερός πολύ.
Μα κάτι άλλο ζητώ».
«Θα ‘ταν 12-13 έτών όταν πήγε με τον μεγαλύτερό του ξάδερφο στο σπόρτινγκ.. Birthday Party η μπάντα …Nick Cave».
«Είσαι ο αγαπημένος μας»
ακούγεται μια φωνή από το κοινό.
«Πάντα στο πλάι σας, πάντα στους ώμους σας»
απαντάει ο Θάνος.
Καλεί στη σκηνή τον Nomik από Sleeping Pillow που ερμηνεύει φανταστικά Nick Cave – Into my arms.
«And I don’t believe in the existence of angels
But looking at you I wonder if that’s true
But if I did I would summon them together
And ask them to watch over you
To each burn a candle for you
To make bright and clear your path
And to walk, like Christ, in grace and love
And guide you into my arms».
Ακολουθεί η Νύχτα από τον ίδιο τον Ανεστόπουλο, η κλητική προσφώνηση «αγαπημένε» ηχεί και πάλι μέσα από το κοινό το οποίο ακολουθεί ρυθμικά με χειροκρότημα ένα από τα πιο αγαπημένα κομμάτια των Κρίνων.
«Νύχτα στα σπλάχνα σου έγειρα, κοιμήθηκα για λίγο
και στης ψυχής το μαύρο σου τραγούδι δόθηκα
νύχτα μια μέρα μου δωσες, να μείνω ή να φύγω
κι απ τη δικιά μου σκοτεινιά στο φως σου χώθηκα».
Aφήγηση υπό τη συνοδεία πεντατονικών στο πιάνο από τον Γιάννη Κατσάνο… μόνο εικόνες… αυτοκίνητο, καλογυαλισμένα παπούτσια, βρώμικα μυαλα, γεμάτα από ήχους πνευστών, αναφορά στη «θεία» Nina Simone.
Στη σκηνή ανεβαίνει η Λίνα Πάβλοβα ερμηνεύοντας πανέμορφα Nina Simone.
«Μικρές αλήθειες» από τον Θάνο.. για τους μυημένους των Κρίνων μία λέξη μόνο… Ανατριχίλα.
Μικρές Αλήθειες
«Δε θα δειπνήσω πια με τη φωνή σου,
δε θα ζητήσω βάλσαμο απ’ τα παλιά.
Θα μπω σ’ ένα πλοίο και θα ρωτήσω
στον άλλο κόσμο αν μοιράζουνε φιλιά».
«είχαμε περάσει τα 40, κοντά σε μία φυλακή, σε έναν άλλο χώρο δικάζανε… Ξεφεύγοντας σήμερα λίγο από τον αυτοσχεδιασμό ένεκα της εορτής κατά το χριστανικό εορτολόγιο του Πέτρου και του Παύλου ας πούμε δύο χρόνια πολλά. Ένα στη μητέρα του Παύλου Φύσσα και ένα στον Παύλο Παυλίδη».
Στη σκηνή ανεβαίνει ο Παυλίδης και ερμηνεύει ποίηση Κώστα Ουράνη σε μουσική δική του.
Οι περαστικές
«Γυναίκες που σας είδα σ’ ένα τραίνο
τη στιγμή που ξεκινούσε γι’ άλλα μέρη
γυναίκες που σας είδα σ’ άλλου χέρι
με γέλιο να περνάτε ευτυχισμένο
γυναίκες στα μπαλκόνια να κοιτάτε
στο κενό μ’ ένα βλέμμα ξεχασμένο,
ή από ένα πλοίο σαλπαρισμένο
μ’ένα μαντήλι αργό να χαιρετάτε
όπως βαδίζω μοναχός στην παραλία
κάτι παράξενα απογεύματα και κρύα,
νομίζω πως σας έχω εδώ μαζί μου
γυναίκες που περάσατε μια ώρα
απ’ τη ζωή μου μέσα και που τώρα
μακρυά έχετε πάρει την ψυχή μου!»
Ο Παύλος συνεχίζει με το ένα μικρό πλεούμενο.
Παύλος Παυλίδης & B-Movies – Στον Διπλανό Ουρανό (2015)
Τέλος δεν έχει η θάλασσα
κι όποιος την εξαντλήσει
να μας αφήσει στ’ ανοιχτά
και σπίτι να γυρίσει
Η συναισθηματική φόρτιση του κοινού και των μουσικών απελευθερώνεται στο επόμενο κομμάτι, ενός από τα πιο τραγουδισμένα κομμάτια της δισκογραφίας των Κρίνων. Η συμμετοχή του κόσμου σε όλο το καμμάτι είναι πλήρης.
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
«Η απουσία σου μ’ εξουθενώνει
και δεν μπορώ να συνηθίσω
νοιώθω να προχωράω μπροστά μα πάντα φτάνω πίσω
κι αυτή η αλήθεια με σκοτώνει»
«…όλοι οι φίλοι μου είναι εδώ, και ο αλήτης, και ο φτωχός και το σκυλι…»
«…ολοζώντανοι στον ίδιο δρόμο….είμαστε νικητές γιατί διαλέξαμε το φως…»
Στη σκηνή ανεβαίνει ο Γιάννης Νάστας (xaxakes) ερμηνεύοντας Lou Reed…Perfect Day.
«Just a perfect day
Problems all left alone
Weekenders on our own
It’s such fun».
«Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου»
Από την εισαγωγή ακόμη το κοινό συμμετέχει…
Κάτι σαράβαλες καρδιές
«Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας
Της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια
Τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας
άραγε υπήρξαμε ποτε; Στα όνειρα μας!»
Ακολουθεί η Φαρμακωμένη
«Σαν να ‘ταν χθες, τα λόγια της φοβέρας
οτι θα φύγεις μακρυά.
Κουράστηκα,
Και πέθανα,
Δεν έψαξα πουθενά,
Φοβήθηκα,
Μην ξαναδώ,
Τα μάτια σου, σκοτεινά, αδειανά
Αδειανά και νεκρά»
Οι στίχοι του Κώστα Ουράνη μέσα από το πενθιμο στολίζουν το νυχτερινό ουρανό της Θεσσαλονίκης.
«Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι»
Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.
Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει…
Ένα «πένθιμο» ποίημα μελοποιημένο σε μείζονα τρόπο… Η ομορφιά του θανάτου, η ολοκλήρωση, το τέλμα, η φθορά, η αναγέννηση…
Στα τελευταία μέτρα του κομματιου η φωνή του Θάνου αντηχεί στους τοίχους του προαυλίου της μονής Λαζαριστών..
«…τα χρόνια όμως δε μας ακολουθούν, εμείς ακολουθούμε τα χρόνια, στίχοι, ποιήματα, λέξεις, κι εμείς είμαστε εδώ, κι ας πονάει το σώμα, κι ας πονάνε τα κόκαλα, εμείς γράφουμε τραγούδια…μουσική…
Ο Θάνος ερμηνεύει το If του Michael Nyman
«….και τα ταξίδια δεν ξέρουμε που τελειώνουν, αλλά μ’ αρέσει να λέω ότι θα υπάρξουν κι άλλα….»
Ο Θανός ανακοινώνει πως η παράσταση έλαβε τέλος και ζητάει από την Ειρήνη Τηνιακού να μέινει στο πιάνο για να ερμηνεύσουν ένα ακόμη τραγούδι…
Το κοινό είναι πέον όρθιο αποχαιρετώντας τους μουσικούς και τον αγαπημένο σε όλους Θάνο Ανεστόπουλο.
Τελευταίος Σταθμός
«Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι ήλιος και μαζί βροχή
κι ούτε για μια αιωνιότητα
δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.
Δεν κόβεται στα δύο η ζωή
είναι κόλαση, παράδεισος μαζί
κι αυτά που έζησα
είτε άσχημα, είτε όμορφα
ήσαν εγώ κι εσύ».
«Να ‘στε καλά παιδιά…μέσα μας είναι το φως…ΜΕΣΑ ΜΑΣ!»
Ήταν φανταστικό το γεγονός πως η ατμόσφαιρα ήταν τόσο κατανυκτική όπου θα έλεγε κανείς πως άγγιζε τα όρια θρησκευτικής τελετής. Σίγουρα όσοι παρευρέθηκαν γνώριζαν τον λόγο που ήταν εκεί. Καθ’ όλη τη διάρκεια του live δεν ακούστηκε ψίθυρος… ο καθένας ήθελε να ζήσει τη στιγμή και να την κρατήσει μέσα του για ΠΑΝΤΑ. Παρόντες ήταν άνθρωποι όλων των ηλικιών που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους, αλλά όλοι είχαν στα μάτια τους την ίδια εφηβική λάμψη που τους έκανε να γνωρίζονται…να γνωρίζονται από ΠΑΝΤΑ.
…Η αγάπη πάλι θα καλεί!
Κείμενο: Μπουζούκης Γιάννης
Φωτογραφίες: Τίμος Χριστοφορίδης (Lavart)
