Θανάσης – Σωκράτης: «Να ‘μαστε πάλι εδώ ξανά» (Live – Τεχνόπολη – Μεγάλο Αφιέρωμα Lavart)

Λίγο μετά τις επτά οι πόρτες άνοιξαν, τα πρώτα πουλάκια μπήκανε στον χώρο. Στις εννιά ακριβώς βγαίνει η παρέα επί σκηνής να μας καλωσορίσουν «Να ‘μαστε πάλι εδώ ξανά στον ίδιο στεναγμό… ήρθαμε να ξυπνήσουμε την πόλη που κοιμάται», ο χώρος είχε γεμίσει ασφυκτικά. Με αφορμή το «Στόμα που γελά», τον καινούργιο δίσκο, οι δύο φίλοι ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα (με μια συναυλία από τις τελευταίες της περιοδείας στην κοιλάδα των Τεμπών) για να συναντήσουν τα απανταχού αερικά τους, τους ευτυχείς, λυπημένους και πότες… κάθε συναυλία είναι μια μεγάλη γιορτή. Μαζί τους οι: Ιουλία Καραπατάκη στο τραγούδι, Γιάννης Αντωνιάδης στο κλαρίνο, Αποστόλης Γιάγκος στα πλήκτρα, Δημήτρης Λάππας σε κιθάρες, τζουρά, μπουζούκι. Οι Νίκος Μαγνήσαλης στα τύμπανα, Κώστας Παντέλης στην ηλεκτρική κιθάρα, Γιάννης Παπατριανταφύλλου στο μπάσο, φυσικά στα «μεξικάνικα» (όπως θα τα χαρακτηρίσει στο τέλος ο Σ. Μάλαμας) βιολιά, βιόλα και τραγούδι ο Φώτης Σιώτας. Ο Κυριάκος Ταπάκης στο λαούτο και το μπουζούκι, όπως επίσης ο Αλέξανδρος Κριστάκης και ο Γιάννης Μάλαμας (το “φρέσκο αίμα” θα μας πει αργότερα). Οι Τίτος Καργιωτάκης και Μάκης Πελοπίδας στην ηχοληψία, ο Χρήστος Λαζαρίδης στον σχεδιασμός φώτων και οι Δημήτρης Κατέβας – Αλέξανδρος Κτιστάκης ήταν οι τεχνικοί σκηνής. Και ξεκινάει… «Τειρεσίας», ο Θανάσης, καθώς τα τραγούδια είναι μνήμες, μας περιγράφει τον τόπο του (στον κάμπο χρωστάμε τόσα αγαπημένα τραγούδια) για να μας πει το «San Michele» έπειτα. Η γιορτή έχει αρχίσει δυναμικά από το πρώτο εικοσάλεπτο. Το πρώτο καπνογόνο είναι γεγονός. «Κάτω απ’ το μαξιλάρι», «Τα παιδιά μες στην πλατεία», «Για την Ελλάδα», «Αγρύπνια», «Όνειρο» και έχουμε δει τα πρώτα σύννεφα, ενώ Σωκράτης μας βεβαιώνει πως «πίσω μας και αν αστράφτει και βροντά εμείς θα συνεχίζουμε να παίζουμε και να τραγουδάμε μαζί σας» οπότε… «ευτυχείς λυπημένοι και πότες με κρασί με καπνό και δυο νότες». «…η θέρμη σας άνοιξε μια τρύπα στον ουρανό και τα σύννεφα έφυγαν…»
Στις δέκα παρά τέταρτο ήταν σίγουρο πως στο χώρο υπάρχουν πάνω από 8.000 πουλάκια και συντρόφοι. Ο Σωκράτης και ο Θανάσης ή ο Θανάσης και ο Σωκράτης, με αμείωτο κέφι αστειεύονται με τα στιχάκια. Μπύρες, τσίπουρα, ρακές, ούζα και κρασιά όπως σε κάθε μεγάλη γιορτή ρέουν. Οι εικόνες και οι σκέψεις που δημιουργούν οι στίχοι είναι αμέτρητες. Ο πιο μικρός σε ηλικία ήταν μόλις τριών, στους ώμους του μπαμπά του χόρευε ρυθμικά, ο πιο μεγάλος πάνω από εβδομήντα γιατί οι Θανασοσωκρατικοί δεν έχουν ηλικία. «Στου δειλινού την άκρη αποκοιμήθηκα
σαν ξένος, σαν ξενάκι, σαν πάντα ξένος
κι ήρθε και κατακάθισε πάνω μου σαν σεντόνι
όλη της γης η σκόνη» Η λίστα είναι μεγάλη, σε τι να πρωτοαναφερθείς… Στον «Σιμούν» που το πλήθος τρελάθηκε; Στα τραγούδια για τους ανεκπλήρωτους έρωτες που άρχισαν με το «Στου ανέμου το φτερό» που όπως μας είπαν μετά δεν το είχαν σχεδιάσει και το επόμενο «Ορυχεία» θα μιλάει για καμίνι … για να φτάσουμε στην «Ηλιόπετρα», όπου ζευγάρια όλων των ηλικιών αρχίζουν τις σφιχτές αγκαλιές και τα φιλιά, όλος ο χώρος γεμίζει κόκκινες σπίθες σε διάφορα σημεία, και οι φωνές ολοένα και δυναμώνουν. Έχουμε φτάσει στη μέση περίπου της συναυλίας, η ένταση κορυφώνει. Έρχεται η «Νεράιδα», ακολουθεί το «Αερικό» από τον αγαπημένο Φώτη Σίωτα (πάντα μας ταξιδεύει), τα αερικά πέταξαν. Με την «Παλιά πληγή» και το «Όταν χαράζει», τραγουδάνε όλοι σαν μια φωνή. Θα μας πει ο «Θ: …η θέρμη σας άνοιξε μια τρύπα στον ουρανό και τα σύννεφα έφυγαν». Και όμως αυτό για τα αερικά και τα πουλάκια ήταν μόνο η αρχή. Έφτασαν και οι αφιερώσεις με «το Γράμμα», για να φτάσουμε στον όμορφο «Κήπο» και έπειτα να υποδεχτούμε ξανά την Ιουλία Καραπατάκη. Τα: «Βάλε κρασί», «Να βάλω τα μεταξωτά», «Έπιασε βροχή» (που ευτυχώς δεν έπιασε), «Δρόμο άλλαξε ο αέρας», είναι μόνο κάποια από αυτά που τραγούδησε παρέα με τον Σ. Μάλαμα. Δεν ξεχνάμε την αφορμή για αυτό το αντάμωμα Όπως μας είπε «ήθελα να φτιάξω μια καλύβα και μου είπαν να πάω στον Σωκράτη» για να ακούσουμε τα «Η καλύβα», «Σκέψη μου ξημερωμένη» και λίγο αργότερα το «Ζητιανόξυλο» από τον καινούργιο τους δίσκο. Δεν θα έλειπαν φυσικά τα «Παξιμάδια». Οι πρώτες σειρές είχαν απογειωθεί, το κέντρο επίσης, όχι ότι στις άκρες υστερούσαν σε τίποτα, αλλά ναι, σε αυτό το σημείο το καλύτερο κομμάτι είναι το κέντρο και οι πρώτες σειρές, εκεί που είναι όλοι μια τεράστια αγκαλιά (υπάρχουν άλλωστε και τα «απαραίτητα» για τους Θανασικούς καπνογόνα όπου είναι αρκετά). Ο κόσμος θα αρχίσει να φωνάζει πιο δυνατά όταν θα μας πει ο «Θ» «…και χθες και σήμερα μπορώ να πω πως ένιωσα αγαλλίαση…» γιατί αυτή η αγάπη κρατάει χρόνια και πάντα φτάνει … μες της γης το πυρωμένο κέντρο, την «Ανδρομέδα» (και ακόμη πιο πέρα θα τολμήσω να πω!) «για να πεθάνει ο χάρος» και τα συνθήματα να πέφτουνε βροχή. Η «Πριγκηπέσα» μας βρήκε στον απόηχο τους. Στην συνέχεια «Άσε τα ψέματα» και «Τρία ρουμπαγιάτ» από τα παλιότερα τραγούδια και από τα πλέον αγαπημένα. Αν και ο χρόνος έχει σταματήσει προ πολλού κάπου εδώ θα φτάσουμε στο τέλος: «Πεχλιβάνης»! Εδώ σίγουρα είχαμε σεισμική δόνηση! Μέχρι και το τέλος της συναυλίας οι παλμοί του κοινού δεν πέσανε λεπτό. Δεν θα σταματήσει κανείς ούτε για μια στιγμή να τραγουδάει, να φωνάζει και να χορεύει. Έφτασε ο «Διάφανος», «Μιλώ για εσένα», «Η ουρά του αλόγου», «Στην Αμερική», «Έρημα κορμιά», για να μας καληνυχτίσουν με το «Μες την κοιλάδα των Τεμπών». Οι φωνές και τα χειροκροτήματα δεν θα τελειώνουν, τα σφυρίγματα επίσης. «Να είστε όλοι καλά! Τα φιλιά μας!» θα μας πουν με ένα γλυκό χαμόγελο και θα μας αφήσουν…