Στη σφαίρα της Hello Kitty, όπου άνθισε η κουλτούρα kawaii και η νεο-ποπ τέχνη της Ιαπωνίας της δεκαετίας του 1990, ο Tetsuya Ishida αναδείχθηκε σε ξεχωριστή φιγούρα. Σε αντίθεση με τα κυρίαρχα θέματα, ο υπερρεαλιστής καλλιτέχνης, ο οποίος απεβίωσε σε ηλικία 31 ετών το 2005, ξεχώρισε εμβαθύνοντας σε ένα βαθύ και δυσοίωνο υπόγειο ρεύμα άγχους εντός του εαυτού.
Τα έργα τέχνης του Ishida, εμποτισμένα με σουρεαλισμό, απεικονίζουν την απομόνωση, τον παραλογισμό και την απόγνωση που βιώνουν οι μισθωτοί και οι φοιτητές, δίνοντας μια γεύση από τους αγώνες που αντιμετώπισε η “χαμένη γενιά” της Ιαπωνίας κατά τη διάρκεια των οικονομικών και κοινωνικών προκλήσεων της δεκαετίας του 1990 και των αρχών της δεκαετίας του 2000.
Στο έργο του 1996, “Refuel Meal”, ο Ishida απεικονίζει ανέκφραστους, ρομποτικούς εργάτες με ποδιές και καπέλα να ταΐζουν ανώνυμους άνδρες μέσω συσκευών που μοιάζουν με τρυπάνι ή αντλία βενζίνης, δημιουργώντας ένα στοιχειωτικό σχόλιο για τις απάνθρωπες πτυχές της εργασίας.
Ένα άλλο έργο, το “Gripe”, που ζωγραφίστηκε την επόμενη χρονιά, αποτυπώνει μια καμπυλωτή φιγούρα με κουρελιασμένο κοστούμι, που φαίνεται να μεταμορφώνεται σε ένα βιομηχανικό περονοφόρο ανυψωτικό μηχάνημα, εγκλωβίζοντας τον μέσα σε μια μηχανοποιημένη ύπαρξη.
100 χρόνια πριν, κάποιοι προέβλεψαν την εποχή μας και εμείς ψάχνουμε τους σύγχρονους προφήτες
Η αναπαράσταση των παιδιών στην τέχνη του Ishida είναι εξίσου ανατριχιαστική. Στο έργο “Prisoner” του 1999, μια κολοσσιαία φιγούρα που μοιάζει με τον Γκιούλιβερ ενός παιδιού είναι συγχωνευμένη μέσα σε ένα κτίριο, συμβολίζοντας τον εγκλωβισμό μέσα στις δομές του εκπαιδευτικού συστήματος. Γύρω από τη φιγούρα, πανομοιότυπα παιδιά με ρούχα γυμναστικής στέκονται αποστασιοποιημένα, τονίζοντας μια κριτική οπτική για την αποσύνδεση μέσα στο ιαπωνικό εκπαιδευτικό πλαίσιο.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η Ιαπωνία αντιμετώπισε μια ξαφνική διακοπή της ταχείας οικονομικής της ανάπτυξης μετά το ξέσπασμα μιας κερδοσκοπικής φούσκας, οδηγώντας σε μια παρατεταμένη περίοδο στασιμότητας. Κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας, ο Ishida, από τα πρώτα στάδια της καριέρας του μέχρι τον πρόωρο θάνατό του, δημιούργησε ένα αξιοσημείωτο έργο που εξερευνά θέματα ανθρώπινης απομόνωσης και αποξένωσης. Οι πίνακες και τα γραφικά του, εμποτισμένα με καφκικό παραλογισμό, απεικονίζουν με γλαφυρό τρόπο τα επικρατούντα συναισθήματα απελπισίας, κλειστοφοβίας και συναισθηματικής απομόνωσης που διαπερνούσαν την ιαπωνική κοινωνία εν μέσω τεχνολογικής προόδου.
Δείτε βίντεο από την έκθεση του:
You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
Σιωπηλές πινελιές: Η γλώσσα των γυναικών μέσα από τη νεκρή φύση
