Επισκόπηση Ι Τσαρλς Μπουκόβσκι Ι Μετάφραση: Νίκος Α. Μάντης Ι Εκδόσεις Μεταίχμιο
ΜΗΝ ΑΚΟΥΜΠΑΣ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΗΝΩΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΩΝ, ΚΥΡΙΑ! ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΣΗΜΕΡΑ!
Το «Ταχυδρομείο» ξεχειλίζει από το χαρακτηριστικό στυλ του Μπουκόβσκι: αθυρόστομο, άξεστο, άμεσο, θλιμμένο, ντόμπρο, χαλκέντερο, φορές σουρεαλιστικό στην απάθεια την οποία ντύνεται σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας, είτε αυτό είναι μια ήττα στον Ιππόδρομο είτε είναι ένας βιασμός. Οι χαρακτήρες του Μπουκόβσκι τείνουν να αντιμετωπίζουν τα πάντα με μια μετριασμένη απάθεια και γκρίζα ουδετερότητα, μέχρι να έρθει εκείνο το παντελώς απροσδόκητο ερέθισμα που θα τους κάνει να ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΦΟΥΛ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ. Και τότε ξέρεις πως κάτι ή κάποιος έχει λυγίσει τις αντιστάσεις στο εσωτερικό του μυαλού τους.
Ο αθυρόστομος κ. Μπουκόβσκι
Οι συστάσεις με τον Τσαρλς Μπουκόβσκι είναι λίγο-πολύ περιττές: γεννήθηκε το 1920 στη Γερμανία, έζησε στο Λος Άντζελες, υπήρξε ένας από τους πιο influential underground μεταπολεμικούς ποιητές της εποχής του (και όχι μόνο). Έπινε, πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο, μάτωσε, παντρεύτηκε, χώρισε, δούλεψε, πάλεψε, πέθανε. Τα κείμενά του μιλούν για ανθρώπους τσαρλατάνους, καθάρματα της μοίρας, λαβωμένα τσακάλια που σκούζουν για τη ζωή τους. Μιλούν για αλκοολικούς και πόρνες, για μπεκρήδες και τυφλοσούρτες, για προδότες και μεροκαματιάρηδες και ανθρώπους που ζουν στη στιγμή. Καταραμένοι να σέρνουν τις βαριές αλυσίδες της ύπαρξής τους, περιφέρονται ως οι κάτοικοι του Υπογείου του Ντοστογιέφσκι από το μια γωνιά του κόσμου στην άλλη, μετέωροι σε μια αδρανή νιρβάνα εσωτερικής ακινησίας. Όταν όμως ενεργοποιούνται, τότε το ελατήριο που τους εκτοξεύει στο βάρβαρο (και συχνά αψυχολόγητο) ξέσπασμα είναι καλά κρυμμένο. Σπάνια όμως παραμένουν σε αυτή την κατάσταση έντασης: είτε ξεχνούν και συνεχίζουν, είτε πεθαίνουν.
Πολέμιος της προσωποληψίας, της ηρωοποίησης και της οφθαλμοφανούς εκκεντρικότητας, ο Μπουκόβκσι διαλέγει να γράφει χαρακτήρες άτεχνους και κρετίνους, που προτιμούν να πεθάνουν παρά να σκύψουν κεφάλι σε μια άυλη υποταγή και σε τυράννους φαντάσματα.
Μαζί με τον Ντοστογιέφσκι, ο Τσέχοφ και ο Χέμινγουεϊ φαίνεται να επηρέασαν τα ποιήματα αλλά και τις νουβέλες του συγγραφέα με τα 50 βιβλία, τόσο στο καταθλιπτικό και αυτοκαταστροφικό τους ύφος όσο και στη θεματολογία της τραγικοκωμικής και μάταιης ύπαρξης.
Παραδίδοντας γράμματα
«Έχω μία από τις δύο επιλογές — να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ… ή να μείνω εκεί έξω, να το παίξω συγγραφέας και να πεθάνω της πείνας. Αποφάσισα να πεθάνω της πείνας.»
Αυτά είναι τα πραγματικά λόγια ενός Μπουκόβσκι που δούλευε στο ταχυδρομείο για πολλά χρόνια – τα περισσότερα έργα του έχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, με τον πολυμερισμό πραγματικών εμπειριών και υπερβολικών σκηνικών να θολώνει εξαιρετικά συχνά. Στο «Ταχυδρομείο», ακολουθούμε τον πότη, γυναικά και τζογαδόρο Χένρι Τσινάσκι, στις περιπέτειες που είχε με το ταχυδρομείο των Η.Π.Α. Βλέπουμε τον Τσινάσκι να ορμάει συνέχεια μπροστά, μια ασταμάτητη σφαίρα που συγκρούεται με τα πάντα και δε μειώνει ποτέ ταχύτητα.
Παραγεμισμένο με βρισιές και βωμολοχίες, ξεχειλίζοντας με σεξ, τζόγο, φουρτούνες και κακοτυχία, το «Ταχυδρομείο» θυμίζει λίγο το On The Road του Kerouac (αλλά χωρίς τελείες) ή το Ulysses της Joyce (αλλά με τελείες): όλη η νουβέλα μοιάζει με μία ασταμάτητη παράγραφο, μια ακατάπαυστη ροή δράσης και σαρκασμού που γραπώνει τον αναγνώστη από τον λαιμό και τον πιέζει μέχρι να δόντια να μπουν στα ούλα και η γλώσσα να γυρίσει ανάποδα.
Ένα είναι το σίγουρο: τα γραμματόσημα του Μπουκόβσκι είναι αιχμηρά και ικανά να κόψουν, να λαβώσουν, να γδάρουν την επιδερμίδα και του πιο χοντρόπετσου.
Κείμενο: Νικήτας Διαμαντόπουλος
