Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Γιώργο Περρή, έχεις μια καριέρα που φαντάζομαι ότι δεν περίμενες να έχεις στα 33 σου. Πώς αισθάνεσαι απέναντι στους συναδέλφους σου που δεν έχουν παρόμοια πορεία με τη δική σου; Πώς το αντιμετωπίζεις μέσα σου όλο αυτό;
Γιώργος Περρής – Επειδή ξέρω πόσο δύσκολο είναι να καταφέρεις να ξεχωρίσεις σ’ αυτό το χώρο και πόση ατελείωτη, συνεχόμενη δουλειά χρειάζεται, ξέρω ότι οι συνάδελφοι της γενιάς μου που ξεχώρισαν είτε στην Ελλάδα είτε σε άλλες χώρες του εξωτερικού έχουν παλέψει γι’ αυτό πολύ σκληρά και το έχουν κατακτήσει. Αισθάνομαι πολύ χαρούμενος όταν βλέπω ότι ένα νέο παιδί ξεχωρίζει, ότι καταφέρνει να προσπεράσει τους παλιούς και τους συνομήλικούς του. Δεν έχω πικρία ούτε ανταγωνισμό. Τώρα, για το αν κάποιοι δεν κατάφεραν να κάνουν αυτό που κάνω εγώ, αν εννοείς ότι έφυγα στο εξωτερικό, ξέρεις δεν είναι δική σου επιλογή… Εγώ βρέθηκα εγκλωβισμένος στην Ελλάδα, χωρίς να υπάρχει ενδιαφέρον από κανέναν. Από δισκογραφικές εταιρίες, από ανθρώπους του χώρου, από τίποτα. Κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί μαζί μου, ίσως γιατί δεν ήξεραν τι να με κάνουν, δεν ήξεραν πού να με κατατάξουν και δεν ήξεραν να μου βάλουν μια ταμπέλα. Και επειδή τότε άρχισαν να μου έρχονται μια-δυο προτάσεις από το εξωτερικό, εγώ φυσικά τις άρπαξα γιατί δεν είχα και τίποτα άλλο να κάνω. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι για διεθνή καριέρα. Η πραγματικότητα είναι επίσης κάτι που είπε η Νανά Μούσχουρη, όχι σε μένα προσωπικά, ότι είναι καλύτερα να είσαι έστω πρώτος στη χώρα σου και μόνο εκεί, παρά να είσαι τελευταίος σε όλες τις χώρες του κόσμου. Δεν έχω να δείξω το δάχτυλο σε κανέναν, απλά ακολούθησα τις προτάσεις που μου έκαναν και ακολούθησα το όνειρό μου. Τώρα το ότι όντως υπήρξα πολύ τυχερός από τη μία και από την άλλη πάλεψα και δούλεψα τόσο σκληρά, σε σημείο που έφτασα να χάσω τον εαυτό μου, έφτασα από την κούραση να μη βλέπω μπροστά μου, να χάσω τη δημιουργικότητά μου. Ίσως σε όλα αυτά συνέβαλαν κάποιες σπουδαίες στιγμές στην καριέρα μου. Ναι, έχω ζήσει πράγματα που άλλοι καλλιτέχνες δεν έχουν ζήσει, αλλά με τη σειρά τους και εκείνοι έχουν ζήσει πράγματα που εγώ ενδεχομένως εγώ δεν θα ζήσω.
Άκουσα «δεν είναι αρκετά ταλαντούχος, δεν είναι αρκετά αρρενωπός, παραείναι Έλληνας, παραείναι μεσογειακός, παραείναι συναισθηματικός».
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Σκληρή πάλη. Αν θα μπορούσες να το κατατάξεις σε τομείς, ποιοι θα έλεγες ότι ήταν αυτοί τόσα χρόνια;
Γιώργος Περρής – Είναι πολλά πράγματα. Από τη μια καταρχάς ο χώρος που λέγεται μουσική βιομηχανία, ο οποίος μέσα στα χρόνια έχει γίνει τοξικός, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Όσο χειρότερη γίνεται η οικονομική κατάσταση, τόσο πιο δύσκολοι γίνονται οι άνθρωποι και η εκμετάλλευση γίνεται το νούμερο ένα. Έχω να παλέψω μ’ αυτό, έχω να παλέψω με ένα πράγμα που δεν περίμενα ποτέ, που είναι αυτή η σχεδόν χυδαία κριτική που σου έρχεται στη μούρη, γιατί σ’ αυτό το χώρο, ο κάθε «ειδήμων» θεωρεί αυτόματα ότι έχει δικαίωμα να πει τη γνώμη του για σένα, χωρίς να υπολογίζει ότι πίσω από αυτό κρύβεται ένας άνθρωπος με αισθήματα και συναισθήματα. Το υπέφερα, γιατί χρόνια άκουγα στην Ελλάδα ότι είμαι αντίγραφο, ρεπλίκα του Μάριου Φραγκούλη. Αυτό με έκανε να χάσω την αξία μου. Όχι συγνώμη. Να νομίζω εγώ ότι δεν έχω αξία. Το άκουσα από πάρα πολύ κόσμο. Ταυτόχρονα στο εξωτερικό όταν βγαίνεις υπάρχει μια άλλου είδους κριτική. Άκουσα «δεν είναι αρκετά ταλαντούχος, δεν είναι αρκετά αρρενωπός, παραείναι Έλληνας, παραείναι μεσογειακός, παραείναι συναισθηματικός». Μέχρι που κάποιος μου είπε ότι δεν θα πετύχω γιατί παραείμαι καλός τραγουδιστής. Όταν είσαι νέο παιδί, δεν έχεις δυνάμεις για να ανταπεξέλθεις σ’ όλα αυτά. Και νομίζεις ότι πρέπει να τα ακούσεις όλα και να τα βάλεις όλα μέσα σου. Μου πήρε πολύ χρόνο να βγω από αυτό. Έχασα το κλειδί του σπιτιού. Έβλεπα μπροστά μου ένα πολύ ωραίο σπίτι, αλλά δεν είχα το κλειδί για να μπω μέσα. Το ξαναβρήκα, αλλά μου πήρε πολύ χρόνο και είχα χάσει κάθε εμπιστοσύνη σ’ αυτό που κάνω, κάθε αυτοπεποίθηση και αίσθηση αξίας. Αυτό βέβαια το κέρδισα και γι’ αυτό το λόγο πια ειδικά σε νέα παιδιά που έρχονται και με ρωτάνε για το χώρο λέω ότι άπαξ και το κερδίσεις, συνειδητοποιείς ότι σημασία έχει αυτό που κάνεις εσύ. Και να δέχεσαι κριτική, γιατί η κριτική είναι πάντα χρήσιμη. Αλλά μόνο από τους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και που ξέρεις ότι η κριτική τους γίνεται για το καλό σου, γιατί πραγματικά ενδιαφέρονται για σένα.
Μέχρι που κάποιος μου είπε ότι δεν θα πετύχω γιατί παραείμαι καλός τραγουδιστής.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Υπάρχουν και ειδικοί στο χώρο…
Γιώργος Περρής – Ακόμα και οι ειδικοί στο χώρο πολλές φορές έχουν δικά τους συμφέροντα. Είναι πιο σημαντικό να βρεις τους ειδικούς του χώρου που όμως θα σου μιλήσουν από ενδιαφέρον και από σεβασμό προς αυτό που είσαι και αυτό που κάνεις. Δόξα τω Θεώ, έχω τη μεγάλη τύχη, και σας το λέω με πολύ μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη, να έχω κάποιους φίλους στη ζωή μου, όπως είναι ο Μάριος ο Φραγκούλης, η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Είναι 4-5 άνθρωποι που έχουν φορέσει τα δικά μου παπούτσια, έχουν βρεθεί εκεί που είμαι εγώ τώρα, εκείνοι ήταν πριν από κάποια χρόνια, και ταυτόχρονα με αγαπάνε πραγματικά. Είναι πολύ μεγάλη τύχη όταν μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο και να ζητήσεις συμβουλή ή όταν θα σηκώσει ο άλλος αυτόματα το τηλέφωνο και θα σου πει: «Γιωργάκη σε είδα εκεί, μου άρεσε αυτό, αλλά εκείνο δεν μου άρεσε για τον εξής λόγο»… Όσο και αν πληγώνει τον καλλιτεχνικό σου εγωισμό, σκέπτεσαι πως για να μου το λέει αυτός ο άνθρωπος έχει δίκιο. Αυτή ήταν η μία πάλη που είχα να δώσω. Μετά υπήρξε μια προσωπική πάλη ότι με όλα αυτά τα ταξίδια, έμαθα να ζω σε μια βαλίτσα και αυτό είχε ένα κόστος. Είχε το κόστος ότι έχασα πολύτιμες στιγμές από τις ζωές των ανθρώπων που αγαπώ. Έχασα γάμους, γεννήσεις παιδιών, βαφτίσεις, γενέθλια, Χριστούγεννα, δικές μου δύσκολες στιγμές, δύσκολες στιγμές των φίλων μου, η προσωπική μου ζωή επίσης πέρασε κάποιες πολύ δύσκολες φάσεις γιατί έλειπα για πολύ μεγάλα χρονικά διαστήματα, οπότε αυτή ήταν η άλλη η πάλη, η προσωπική. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά που είναι η ανταμοιβή. Είναι τόσο μεγάλη. Από τη χαρά του κόσμου μέχρι αυτό που ονειρευόσουν να κάνεις ως παιδί. Να μπορείς να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου. Η ανταμοιβή αυτή είναι τόσο μεγάλη που έμαθα από τα χρόνια να μην ορίζω τίποτα πια ως θυσία. Γιατί αυτό που κάνω το αγαπάω τόσο πολύ που δεν θέλω τίποτα να φαίνεται ως θυσία.
…η μοναδική μου περιουσία σ’ αυτή τη ζωή είναι αυτά τα δύο εκατοστά, αυτές οι δυο μικρές φωνητικές χορδές, στις οποίες βάσισα όλη την πυξίδα της ζωής μου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Θα ονόμαζες τον εαυτό σου καριερίστα;
Γιώργος Περρής – Είμαι καριερίστας, αλλά όχι με την έννοια που το εννοείς. Στην Ελλάδα έχουμε μια πολύ κακή τάση να θεωρούμε ότι η φιλοδοξία είναι κακό πράγμα. Όσες φορές έψαξα στο λεξικό να βρω για τη θέληση του να πας μπροστά στη ζωή σου, δεν βρήκα πουθενά να αποτυπώνεται αρνητικά. Εγώ, λοιπόν, ήμουν και είμαι φιλόδοξος, δεν το κρύβω. Αλλά δεν θέλω να πατήσω επί πτωμάτων για να πετύχω. Απλά θέλω να πετύχω το όνειρό μου. Και αυτό δεν είναι μεμπτό ούτε κατακριτέο. Κάθε νέο παιδί, ειδικά στην παρούσα οικονομία και κοινωνική κατάσταση οφείλει και πρέπει να έχει τη φιλοδοξία και το όνειρο να πετύχει κάπου, να πάει κάπου. Σε όποιον τομέα και να είναι αυτό. Οπότε εγώ, ναι, είμαι καριερίστας με την έννοια ότι η μουσική υπήρξε πάνω από οτιδήποτε άλλο για μένα. Αλλά πώς θα μπορούσε να μην ήταν; Η μουσική μού έδωσε ελευθερία. Με έκανε ακέραιο άνθρωπο. Η φωνή μου με ταξίδεψε σ’ όλον τον κόσμο, μου χάρισε υπέροχες φιλίες και μου πήρε καιρό για να το συνειδητοποιήσω, αλλά η μοναδική μου περιουσία σ’ αυτή τη ζωή είναι αυτά τα δύο εκατοστά, αυτές οι δυο μικρές φωνητικές χορδές, στις οποίες βάσισα όλη την πυξίδα της ζωής μου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Και προφανώς έμαθες και να σκέφτεσαι με τη μουσική όλα αυτά τα χρόνια.
Γιώργος Περρής – Βέβαια. Μα είναι ένας τρόπος ζωής και τρόπος να βλέπεις την πραγματικότητα αυτό.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Αλήθεια πώς ισορροπείται αυτό το θέμα με την προσωπική ζωή και με έναν άνθρωπο που είναι φιλόδοξος και τα καταφέρνει καλά;
Γιώργος Περρής – Δύσκολα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Υπάρχει η ανάγκη για ισορροπία από ένα σημείο και μετά;
Γιώργος Περρής – Σαφώς. Η προσωπική ζωή είναι πάρα πολύ σημαντική.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Δεν υπήρχαν στιγμές που είπες: «Έχασα τον εαυτό μου»;
Γιώργος Περρής – Έχει συμβεί και αυτό. Αλλά από την άλλη έχω αγαπήσει και έχω αγαπηθεί τόσο πολύ στην προσωπική μου ζωή που δεν έχω παράπονο. Παρά τις δυσκολίες, τα λάθη, τα μεγάλα διαστήματα απουσίας. Πληγώθηκα πολύ. Έχω περάσει ατελείωτες νύχτες να κλαίω σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στην άλλη άκρη του πλανήτη, αλλά είναι μια πραγματικότητα. Είναι και μία επιλογή μου, αν θες, σε ένα βαθμό. Έχω μάθει να τα εκλογικεύω λίγο τα πράγματα. Ούτε μ’ αρέσει να μεμψιμοιρώ ούτε να κλαίγομαι. Υπήρξαν πάρα πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά ήταν σ’ ένα βαθμό και επιλογή. Αλλά όπως σου είπα και πριν, δόξα τω Θεώ, έχω αγαπήσει και έχω αγαπηθεί πολύ. Και στην προσωπική μου ζωή έχω ερωτευτεί, με έχουν ερωτευτεί, το έζησα αυτό, το χάρηκα και είναι πολύ σπουδαίο.
…Και όταν έχω υπάρξει σ’ αυτό το τέλμα που λες, πάντα επιστρέφω στη βάση. Γυρίζω στα βασικά. Να ακούω τη μουσική που με νανούριζε παιδί, να έχω την παρέα της οικογένειάς μου και των φίλων μου, των 5-10 πολύ στενών ανθρώπων της ζωής μου, να επιστρέφω στη φύση και να τραγουδώ.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Και όταν φτάνεις στο τέλμα που λέγαμε πριν; Όταν σε πάει ο βούρκος προς τα κάτω; Τι κάνεις; Τι έκανες εσύ συγκεκριμένα και πώς ανέβηκες προς τα πάνω;
Γιώργος Περρής – Με τη στήριξη αγαπημένων μου φίλων, με πολύ μουσική, με τραγούδι. Εγώ λυτρώνομαι μέσα από το τραγούδι, την ώρα που τραγουδάω αδειάζει το μέσα μου. Με ατελείωτες βόλτες στη θάλασσα, με βουτιές με μάσκες, να μαζεύω κοχύλια, με τη μαγειρική. Μαγειρεύω πολύ για τους ανθρώπους και τους φίλους που αγαπώ. Και όταν έχω υπάρξει σ’ αυτό το τέλμα που λες, πάντα επιστρέφω στη βάση. Γυρίζω στα βασικά. Να ακούω τη μουσική που με νανούριζε παιδί, να έχω την παρέα της οικογένειάς μου και των φίλων μου, των 5-10 πολύ στενών ανθρώπων της ζωής μου, να επιστρέφω στη φύση και να τραγουδώ. Γιατί ο λόγος που ξεκίνησα να τραγουδώ ήταν για να ξεφύγω, για να ανταπεξέλθω στο πολύ δύσκολο και βίαιο διαζύγιο των γονιών μου όταν ήμουν μικρός, όταν ήμουν 4-5 χρονών. Άρα το τραγούδι από παιδί λειτουργούσε λυτρωτικά για μένα. Και άρα ξέρω ότι η λύση είναι αυτή πια. Οποτεδήποτε βρίσκομαι σε αυτή τη μηδενική κατάσταση, πάντα επιστρέφω πίσω στα βασικά.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Όταν ήσουν 4 χρονών, λοιπόν, είχες πει στη μαμά σου ότι θες να γίνεις τραγουδιστής. Η μητέρα σου σου είχε πει τότε πως για να γίνεις τραγουδιστής πρέπει να πας στο ωδείο. Το θεωρείς προαπαιτούμενο για ένα σημερινό καλλιτέχνη να μάθει μουσική, να ξέρει μουσική;
Γιώργος Περρής – Δεν το θεωρώ προαπαιτούμενο και θα σου εξηγήσω γιατί. Θεωρώ σαφώς ότι μπορεί να είναι και είναι μια τεράστια βοήθεια, κάτι που σε εμπλουτίζει και διευρύνει τους ορίζοντές σου, από την άλλη μερικοί από τους πιο μυθικούς καλλιτέχνες αυτού του πλανήτη, ειδικά τους τραγουδιστές, όχι απλά δεν έχουν περάσει από ωδείο, δεν ξέρουν ούτε νότες ούτε τίποτα, αλλά το ένστικτό τους και το ωμό τους ταλέντο ήταν τόσο μεγάλο, τόσο σπουδαίο, που το ωδείο μπορεί και να τους είχε καταστρέψει. Θέλω να πω ότι έχουν περάσει καλλιτέχνες μυθικοί, όπως ο Φρανκ Σινάτρα, που δεν είχαν πάει στο ωδείο. Αλλά η πρώτη ύλη ήταν τόσο σπουδαία που δεν το χρειάζονταν. Από την άλλη υπάρχουν τραγουδιστές, όπως η Νανά Μούσχουρη, με μια από τις μεγαλύτερες καριέρες στον κόσμο, που, όπως ίσως ξέρεις, είναι και το ίνδαλμά μου, πήγε στο ωδείο, έμαθε μουσική, σπούδασε κλασικό τραγούδι. Δεν μπορώ να σου πω ότι είναι προαπαιτούμενο. Μπορώ όμως να σου πω για τη δική μου περίπτωση, ότι με βοήθησε πάρα πολύ το πιάνο, μου έδωσε μια ελευθερία στη μελέτη μου, στο πώς ακούω τη μουσική και στο πώς την επεξεργάζομαι. Όσον αφορά τη φωνητική, πιο πολύ και από το πιάνο σπούδασα τη φωνή. Συνεχόμενα μαθήματα, γιατί και οι δυο αυτές χορδές είναι ένας μυς και όπως οι αθλητές, έτσι και εμείς θέλουμε δουλειά. Σκληρή δουλειά.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Έχω παρατηρήσει ότι έχεις συνεχή επαφή με το κοινό σου. Τα social media τα διαχειρίζεσαι εσύ ο ίδιος;
Γιώργος Περρής – Έχω μια ομάδα στο εξωτερικό, στην Αμερική, που διαχειρίζονται όλο το επίσημο κομμάτι της σελίδας μου. Δηλαδή, όταν έχουμε μια κυκλοφορία, ειδικά στις ξένες πληροφορίες, που στην Αμερική είναι ολόκληρο business πια το τι έχει προγραμματιστεί, πότε έχει προγραμματιστεί, γιατί έχει προγραμματιστεί, σε οτιδήποτε αφορά όμως την Ελλάδα, τα χειρίζομαι εγώ γιατί μ’ αρέσει, μ’ αρέσουν οι φωτογραφίες, η επαφή με τον κόσμο. Ούτως ή άλλως γι’ αυτό κάνουμε αυτή τη δουλειά. Ειδάλλως θα τραγουδούσα από τη μπανιέρα μου. Τη δουλειά αυτή την κάνεις για να μπορείς να επικοινωνήσεις με τον κόσμο. Εμένα μ’ αρέσει αυτό, απαντάω σχεδόν σε όλα τα μηνύματα. Μπορεί να μου παίρνει σχεδόν τρεις μήνες να απαντήσω, αλλά απαντάω σχεδόν σε όλα τα μηνύματα που μου έρχονται και επίσης οι φανς μου θα σου πουν ότι στην προσωπική μου σελίδα, αυτήν που άνοιξα πριν πολλά χρόνια, που έχω έναν αριθμό φίλων, πού και πού μ’ αρέσει ν’ ανοίγω το chat και να συνομιλώ με τους φίλους μου, να μου λένε τα νέα τους. Τα social media μ’ αρέσουν πολύ.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Παλιά δεν υπήρχε τρόπος. Τώρα που υπάρχει και σε στηρίζει πλήθος ανθρώπων, αυτό πώς το διαχειρίζεσαι; Με τον ίδιο σου τον εαυτό βέβαια, γιατί άλλαξε, δεν ήταν μια κατάσταση που γεννήθηκες σ’ αυτήν.
Μου πήρε 10-11 χρόνια, μέρα με τη μέρα, για να πετύχω να με αγαπήσει ο κόσμος.
Γιώργος Περρής – Αυτή είναι η ίδια απάντηση που δίνω όταν με ρωτούν για τα reality shows. Πιστεύω ακράδαντα ότι για να φτάσει ένας καλλιτέχνης να γίνει αυτό που λέμε σταρ, σημαίνει να φτάσεις στην αγκαλιά του κόσμου. Για να φτάσει, λοιπόν, ένας καλλιτέχνης να τον αποδεχτεί και να τον αγαπήσει ο κόσμος, πιστεύω ότι πρέπει να περάσει από όλα τα στάδια που θα τον οδηγήσουν εκεί. Και αυτό είναι από το μηδέν έως το πρώτο σκαλοπάτι, μετά στο δεύτερο, στους δέκα θαυμαστές, στους εκατό, στους χίλιους και ούτω καθ’ εξής. Το πρόβλημα, λοιπόν, με αυτά τα talent shows είναι πως από τη μια μέρα στην άλλη γίνεται ένα πυροτέχνημα που μήνες μετά έχει τελειώσει. Στη δική μου περίπτωση, λοιπόν, τίποτα δεν έγινε βιαστικά. Είμαι 33 ετών, ξεκίνησα αυτή τη δουλειά λίγο πριν τα 18 μου, την κάνω 15 χρόνια. Βρίσκομαι 10 χρόνια στην Ελλάδα και μόλις τώρα μπορώ να πω ότι η Ελλάδα έχει αρχίσει να με αποδέχεται. Μου πήρε 10-11 χρόνια, μέρα με τη μέρα, για να πετύχω να με αγαπήσει ο κόσμος. Το ίδιο και στο εξωτερικό. Ξεκίνησα από ένα δίσκο στον Καναδά, που είχε μια μέτρια προς καλή επιτυχία, σιγά-σιγά πορεύθηκα αλλού, έκανα έναν αγγλικό δίσκο που μετά από ένα χρόνο άρχισε να έχει επιτυχία, τα πράγματα κύλησαν πολύ αργά και πολύ σταθερά. Αντίστοιχα, λοιπόν, και η αγάπη του κόσμου ήρθε κι αυτή σταθερά κι εγώ προετοιμάστηκα γι’ αυτό. Επίσης το έχω φιλοσοφήσει σ’ ένα άλλο επίπεδο, ότι η αγάπη του κόσμου είναι ένα υπέροχο πράγμα. Μιλάμε για αγάπη. Δεν υπάρχει άλλη πηγή ομορφιάς στον κόσμο από την αγάπη. Και άρα, αν αυτό το πράγμα σου έρθει σταδιακά και καταφέρεις να το κάνεις μέρος της ζωής σου, νομίζω δεν έχεις θέμα. Έβλεπα με πόσο ωραίο τρόπο όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες, που σου είπα πριν ότι αγαπώ και είναι τα ινδάλματά μου, αντιμετωπίζουν την αγάπη του κόσμου. Υπάρχει ένας υποκείμενος σεβασμός και αυτό είναι υπέροχο. Βλέπω πώς η Άλκηστη αντιμετωπίζει το κοινό της. Υπάρχει ένας σεβασμός και από τις δύο πλευρές. Το βλέπω στο Μάριο, στη Μούσχουρη και σε πολλούς άλλους καλλιτέχνες. Υπάρχει ένας σεβασμός που είναι η άλλη πλευρά της αγάπης. Αυτό σε κάνει να δέχεσαι αυτό το δώρο, την αγάπη του κόσμου. Να τη δέχεσαι, να την εισπράττεις, να τη χαίρεσαι και όχι να τη φοβάσαι.
Ο κόσμος αγκάλιασε το δίσκο και την περιοδεία κι εγώ ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι κάθε χρόνο, όσο μου το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μου, θα επιστρέφω στην Ελλάδα, θα δισκογραφώ, θα κάνω συναυλίες και εμφανίσεις.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Είπες ότι μόλις φέτος ξεκίνησε το ελληνικό κοινό να σε αποδέχεται. Τι σήμαινε για σένα το να έρθει η αποδοχή από το ελληνικό κοινό; Πόσο ανάγκη μπορεί να το είχες; Δεδομένου ότι η μητέρα σου είναι Γαλλίδα, είσαι, όπως λες, με μια βαλίτσα στο χέρι. Τι ήταν αυτό που έβραζε μέσα σου, υπήρχε κάτι που έπαιζε; «Αχ θέλω να με αποδεχτούν και οι Έλληνες».
Γιώργος Περρής – Όταν πρωτοέφυγα από την Ελλάδα, εκεί γύρω στο ’10-’13, έφυγα και σχεδόν δεν γύρισα πίσω παρά μόνο για διακοπές. Ακριβώς επειδή πριν κανείς δεν με ήθελε στο χώρο, έφυγα με ένα αγκάθι ότι «α θα σας δείξω εγώ!» χωρίς να θέλω να γυρίσω πίσω. Σύντομα, όμως, όταν άρχισα να πετυχαίνω και να κάνω πράγματα σημαντικά, συνειδητοποίησα ότι η Ελλάδα μου έλειπε πολύ περισσότερο από όσο τολμούσα να παραδεχτώ και εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου. Μου έλειπε η αγάπη της χώρας μου, η αγάπη του κοινού της, μου έλειπε να έχω μια άγκυρα. Κάποια στιγμή, ο Μάριος μου το είπε μία συμβουλή που του είχε δώσει ο Μίκης Θεοδωράκης: «Όσα τραγούδια και αν κάνεις στη ζωή σου και αν κάνεις διεθνή καριέρα, εάν δε σε αποδεχτεί η ίδια σου η χώρα, πάντα θα είσαι μετέωρος». Και εγώ το αισθάνθηκα αυτό γιατί άρχισα να κάνω συναυλίες σε θέατρα, υπέροχες συνεργασίες, υπέγραψα ένα πολύ μεγάλο δισκογραφικό συμβόλαιο, αλλά δεν είχα ακόμα την αποδοχή της χώρας μου. Και γι’ αυτό πριν από ενάμιση χρόνο αποφάσισα να κάνω στην Ελλάδα δυο περιοδείες με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, κάτι που προετοίμασε το έδαφος και εκεί συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πόσο μεγάλη ανάγκη το είχα αυτό. Μετά επέλεξα να κάνω αυτόν τον δίσκο με τον Μάριο, την Κιβωτό. Ο κόσμος αγκάλιασε το δίσκο και την περιοδεία κι εγώ ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι κάθε χρόνο, όσο μου το επιτρέπουν οι υποχρεώσεις μου, θα επιστρέφω στην Ελλάδα, θα δισκογραφώ, θα κάνω συναυλίες και εμφανίσεις. Ενδεχομένως όσο μου το επιτρέπει ο τρόπος ζωής μου. Είμαι σαν ένα καράβι που φεύγει συνέχεια, αλλά πάντα επιστρέφει στο λιμάνι του. Και τελικά όσο μεγαλώνω σκέφτομαι ότι ίσως αυτή να είναι η δική μου υποχρέωση προς τη χώρα μου. Να την εκπροσωπώ παντού, σε όλον τον κόσμο μέσα από τη μουσική μου. Όπως μου είπε και ένας πολύ σπουδαίος καλλιτέχνης έξω: «Την εκπροσωπείς ούτως ή άλλως μέσα από τα μάτια σου γιατί φαίνεσαι τόσο Έλληνας που επί σκηνής τη φέρνεις μαζί σου την Ελλάδα». Οπότε ίσως αυτή να είναι η δική μου υποχρέωση προς την πατρίδα μου.
Και τελικά όσο μεγαλώνω σκέφτομαι ότι ίσως αυτή να είναι η δική μου υποχρέωση προς τη χώρα μου. Να την εκπροσωπώ παντού, σε όλον τον κόσμο μέσα από τη μουσική μου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς για ποιο λόγο τόσο πολύ το αναφέρεις την Ελλάδα; Να γυρίσω πίσω, να με αποδεχτεί ο κόσμος…
Γιώργος Περρής – Μα γιατί είναι η χώρα μου, είναι η άγκυρά μου. Και αυτό, όπου και να πας, πάντα θα το αποζητάς, πάντα θα το θέλεις. Βλέπεις άλλους καλλιτέχνες, όπως η Σελίν Ντιόν, να έχουν τεράστια αποδοχή στη χώρα τους. Καλά προς Θεού, δεν συγκρίνομαι εγώ με τη Σελίν Ντιόν, αλλά η χώρα της την αποδέχτηκε με περηφάνεια και της έδωσε φτερά για να πετάξει παντού. Είχε αυτή τη σπουδαία άγκυρα. Και εγώ τη χρειάζομαι. Γιατί μη νομίζεις, δόξα τω Θεώ, η καριέρα μου πάει εξαιρετικά. Έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα και το ημερολόγιό μου είναι κλεισμένο μέχρι και το 2018. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Αυτά με κάνουν να είμαι ένα διεθνές πρόσωπο της Ελλάδας, γιατί έτσι έγινε η ζωή μου. Ούτε είναι κάτι που προσποιούμαι ούτε είναι κάτι που φαντάστηκα ούτε είναι κάτι που πουλάμε ως μάρκετινγκ. Είναι η πραγματικότητα. Γι’ αυτό ίσως λέω με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια ότι την έχω ανάγκη την αποδοχή της Ελλάδας, την αποζητώ, τη θέλω. Βλέπω το Μάριο που έχει την αποδοχή της χώρας του και ταυτόχρονα έκανε αυτή τη λαμπρή καριέρα στο εξωτερικό. Το τι έχει κάνει διεθνώς δεν έχει αποτυπωθεί πολύ καλά στον Έλληνα ακόμα. Ο κόσμος δεν ξέρει τι είναι ο Μάριος στο χώρο του, σ’ αυτό που αποκαλείται classical crossover, ότι είναι σημείο αναφοράς, δίπλα στον Μποτσέλι, τη Σάρα Μπράιτμαν και το Τζος Γκρόουμπαν. Αλλά πιστεύω πραγματικά ότι οι Έλληνες τον αγαπούσαν πολύ πριν βγει στο εξωτερικό, στη δισκογραφία τουλάχιστον, κι αυτό έδωσε μια πολύ μεγάλη βάση στο Μάριο για να πετάξει και να κάνει όλα αυτά τα σπουδαία πράγματα που έκανε. Με μένα έγιναν λίγο περίεργα τα πράγματα, ανάποδα, ξεκίνησα μεν στην Ελλάδα, έφυγα, πρώτα γνώρισα την επιτυχία στο εξωτερικό και την αποδοχή άλλων χωρών και μετά της χώρας μου. Σίγουρα έπρεπε να γίνει για να μάθω κάτι. Να ταλαιπωρηθώ και να υποφέρω.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Πιστεύεις στο Θεό;
Γιώργος Περρής – Πιστεύω σε μια ανώτερη δύναμη, δεν μου αρέσει να το ορίζω στα αυστηρά πλαίσια μιας θρησκείας. Πιστεύω στο Θεό, αλλά πιστεύω σε ένα δικό μου θεό. Και μάλιστα πιστεύω πολύ. Ειδικά βλέποντας τη δική μου ζωή, τις ευκαιρίες, τα λάθη, τις περιπέτειες, σίγουρα υπάρχει μια ανώτερη δύναμη που με καθοδηγεί, αλλά δεν το ορίζω στα πλαίσια μιας θρησκείας, ούτε και συμφωνώ με την κατηγοριοποίηση του προσωπικού «πιστεύω» του καθενός.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Έφτασες ποτέ σε σημείο να τα παρατήσεις;
Γιώργος Περρής – Φυσικά! Δύο φορές. Η πρώτη ήταν η περίοδος που προανέφερα, όταν δηλαδή έφυγα από την Ελλάδα, όπου ήμουν τελείως χαμένος, χωρίς τίποτα, σε ένα μικρό διαμέρισμα. Νόμιζα ότι είχαν τελειώσει τα πάντα, ότι δεν είχα τίποτα να κάνω στη ζωή μου.
Ήταν αυτή η περίοδος που κανείς δεν ήξερε τι να με κάνει. Ήμουν περίπου 26 χρονών. Εκεί σκέφτηκα να τα παρατήσω, γιατί δεν μπορούσα καν να δω μπροστά μου τι πρέπει να κάνω και προς τα πού πρέπει να πάω. Και τότε, ως εκ θαύματος, ήρθε ένα μήνυμα στο Myspace στα Γαλλικά από έναν τύπο που μου έλεγε «Καλησπέρα, έπεσα κατά τύχη στην σελίδα σου. Είσαι μια από τις πιο ωραίες αντρικές φωνές που έχω ακούσει. Διαβάζω ότι είσαι μισός Γάλλος, εάν ποτέ θελήσεις να κάνεις δίσκο στα Γαλλικά, θέλω εγώ να σου τον γράψω». Το μήνυμα αυτό στάλθηκε από τον Φεντερίκ Μπαρό, ο οποίος είναι ένας από τους μεγαλύτερους γαλλόφωνους στιχουργούς. ‘Έχει γράψει για όποιον μπορείς να φανταστείς, για την Σελίν Ντιόν, την Ιζαμπέλ Κουριέρ, τον Γκαρού, για τα μεγαλύτερα ονόματα της γαλλικής δισκογραφίας. Και έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια του γαλλικού δίσκου μου. Βρήκα ένα μικρό φως για να μπορέσω να συνεχίσω. Η δεύτερη φορά ήταν πριν από δύο χρόνια, όταν έφτασα σε ένα τόσο χαμηλό εσωτερικό επίπεδο, που για πρώτη φορά στη ζωή μου έχασα τη δημιουργικότητά μου. Τραγουδούσα μηχανικά, δεν έγραφα μουσική, δεν έγραφα στίχους. Αισθανόμουν ότι δεν είχα τίποτα να πω και έλεγα γίνεται στα 31 σου να έχεις τελειώσει; Δεν μπορεί! Αλλά έτσι αισθανόμουν. Αισθανόμουν ότι δεν άντεχα να πάω ένα βήμα παραπάνω, δεν άντεχα να κάνω τίποτα. Κι όμως μέρα με τη μέρα, με την αγάπη του κόσμου, με την καθοδήγηση των φίλων μου, έμαθα ότι στη ζωή του καλλιτέχνη αυτό συμβαίνει και τελικά εάν το αγκαλιάσεις αυτό και το αποδεχτείς, είναι πολύ ωραίο. Γιατί είχα αδειάσει. Και μόλις συνειδητοποιείς ότι έχεις αδειάσει, έχεις αυτομάτως πάρει πολύ χώρο για να ξαναγεμίσεις. Και αυτό τελικά σε βάθος χρόνου συμβαίνει πολλές φορές στη ζωή ενός καλλιτέχνη και είναι πολύ ωραίο όταν συμβαίνει. Αρκεί να το καταλάβεις και να μην πανικοβληθείς.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Παρεμπιπτόντως υπέροχος ο τίτλος που βρήκατε! Ηλιοφάνεια…
Γιώργος Περρής – Ηλιοφάνεια είναι ο τίτλος ενός από τα δύο τραγούδια που μου χάρισαν η Ευανθία Ρεμπούτσικα με τον Άρη Δαβαράκη. Το πρώτο κυκλοφόρησε πριν από μερικές μέρες και λέγεται Ποιός φοβάται την αγάπη; και το δεύτερο είναι η Ηλιοφάνεια, που θα κυκλοφορήσει το Μάρτιο, αλλά εγώ από τώρα θ’ αρχίσω να το τραγουδάω στις συναυλίες, στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην Αθήνα. Θα το παρουσιάσουμε ζωντανά πριν κυκλοφορήσει.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Αλήθεια, σε δέκα χρόνια από τώρα πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου;
Γιώργος Περρής – Σίγουρα με οικογένεια, με παιδιά. Εύχομαι να μπορώ να συνεχίσω να τραγουδάω, να γυρίζω τον κόσμο, να τραγουδάω από γλώσσα σε γλώσσα και από χώρα σε χώρα. Εύχομαι να έχω πετύχει δύο-τρία πολύ συγκεκριμένα παιδικά όνειρα, να έχω αφήσει τραγούδια στη μνήμη και στη ζωή των ανθρώπων που θα τους επηρεάσουν όσο επηρέασαν τη δική μου ζωή κάποια τραγούδια, λάφυρα της μνήμης μου. Να είμαι πιο ευτυχισμένος και να τα έχω βρει καλύτερα με τον εαυτό μου και να έχω παιδιά.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Είναι υπέροχο το γεγονός ότι ξεκίνησες και τελείωσες την απάντηση με το ίδιο πράγμα. Με το «να έχω παιδιά». Αυτό λέει πολλά.
Γιώργος Περρής – Είναι κάτι που σκέφτομαι πολύ τελευταία, δεν ξέρω σε ποια πλαίσια θα γίνει, αλλά δεν στο κρύβω, το θέλω πολύ!
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Σου το εύχομαι!
Γιώργος Περρής – Ευχαριστώ πολύ!
Συνέντευξη: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Πηγή φωτογραφιών
Ο Γιώργος Περρής 13 Φεβρουαρίου στο Βασιλικό θέατρο στη Θεσσαλονίκη και
15 & 22 Φεβρουαρίου στο θέατρο Άλφα – Ιδέα στην Αθήνα.
