Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Αθήνα, τι σου αρέσει περισσότερο σε αυτή την πόλη και τι λιγότερο;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Μ’ αρέσει το ότι μπορείς να βρεις πραγματικά τα πάντα και μ’ αρέσουν οι γειτονιές που έχει, ακόμη και τώρα, η Αθήνα. Αυτό που δε μου αρέσει είναι μια γενικότερη αποξένωση που επικρατεί, όπως και σε όλα τα μεγάλα κέντρα. Που δε βγαίνεις εύκολα να πεις καλημέρα στον άλλον, το λέω αυτό γιατί, μπορεί να μεγάλωσα στην Αθήνα, στον Βύρωνα, αλλά τελείωσα το γυμνάσιο και το λύκειο στην Κερατέα, δηλαδή έξω στη φύση. Οπότε έχω δει και τις δύο όψεις του νομίσματος.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Υπάρχει κάτι που θα άλλαζες στην πόλη;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Αν ήταν στο χέρι μου θα άλλαζα πάρα πολλά. Πρώτα απ’ όλα, υπήρχαν τόσα ποτάμια που περνούσαν μέσα από την Αθήνα, τα οποία εμείς έχουμε μπαζώσει. Βλέπεις σε μεγάλες πόλεις του εξωτερικού, που έχει τύχει να επισκεφτώ, έχουν επενδύσει στα σημεία που είναι τόποι αναψυχής. Εμείς τα έχουμε υποβαθμίσει λίγο, νομίζω. Είναι και η δόμηση άναρχη, είναι πολλά… Αν οι συνθήκες ήταν κατάλληλες για να μπορεί να γίνει αποκέντρωση, ίσως η Αθήνα θα μπορούσε να αναπλαστεί πιο εύκολα.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Ξεκίνησες την ενασχόλησή σου με τη μουσική από πολύ μικρή ηλικία, ήταν κάτι στο οποίο σε ώθησε η οικογένειά σου;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Η οικογένειά μου άκουγε πολύ μουσική στο σπίτι, κυρίως η μητέρα μου που ήταν λάτρης της μουσικής. Θυμάμαι το ραδιόφωνο έπαιζε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Εμένα με πήγε μικρό η γιαγιά μου σε ένα ωδείο και όταν με ρώτησε τι όργανο θέλω να μάθω, εγώ είπα βιολί. Μου λέει το βιολί είναι δύσκολο, εγώ όσο μου έλεγαν «όχι», γινόμουν αντιδραστικός, οπότε επέλεξα αυτό που ήθελα! Μετά ήρθαν και τα άλλα όργανα. Είναι σημαντικό, πιστεύω, για ένα παιδί να έχει επιλέξει το όργανο.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Πιστεύεις ότι καλλιεργείται η κατάλληλη μουσική παιδεία στα σχολεία;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Όχι, και μιλάω σαν εκπαιδευτικός γιατί δουλεύω σε αρκετά ωδεία αλλά και στο μουσικό σχολείο Αλίμου. Για μένα θα έπρεπε όλα τα σχολεία να είναι σαν τα μουσικά, ίσως και καλύτερα. Όχι για να γίνει κάποιος οπωσδήποτε μουσικός αλλά για να είναι μέρος της παιδεία μας η μουσική. Για να μπορούμε να γνωρίσουμε κι άλλα όργανα, δεν υπάρχει μόνο η κιθάρα, το πιάνο και το μπουζούκι. Αν ένα παιδί δεν έχει ακούσει ποτέ γαλλικό κόρνο, ή όμποε πώς θα το επιλέξει;
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Πότε ξεκίνησες να μεταδίδεις τις γνώσεις σου – να κάνεις μαθήματα σε παιδιά; Τι σου αρέσει περισσότερο στη διδασκαλία;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία, από τα 15 μου. Χρειάστηκε να το κάνω ως πρακτικό κομμάτι της διδασκαλίας στο ωδείο, δηλαδή έπρεπε να πάρω έναν μαθητή και να τον προετοιμάσω ένα χρόνο για εξετάσεις. Έτσι είδα ότι μου άρεσε η διδασκαλία, το να κάνω κάποιον που δεν ξέρει, να μάθει και να το αγαπήσει. Γιατί το δύσκολο κομμάτι δεν είναι μόνο να μάθει κάτι κάποιος σωστά, αλλά και να αγαπήσει αυτό που κάνει.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Ποια είναι η πρώτη συμβουλή που τους δίνεις;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Μελέτη και απομόνωση! Αυτή είναι η αρχική συμβουλή. Γιατί όπως και ο αθλητισμός, θέλει μια καθημερινή μελέτη, έστω 10 λεπτά, αυτό είναι που δίνει δύναμη. Δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, θέλει μια αφοσίωση. Δε γίνεται να γίνει μαγικά. Αυτό λέω σε όλα τα παιδιά.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Ο κόσμος αναφέρεται σε εσένα και ως ο «άνθρωπος – ορχήστρα», γιατί υπάρχει ποικιλία στα όργανα τα οποία γνωρίζεις να χειρίζεσαι πολύ καλά. Αυτό δείχνει έναν άνθρωπο που αν μη τι άλλο, είναι πολυπράγμων και του αρέσει να πειραματίζεται. Αυτό ισχύει και σε άλλους τομείς της ζωής σου;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Ναι, έχει βγάλει ο κόσμος αυτό το παρατσούκλι, για αυτό μ’ αρέσει και το έχω οικειοποιηθεί. Από μικρός ασχολούμαι με πολλά πράγματα. Θυμάμαι ο μαέστρος στη Φιλαρμονική όπου ήμουν στην Κερατέα, ο Θάνος Αναστόπουλος, ο άνθρωπος που μου έμαθε το τρομπόνι, μου έλεγε πάντα: «Δύο καρπούζια κάτω απ΄ την ίδια μασχάλη δε χωράνε», αλλά εγώ του έλεγα πάντα ότι θα τα χωρέσω! Ασχολούμουν και με τον αθλητισμό, έπαιζα βόλεϊ, έκανα για χρόνια Χαπκίντο, μια κορεάτικη πολεμική τέχνη. Είναι αυτό που έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες για την επανάληψη. Όπως μελετάς ένα κονσέρτο ή μια άσκηση, θα το κάνεις 150,000 φορές , γιατί; Για να γίνεις καλύτερος, έτσι είναι και στην πολεμική τέχνη αλλά και στη μουσική.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Συμμετείχες και συμμετέχεις ακόμη σε παραστάσεις με θεατές μικρά παιδιά, το οποίο είναι ένα δύσκολο κοινό, δεδομένου ότι αντιδρά με αυθορμητισμό και χωρίς αναστολές. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Αυτό ξεκίνησε το 2013, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο μας βιβλίο-CD «Μια τρελή τρελή αλφαβήτα», με τη Ράνια Μπουμπουρή, τη συγγραφέα μας από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Σε αυτό συμμετέχουν πάρα πολλοί φίλοι καλλιτέχνες, όπως ο Σπύρος Σακκάς, ο Διονύσης Σαββόπουλος, η Σαβίνα Γιαννάτου, ο Πάνος Μουζουράκης, η Βασιλική Καρακώστα. Μια μεγάλη γκάμα ανθρώπων και τους ευχαριστώ πάντα για αυτό. Μετά ήρθε το «Ένα τρελό τρελό αριθμητάρι», που έχει να κάνει με τους αριθμούς και πάλι συμμετέχουν πολλοί ηθοποιοί και τραγουδιστές. Στη συνέχεια ξεκίνησε το «Ένα τρελό τρελό αγρόκτημα», όπου εκεί κάθε ζώο παρουσιάζεται μέσα από ένα μουσικό όργανο, η τούμπα, ας πούμε, είναι η αγελάδα. Με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά γνωρίζουν και τα λίγο πιο σπάνια μουσικά όργανα. Η παράσταση «Μια τρελή τρελή αλαφαβήτα» παρουσιάστηκε για 2 χρόνια στον Ιανό, στο θέατρο Coronet, αλλά και σε περιοδείες σε όλη την Ελλάδα. Μαζί μας είναι φέτος ο Γιάννης Χατζηγεωργίου, η Βανέσα Αδαμοπούλου και η Νεφέλη Παπαδερού.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Πρέπει να είστε μια πολύ ωραία παρέα, φαντάζομαι θα γελάτε πολύ και μεταξύ σας…
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, σκέψου ότι παντρέψαμε την αλφαβήτα με το «Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν», συγκεκριμένα, πρώτα ξεκινάει η παιδική παράσταση με την αλφαβήτα και έπειτα συνεχίζουμε όλοι μαζί στο «Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν», όπου είναι μαζί μας και ο Λευτέρης Ελευθερίου. Όλοι μαζί σε ένα μουσικό ταξίδι. Με πετυχαίνεις και σε περίοδο όπου κάνουμε πρόβες οι οποίες είναι πολύ δημιουργικές. Το να δημιουργούμε εικόνες, νομίζω ότι είναι το στοίχημα. Με τον Λευτέρη, παίξαμε όλο το χειμώνα μαζί στο «Αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα», μια παράσταση για μεγάλους, και τώρα έχει γίνει αυτό το πάντρεμα, μια συναυλία για μικρούς και μεγάλους.
…του λέει η μαμά του «τι έχεις μικρέ μου»; Και λέει «είμαι μια μάζα από φωτιά και στεναχώρια». Αυτός είναι ένας στίχος του Ισαάκ Σούση από το πρώτο μου CD (Γαμώ την καταδίκη μου) και ήταν φοβερό ! Όταν μου το είπε, δάκρυσα!
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Πώς είναι η συνεργασία με τον Λευτέρη Ελευθερίου;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Με τον Λευτέρη, είναι αλήθεια, κολλήσαμε με τη μία. Γιατί έχουμε κοινά βιώματα και ακούσματα, είμαστε και οι δύο αρκετά χρόνια στο χώρο και έχουμε δουλέψει πολύ. Όπως είπε ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης για μένα και τον Λευτέρη, επειδή έχουμε περάσει και οι δύο από τους Άγαμους θύτες, «κύλισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι». Με τον Λευτέρη γελάμε πάρα πολύ, αλλά εγώ αυτό που ήθελα να γίνει και συνέβη τελικά, ήταν να βγάλει ο Λευτέρης και κάποια άλλα στοιχεία που έχει τόσο τραγουδιστικά, όσο και μουσικά. Στην παράσταση παίζει κιθάρα, φυσαρμόνικα, και παράλληλα υπάρχουν και σοβαρά στοιχεία του, συγκινητικά κομμάτια. Πολλοί μας είπαν «Ήρθαμε για να γελάσουμε και γελάσαμε πάρα πολύ, αλλά συγκινηθήκαμε κιόλας», κάτι που δεν το περιμέναμε. Αυτό ήταν και το καλοκαιρινό στοίχημα που βάλαμε.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Επιστρέφοντας λίγο στην προηγούμενη ερώτηση για το παιδικό κοινό, έχει τύχει ποτέ κάποιο από τα παιδιά να σου είπε κάτι που χαράχτηκε στη μνήμη σου;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Μου έχουν πει αρκετά πράγματα, θυμάμαι όμως ένα πιτσιρίκι 5μισι χρονών, αυτή την ιστορία μου την περιέγραψε η μαμά του, ήταν στην κουζίνα και ξεφυσούσε, και του λέει η μαμά του «τι έχεις μικρέ μου»; Και λέει «είμαι μια μάζα από φωτιά και στεναχώρια». Αυτός είναι ένας στίχος του Ισαάκ Σούση από το πρώτο μου CD (Γαμώ την καταδίκη μου) και ήταν φοβερό ! Όταν μου το είπε, δάκρυσα!
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Θεωρείς ότι η μουσική είναι μια μορφή επανάστασης; Και αν ναι, με ποιο τρόπο;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Νομίζω ότι όταν έχεις να πεις κάτι, καλό είναι να βγαίνεις να το λες, όταν δεν έχεις, να κάθεσαι μάλλον σπίτι σου. Είναι μια μορφή επανάστασης και νομίζω ότι στις δύσκολες εποχές γενικότερα, όπως έχουμε δει και στην ιστορία, βγαίνουν αριστουργήματα, αλλά δε θα το δούμε σε κάποιο πανό. Όταν έχεις ένα βήμα, οφείλεις να πεις κάποια πράγματα, αλλά νομίζω σημαντικότερη είναι η στάση που κρατάς.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Πιστεύεις ότι ο τόπος μας χρειάζεται μια επανάσταση;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Νομίζω ναι, χρειάζεται. Αλλά δεν μπορώ να σου πω το πώς. Νομίζω πως όποιον και να ρωτήσεις δε θα σου πει εύκολα το «πως». Όλα ξεκινούν από την καθημερινότητά μας, να γινόμαστε καλύτεροι, να εξελισσόμαστε και να σεβόμαστε λιγάκι τον διπλανό μας .
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Αυτός είναι ο πυρήνας θεωρείς.
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Ναι, γιατί όσες ιστορίες και να σου πω, άμα κάνω πράξη άλλα, δεν έχουν ουσία.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Σύμφωνα με τον Eric Gill (Βρετανός καλλιτέχνης/γλύπτης) ο καλλιτέχνης δεν είναι ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπου. Αλλά κάθε άνθρωπος είναι ένα ιδιαίτερο είδος καλλιτέχνη. Πώς ορίζεις εσύ την έννοια του καλλιτέχνη;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Συμφωνώ απόλυτα. Διότι και εγώ έχω πολλούς φίλους καλλιτέχνες. Για παράδειγμα, θαυμάζω τον φίλο μου τον Γρηγόρη που είναι υδραυλικός, άμα δεις όλη τη δουλειά που κάνει, είναι σαν να κεντάει εκείνη την ώρα. Ή τον φίλο μου τον Σπύρο που κάνει κατασκευές επίπλων. Το κάθε ένα είναι τέχνη. Ακόμη, ο άλλος φίλος μου που είναι προγραμματιστής, αν τον δεις πώς κάθεται και προγραμματίζει είναι λες και ενορχηστρώνει. Όπως και οι γιαγιάδες μας που κεντούσανε! (γέλιο)
ο Μπαχ πέθανε στην ψάθα και δεν τον άκουσε κανείς όσο ζούσε, δεν παίχτηκε ποτέ η μουσική του. Σήμερα κάνει σουξέ!
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Κατά την άποψή σου, υπάρχει κάποιο όριο στην τέχνη;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Κάθε μορφή τέχνης είναι διαφορετική, νομίζω ο κόσμος είναι αυτός που βάζει τα όρια, το κοινό στο οποίο απευθύνεται κάθε φορά. Σίγουρα έχει εξελιχθεί η τέχνη, ας πούμε ο Μπαχ πέθανε στην ψάθα και δεν τον άκουσε κανείς όσο ζούσε, δεν παίχτηκε ποτέ η μουσική του. Σήμερα κάνει σουξέ!
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Ποιο είδος μουσικής πιστεύεις ότι εκλείπει από τη χώρα μας;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Δε θα πω τι λείπει, θα πω ότι δεν ακούγεται ιδιαίτερα, και αυτή πιστεύω είναι η κλασική μουσική. Θεωρώ ότι έχουμε εξαιρετικούς συνθέτες, που θα έπρεπε να αναδειχτούν περισσότερο. Αλλά είναι θέμα παιδείας γενικότερα, δεν έχουμε μάθει να εκτιμούμε κάποια πράγματα, δεν το λέω για να κατηγορήσω κανέναν, απλά θα μπορούσε η κλασική μουσική να ακούγεται στα σχολεία, στα διαλείμματα. Δεν έχουμε μεγαλώσει με άριες και καντάτες και τέτοια πράγματα. Το σημαντικό είναι να μπορείς να έχεις την επιλογή. Κάτι που συμβαίνει με τη χρήση του internet. Ένα παιδί μέχρι τα 7-8 του, θέλοντας και μη, έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα του ανάλογα με τα ακούσματά του, έτσι λένε οι επιστήμονες. Καλό είναι να είμαστε ανοιχτοί, απλά όταν κάτι δεν το έχεις γνωρίσει, δεν μπορείς και να το αποκλείεις.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Πώς χαρακτηρίζεις τη δύναμη του internet στις μέρες μας; Έχει εξελίξει την κοινωνία με κάποιο τρόπο, ή επικρατεί ένα χάος αυτή τη στιγμή;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Έχει τα θετικά και τα αρνητικά του. Υπάρχει μια μορφή χάους, νομίζω. Το χειρότερο είναι αυτό που γίνεται με την αποξένωση. Έχω πολλούς μαθητές που είναι πολλές ώρες στο tablet, στον υπολογιστή, στο κινητό, που θα προτιμήσουν να είναι εκεί από το να πάνε για ένα καφέ ή να βγουν μια βόλτα. Από την άλλη, βλέπv τις χρήσεις και τις γνώσεις που μπορεί κανείς να πάρει από το internet, γιατί κάποιος σήμερα μπορεί να μπει και να μάθει για το οτιδήποτε, άν θέλει να ψάξει λίγο. Στον τομέα μου, αυτόν της μουσικής, μπορείς να ακούσεις πόσες εκτελέσεις για παράδειγμα. Εμείς μικροί πηγαίναμε και παραγγέλναμε, θυμάμαι, μια εκτέλεση και έκανε 3 μήνες να έρθει, κάτι που τώρα για να το κάνεις πατάς ένα κλικ. Με φοβίζει πολλές φορές, γιατί βλέπεις πολλά να γίνονται, αλλά νομίζω είναι σημαντική πάντα η σωστή χρήση και το μέτρο.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Πώς περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Έχω πολύ λίγο, και συνήθως κάνω χειμερινό μπάνιο. Το καλοκαίρι συνήθως τρέχουμε σε περιοδείες και δουλειές σε στούντιο, αλλά όταν έχω ελεύθερο χρόνο διαβάζω, είτε λογοτεχνικά βιβλία, είτε μουσική, γιατί πάντα ψάχνω χρόνο για να μελετήσω, αυτό είναι αλήθεια. Το χειμώνα παρότι έχω προσπαθήσει να διαβάσω, δε σηκώνει άλλη πληροφορία ο εγκέφαλός, μου μερικές φορές.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Πες μου ένα αγαπημένο σου βιβλίο και τι σου έμεινε από αυτό.
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Η μαμά μου είναι ποιήτρια και είχα μια πλούσια βιβλιοθήκη σπίτι, έτσι έτυχε να διαβάσω πολλούς ποιητές, όπως τον Καζαντζάκη, και αισθάνομαι πραγματικά τυχερός για αυτό. Ένα βιβλίο που με έχει σημαδέψει, πέρα από τα εφηβικά, είναι του Απόστολου Δοξιάδη το «Ο Θείος Πέτρος και η εικασία του γκολντμπαχ», είναι μαθηματικό βιβλίο αλλά είναι υπέροχο. Το προτείνω σίγουρα.
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Κάνεις ταξίδια πέρα από τη δουλειά; Ποιο είναι το πιο όμορφο και μακρινό μέρος που θα πήγαινες για να ζήσεις;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Έχω ταξιδέψει αρκετά στην Ευρώπη, το πιο μακρινό μέρος που έχω πάει είναι η Κορέα. Μ’ αρέσουν τα ταξίδια αλλά συνήθως δεν έχω χρόνο για να τα κάνω. Συνήθως προκύπτει κάποια δουλειά, η δουλειά φέρνει δουλειά και είμαστε σε μία εγρήγορση γενικότερα. Θα μπορούσα να ζήσω για ένα διάστημα στο εξωτερικό, το έχω σκεφτεί πολλές φορές, αλλά μ’ αρέσει πολύ η Ελλάδα και την αγαπώ πολύ, δεν ξέρω αν θα ήθελα να φύγω για πάντα. Για ένα διάστημα θα ήθελα να ζήσω ναι, ίσως στην Παταγονία, τον Αμαζόνιο, ή την Ανταρκτική…
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Σε μια παραλία, σε ένα ξερονήσι χωρίς κινητό και internet, μόνο τα μουσικά σου όργανα;
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Πάντα ήμουν fan του free camping , οπότε αυτό είναι διακοπές για μένα. Άμα έχω και την κιθάρα μου, ακόμη καλύτερα!
Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart) – Μίλησέ μου για τον καινούριο δίσκο που ετοιμάζεις τώρα.
Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος – Ο καινούριος δίσκος είναι λίγο πιο ερωτικός, πιο τρυφερός. Η έμπνευση μου ήρθε όταν είδα παιδιά, μαθητές μου, που ακόμη κι αν η ατμόσφαιρα είναι δύσκολη στα χρόνια που περνάμε, που υπάρχει μια μιζέρια και μια απογοήτευση στον αέρα, αυτά ακόμη ερωτεύονται , θέλουν να κάτσουν κάτω από τα αστέρια και να τα παρατηρήσουν… Με αυτό χάρηκα και δεν έχω όρεξη να καταγγείλω κάτι αυτόν τον καιρό. Είναι πιο …αγαπησιάρικος και ρομαντικός ο δίσκος που έρχεται. Ίσως έχουμε χάσει λίγο το ρομαντισμό μας και γι’ αυτό ήθελα να μιλήσω τώρα.
Συνέντευξη: Ιωάννα Τσολερίδου (Lavart)
https://www.lavart.gr/oi-3-laloun-kai-2-xorevoun-se-kalokairinh-periodeia/
