Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Πέγκυ ποια είναι η ομάδα Νάμα και υπό ποιες αξίες πιθανώς πορεύεται;
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Εγώ είμαι φιλοξενούμενη της ομάδας Νάμα. Η ομάδα υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια και δραστηριοποιείται στο θέατρο Επί Κολωνώ, το οποίο πλέον είναι ένα από τα πιο γνωστά θέατρα στην Αθήνα και γνωρίζει μεγάλη επιτυχία με sold out παραστάσεις. Επικεφαλής ήταν η Ελένη Σκότη και ο Γιώργος Χατζηνικολάου, ενώ μέσα από σεμινάρια που έκανε η Ελένη άρχισαν να βρίσκουν ηθοποιούς και να χτίζουν την θεατρική ομάδα που είναι σήμερα. Αργότερα, προστέθηκαν και άλλοι ηθοποιοί, όπως για παράδειγμα η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη. Πέρυσι, για πρώτη χρονιά έφυγαν από το θέατρο Επί Κολωνώ και μεταφέρθηκαν στο Σύγχρονο Θέατρο, πρώτα με το Λεωφορείον ο Πόθος του Τένεσι Ουίλιαμς και έπειτα με τη Δύναμη του Σκότους του Τολστόι. Η ομάδα Νάμα πάνω απ’ όλα υπερασπίζεται το ρεαλιστικό θέατρο, πράγμα που στην δική μας περίπτωση όμως δεν το κάνει. Δηλαδή νομίζω ότι με τη Δύναμη του Σκότους δοκίμασαν να βγάλουν προς τα έξω ένα άλλο είδος θεάτρου, το οποίο έχει ρεαλιστικά, υπερρεαλιστικά και συνάμα νατουραλιστικά στοιχεία. Στα περισσότερα ερμηνευτικά κομμάτια των ηθοποιών υπάρχουν φόρμες, όπως στο δικό μου, εκεί που αποκτάω αυτό το… τρέμουλο, αλλά σε γενικές γραμμές το παίξιμο είναι σχεδόν ρεαλιστικό, αν όχι απόλυτα κάποιες στιγμές. Αυτό που δεν είναι καθόλου ρεαλιστικό είναι ο χώρος και ο χρόνος που συμβαίνουν τα πράγματα, δηλαδή ο χώρος διαμορφώνεται από μας συνέχεια.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ο χώρος ναι. Ο χρόνος γιατί;
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Ο χρόνος γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με το 1886, που υποτίθεται πως γράφτηκε το έργο στη Ρωσία, αλλά μπορεί να είναι κάπου στα Βαλκάνια τη σημερινή εποχή ή πριν από κάποια χρόνια σε ένα απομακρυσμένο χωριό. Και η γλώσσα διαμορφώθηκε διαφορετικά, δεν έχει αποκλειστικά ρωσικό στοιχείο. Το μουσικό κομμάτι της παράστασης είναι πιο Balkan, κουστουρικίζει λίγο, έχει έναν πιο βαλκάνιο ήχο. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη γι’ αυτή τη συνεργασία, γιατί παρακολουθώ χρόνια τη δράση, τόσο της Ελένης, όσο και του Γιώργου και πάντα με ενδιέφερε και ήθελα να δουλέψω μαζί τους. Και εντελώς τυχαία φέτος αυτό πραγματοποιήθηκε.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Είπες πριν ότι το έργο γράφτηκε γύρω στο 1886, 130 χρόνια πριν, φαίνεται να μην έχουν αλλάξει και πολλά στον χριστιανικό κόσμο σε σχέση με σήμερα…
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Για μένα αν δεν αλλάξει ο τρόπος που λειτουργεί η εκκλησία, γιατί η εκκλησία είναι αυτή που ορίζει τι σημαίνει θρησκεία και σ’ αυτό πιστεύουν οι άνθρωποι, δεν πρόκειται να αλλάξει η θρησκεία.
https://www.lavart.gr/dynami-tou-skotous-apo-tin-omada-nama-sto-sygchrono-theatro/
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Αλλά και γενικά η νοοτροπία του κόσμου…
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Ναι, βέβαια, εκείνη την εποχή κιόλας η θέση της γυναίκας ήταν σε φρικτή κατάσταση. Σύμφωνα με όσα έγραψε ο Τολστόι, ήταν πολύ φυσιολογικό ο άνδρας να χτυπάει τη γυναίκα του. Δεν ήταν κάτι επιλήψιμο. Πάντως η αλήθεια είναι πως πράγματα που διαδραματίζονται στην παράσταση μπορεί ανά πάσα στιγμή σήμερα σε ένα ελληνικό χωριό να συμβούν και οι υπόλοιποι να τα καλύπτουν. Και το φοβερό είναι ότι σε μια μικρή κοινωνία αυτά τα περιστατικά συγκαλύπτονται, ενδεχομένως για να μην βρεθεί κανείς μπλεγμένος.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Εδώ στις ίδιες τις οικογένειες συμβαίνει αυτό. Βλέπεις για παράδειγμα το παιδί να έχει αντιληφθεί ότι υπάρχει «απιστία» ανάμεσα στον πατέρα και την μητέρα και να μην το λέει, γιατί θα πονέσει παραπάνω αν το πει, θέλει να νομίζει ότι όλα είναι ένα ψέμα και ότι δεν είναι μέρος αυτού του κακού κόσμου.
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Ναι, οι άνθρωποι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κουκουλώνουμε ασχήμιες που αντιλαμβανόμαστε γύρω μας. Και ίσως αυτό είναι και ένα από τα πολλά μηνύματα του έργου, δηλαδή όταν βλέπουμε το κακό να συμβαίνει δίπλα μας, σημασία έχει να προσπαθήσουμε να αφυπνίσουμε τον άλλον.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Στην παράσταση ο καθένας βιώνει το δικό του σκοτάδι. Ο ένας βιώνει το σκοτάδι της φάσης της ενηλικίωσης, η άλλη αναζητά προσοχή, η άλλη προσπαθεί να επιβιώσει σε μια θρησκόληπτη κοινωνία. «Εσύ», στο βωμό του να αποκτήσεις το αντικείμενο του πόθου σου, χάνεις την αξιοπρέπεια σου, προκαλείς σκοτάδι σε άλλους ανθρώπους…
Πέγκυ Τρικαλιώτη – (Για την Ανίσια) Προσπαθώντας να αποκτήσω κάτι, που στην πραγματικότητα δεν μου ανήκει, δεν με ενδιαφέρει κανένα εμπόδιο. Είναι τόσο εμμονικός ο έρωτας που βιώνει αυτή η γυναίκα, που δεν βλέπει τίποτα μπροστά της. Ξαφνικά ο κόσμος της είναι μόνο ο εαυτός της, τα θέλω της και το πρόβλημά της. Ούτε καν το παιδί της δεν την ενδιαφέρει! Και τελικά βλέπεις ότι το τίμημα πληρώνεται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Πώς πληρώνεται; Θέλω να πω, ποιος ορίζει την πληρωμή; Υπάρχει περίπτωση να μην πληρωθεί;
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Εγώ πιστεύω ότι και αν δεν πληρωθεί πρακτικά, θα πληρωθεί με έναν τρόπο μέσα σου.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Πριν πεθάνεις;
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Ναι.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Άρα πιστεύεις στην συμπαντική δικαιοσύνη.
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Ναι, πιστεύω. Πιστεύω ότι αν φυτέψεις κάτι καλό, θα πάρεις πίσω κάτι καλό. Μπορεί μέσα από πολλά αγκάθια αλλά θα βγει. Αν φυτέψεις όμως κάτι κακό, μπορεί ακόμη και μέσα σε έναν παράδεισο να βρεις τον γκρεμό μπροστά σου. Εκεί που δεν τον περιμένεις.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή έβαλες τον εαυτό σου σε μια διαδικασία καλής πράξης και αυτό με τη σειρά του παρήγαγε κάτι το θετικό στον εγκέφαλό σου, άρα έχεις αυξημένες πιθανότητες να λάβεις και κάτι θετικό.
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Ναι, το να σκέφτεσαι θετικά με όλα τα κύτταρα του οργανισμού σου, αυτό μόνο καλό θα σου κάνει. Και με έναν τρόπο εντελώς μαγικό, αν αυτό μπορείς να το κάνεις συνειδητά, αλλάζουν και οι υπόλοιποι γύρω σου. Αρχίζεις και προσελκύεις άλλα πράγματα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Το σκοτάδι φέρνει σκοτάδι. Η βία φέρνει βία. Και έχουμε σήμερα σχετικά μεγάλη μερίδα του πληθυσμού να λέει την εξής ατάκα «Ξύλο στους φασίστες».
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Βία στη βία δηλαδή. Είναι τραγικό αυτό το πράγμα.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Και αυτοί θεωρούνται και περισσότερο δημοκράτες, περισσότερο άνθρωποι…
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Δυστυχώς είμαστε σε αυτή τη φάση. Όλη η Ευρώπη βρίσκεται σε αυτή την φάση, πριν από ακροδεξιές κυβερνήσεις οι οποίες έτσι και αλλιώς εμπεριέχουν μέσα τη βία. Έβλεπα προχθές στις ειδήσεις, ότι φωνάζανε στη μητέρα του Παύλου Φύσσα «που είναι τώρα ο Παύλος σου;». Πώς μπορείς να λες σε μια χαροκαμένη γυναίκα, η οποία προσπαθεί να βρει την δικαιοσύνη, «που είναι τώρα το παιδί σου που εμείς το σκοτώσαμε;». Σε μια τέτοια περίπτωση, δυστυχώς, πρέπει να ‘σαι Βούδας για να μην γυρίσεις και χτυπήσεις ή βρίσεις αυτόν τον άνθρωπο, που πάει στη μητέρα του Φύσσα, αυτής της γυναίκας, που καμία μάνα να μην το ζήσει αυτό στη ζωή της, να πάει να της πει «Εγώ, στον σκότωσα, εγώ που στον σκότωσα σου λέω τώρα, που είναι ο Παύλος σου;»
Πιστεύω ότι αν φυτέψεις κάτι καλό, θα πάρεις πίσω κάτι καλό. Μπορεί μέσα από πολλά αγκάθια αλλά θα βγει. Αν φυτέψεις όμως κάτι κακό, μπορεί ακόμη και μέσα σε έναν παράδεισο να βρεις τον γκρεμό μπροστά σου. Εκεί που δεν τον περιμένεις.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι είναι επιλογή του να βγάζει τόση κακία και αναρωτιέμαι από πού προκύπτει αυτή η κακία. Μήπως είναι οι προκαταλήψεις; Μήπως είναι οι κληρονομιές; Μήπως είναι και η μαύρη παιδεία που διαιωνίζεται;
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Για μένα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο η παιδεία..
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Ποιος γεννιέται άσπρος ή μαύρος. Αυτό καλλιεργείται.
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Επειδή έχω γεννήσει και έχω δει πως είναι τα βρέφη, σου λέω πως είναι αγνά. Ό, τι τους δώσεις το ρουφάνε. Είναι σφουγγάρια. Δεν έχουν την δυνατότητα να μην είναι καλά, γιατί δεν γνωρίζουν το κακό και το καλό. Η τάση τους στην πραγματικότητα είναι να ζητάνε αγάπη, φαγητό για το σώμα και φαγητό για την ψυχή. Αν αυτό με κάποιο τρόπο τους το στερήσεις ή τους τα δώσεις στρεβλωμένα, στρεβλά θα μεγαλώσει. Είτε το θέλεις είτε όχι. Σκέψου μόνο ότι ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που γεννιέται με έναν εγκέφαλο κάποιου μεγέθους και μέσα σε έναν χρόνο οι συνάψεις του εγκεφάλου διπλασιάζονται. Μέχρι τα τρία πρώτα χρόνια ενός παιδιού δημιουργείται το σύμπαν του. Αν εσύ λοιπόν του δώσεις ηρεμία, αγάπη, ζεστασιά, αυτό θα αναπαράξει στο μέλλον. Και ακόμη και αν κάποια στιγμή λοξοδρομήσει ή μπλέξει με κακές παρέες, αν του ξυπνήσεις αυτό το αίσθημα με το οποίο γαλουχήθηκε, αυτό θα ξαναβγεί στην επιφάνεια.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Υπάρχει μια σκηνή μέσα στο έργο (που δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε) η οποία είναι σοκαριστική. Πώς το βίωσες όλο αυτό;
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Όταν το διάβασα, σοκαρίστηκα πάρα πολύ. Και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που με προβλημάτισε για το αν τελικά μπορώ να ενσαρκώσω αυτόν τον ρόλο ή όχι. Σου θυμίζει πάρα πολλά πράγματα που έχεις ακούσει, που έχεις διαβάσει, που ζεις όλο αυτό το διάστημα. Και ο κόσμος σοκάρεται. Μέχρι εκείνη την ώρα βαίνει πιο ήρεμα το θέμα, εκείνη η σκηνή είναι που του προκαλεί το μεγάλο σοκ. Και μάλιστα πριν την διασκευή ήταν πιο άγριο, η περιγραφή περιείχε πολύ μεγάλη βιαιότητα.Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Eίχες πει σε μια συνέντευξή σου ότι μπορεί να υποκρίνεται ο ηθοποιός κάποια στιγμή, αλλά το σώμα καταλαβαίνει. Είτε χρησιμοποιήσεις δηλαδή μέθοδο Στανισλάφσκι είτε όχι, συμβαίνουν οι κραδασμοί στο σώμα…
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Βέβαια, είναι δύσκολο. Είναι μια δύσκολη σκηνή. Πιο δύσκολη είναι για τον Γιώργο βέβαια, εγώ μπορώ να αποστασιοποιηθώ λιγάκι από αυτό.Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Εσύ είσαι μάνα…
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Ναι! Την ώρα που συμβαίνει πάντως έχω θέμα, γιατί δεν πρέπει να κλάψω, να σπάσω, τίποτα. Σαν ρόλος πρέπει η γυναίκα αυτή να είναι πολύ ψυχρή. Βάση της σκηνοθετικής οδηγίας όμως στο τέλος μεταμορφώνεται σε τέρας.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Έχεις μπει στη διαδικασία να ορίσεις τι είναι φως για σένα, τι είναι ευτυχία;
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Όχι, με λογικό τρόπο, όπως το θέτεις. Για μένα ευτυχία είναι πολλά πράγματα, είναι η ώρα που θα πάω να ξυπνήσω την κόρη μου, την Φρανζέσκα, το πρωί για να πάει σχολείο και ξαπλώνω κάτω από τα σκεπάσματα μαζί της και αυτή δεν θέλει να σηκωθεί και χώνεται μες την αγκαλιά μου. Αυτό είναι ευτυχία. Δηλαδή εισπράττω αυτήν την ευτυχία κάθε μέρα. Ευτυχία είναι μετά το τέλος της παράστασης να νιώθω ότι έχω κάνει το καλύτερο δυνατό, να βγαίνω από το θέατρο, να περπατάω και να είμαι γεμάτη. Ευτυχία είναι να είμαι αγκαλιά με τον άντρα μου. Είναι στιγμές η ευτυχία. Δεν είναι μια κατάσταση συγκεκριμένη.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Όταν γίνεσαι γονιός δηλαδή δεν είσαι «εσύ»;
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Είσαι και άλλος άνθρωπος ταυτόχρονα. Ξαφνικά εμφανίζεται και κάτι άλλο σ’ αυτή τη ζωή και υπάρχει ένα συναίσθημα το οποίο δεν ήξερες ότι υπήρχε. Ή μάλλον ήξερες, αλλά δεν φανταζόσουν ποτέ την ποιότητα αυτού του συναισθήματος. Ούτε το πόσο τεράστιο είναι, ούτε την υφή του. Και μένεις κυριολεκτικά άναυδος. Μπορώ να σου μιλήσω σαν γυναίκα. Με το που γεννάς το παιδί και το κρατάς στα χέρια σου μέσα στο μαιευτήριο, εκείνη τη στιγμή γεννιέται αυτό το συναίσθημα. Είναι ακαριαίο και μαγικό ταυτόχρονα. Υπάρχουν και δύσκολες στιγμές, που θα βρεθείς κουρασμένος, δεν αντιλέγω! Αλλά είναι ευτυχία.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Από ένα σημείο και μετά αρχίζουμε και ζούμε για το παιδί μας;
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Υπάρχει ένας στόχος. Υπάρχει μια συνέχεια. Όχι συνέχεια του εαυτού σου επειδή εσύ κάποτε θα φύγεις, αλλά ένας λόγος για να συνεχίσεις να προσπαθείς. Εμείς οι ηθοποιοί έχουμε αυτόν τον λόγο έτσι και αλλιώς παίζοντας θέατρο, γιατί το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ένα παιδί που γεννάμε κάθε φορά. Και εγώ προσωπικά το αγαπώ τόσο, που δεν θα μπορούσα να το παρατήσω. Η μητρότητα δεν μου καλύπτει το κομμάτι του θεάτρου, αυτό που μου δίνει το θέατρο.
Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart) – Σε δέκα χρόνια από τώρα; Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου…
Πέγκυ Τρικαλιώτη – Με ένα κορίτσι στην εφηβεία! Ελπίζω να τα φέρνω βόλτα μαζί της, να είμαστε καλά πάνω από όλα κι εγώ να συνεχίζω να κάνω θέατρο με τον τρόπο που αγαπώ να κάνω.
Συνέντευξη: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Γιώργος Αγγελόπουλος
