Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Ευτυχία, θέλω να σε ρωτήσω αρχικά για την ηρωίδα που υποδύεσαι στον Εραστή, τη Σάρα, η οποία, είναι η τέλεια σύζυγος. Αυτό υπονοείται τουλάχιστον, ότι ο σύζυγος έχει μια πετυχημένη εργασία, ενώ αυτή μένει πίσω και φροντίζει να είναι όλα αψεγάδιαστα για τη ζωή τους και για το σπιτικό τους. Πιστεύεις ότι αυτά τα στερεότυπα έχουν ξεπεραστεί στην Ελλάδα του σήμερα; Ή συντηρούνται;
Ευτυχία Γιακουμή – Όχι απόλυτα. Νομίζω ότι εξαρτάται πολύ περισσότερο από το background, τον τρόπο ανατροφής ενός ανθρώπου και από το χαρακτήρα του. Δηλαδή, πολλές φορές ένας άνθρωπος δεν έχει μεγαλώσει με τέτοια πρότυπα, αλλά είναι σα να τα ψάχνει. Ή άλλος έχει μεγαλώσει με αυτά τα πρότυπα και θέλει να τα καθαιρέσει. Δεν πιστεύω ότι έχει εκλείψει αυτό στην Ελλάδα. Δεν ξέρω για το εξωτερικό, ίσως στο εξωτερικό να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Νομίζω ότι στην Ελλάδα υπάρχει ακόμα μια παραπάνω προσδοκία από τη γυναίκα.. από τον άντρα προς τη γυναίκα. Η γυναίκα να τα καταφέρνει ακόμα καλύτερα σε διάφορα επίπεδα και κανένας να μη σκέφτεται την περιπλοκότητα της ζωής μιας γυναίκας. Κάποτε ενδεχομένως να ήταν και πιο απλά τα πράγματα, όταν μια γυναίκα ήταν αφοσιωμένη στο σπίτι, θυσίαζε τη ζωή της για να μεγαλώσει τα παιδιά της και να φροντίζει τον άντρα της και τα παιδιά της και τα πεθερικά της και τους γονείς της – τώρα με κάποιον τρόπο πρέπει να τα καταφέρνει όλα. Και είναι μια σκληρή προσδοκία και απαίτηση αυτό το πράγμα και δεν πιστεύω ότι έχει εκλείψει. Νομίζω ότι σε κάποια επίπεδα ακόμα λειτουργεί. Σε πολλά σπίτια που μπορεί να φαίνονται μοντέρνα.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Θεωρείς ότι στο εξωτερικό έχει επικρατήσει ένας άλλος τρόπος ζωής λόγω της νοοτροπίας των ανθρώπων; Ή μπορεί να επικράτησε και σα μόδα ανά τακτά χρονικά διαστήματα;
Ευτυχία Γιακουμή – Δεν είμαι σε θέση να ξέρω. Νομίζω πως άνθρωποι οι οποίοι είναι λιγότερο μεντιτερρανέ, λειτουργούν λιγότερο με το συναίσθημα και πιο πολύ με τη λογική. Και μπορεί ένας άντρας να θέλει να είναι η γυναίκα του αφοσιωμένη συναισθηματικά σ’ αυτόν και μόνο σ’ αυτόν και στην κοινή τους ζωή και σε ό,τι αυτό σημαίνει, αλλά η λογική του να λέει ότι είναι και εκείνη ένας ξεχωριστός άνθρωπος και έχει μια ρότα να χαράξει. Και ίσως αυτή η εκλογικευμένη διατύπωση να κάνει τη διαφορά. Νομίζω η ψυχρότητα – όχι με την κακή έννοια, «αυτοί οι βόρειοι που είναι πιο ξύλινοι» – έχει και το καλό της κομμάτι, δεν είναι μόνο αρνητική. Νομίζω ότι η νοοτροπία αυτή έχει να κάνει με τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι, με το μυαλό τους, ενώ απ’ την άλλη υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται πιο πολύ με την καρδιά, με το συναίσθημα. Για μένα, δεν έχει να κάνει μόνο με πολιτισμό. Αν τα δυο φύλα βρουν το σωστό σχετισμό αναμεταξύ τους, δεν έχω πρόβλημα με το οτιδήποτε. Είμαι πολύ ριζοσπαστική σ’ αυτά. Δεν είμαι για παράδειγμα από αυτούς που λένε ότι όποια φοράει τσαντόρ είναι καταπιεσμένη. Έχω δει πολλές γυναίκες που ζουν στην εποχή μας, είναι καταξιωμένες και δεν φοράνε τσαντόρ να είναι πολύ πιο ανελεύθερες από κάποιες άλλες γυναίκες που έχω γνωρίσει με τσαντόρ και τις θεωρώ πιο ελεύθερες σαν γυναίκες. Το να τρέχει μια γυναίκα πίσω από την εικόνα της και πίσω από τη νεότητα μια ζωή, ακόμα και αφού έχει περάσει τα –άντα και τα ήντα- αυτό δεν είναι κάποια μορφή ανελευθερίας; Καταλαβαίνεις πώς το λέω φαντάζομαι. Ο δυτικός τρόπος ζωής μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι είναι ελευθερία να τρέχεις πίσω από τις πλαστικές και πίσω από τα μπότοξ – και ξαφνικά φταίει το τσαντόρ; Εγώ γενικά έχω την τάση να σκέφτομαι πολύ ξεχειλωμένα.
«Δεν θέλω να μ’ αγαπάτε. Θέλω να με εκτιμάτε, να με σέβεστε και να με συμπαθείτε».
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Για ποιο λόγο θεωρείς όμως ότι συντηρείται ένας πουριτανισμός γύρω από τα σεξουαλικά ζητήματα στην κοινωνία μας;
Ευτυχία Γιακουμή – Οπωσδήποτε υπάρχει μια φοβερή προκατάληψη. Το σεξ ήταν ανέκαθεν ο κατεξοχήν πιο εύκολος τρόπος να ανεξαρτητοποιηθεί κανείς και να απογαλακτιστεί, να δει τα πράγματα αλλιώς, να χαράξει τη δική του διαδρομή μέσα στη ζωή. Γιατί, όσο καταπιεσμένος και να ήταν κάποιος, όταν ερχόταν σε επαφή με αυτή την ορμή, αυτό άλλαζε. Οπότε, πιστεύω, καλώς φοβούνται κατά κάποιο τρόπο οι ενήλικες κι οι γονείς ότι μπορεί να χάσουν τον έλεγχο με τη σεξουαλική απελευθέρωση και την επιλογή. Απλώς δεν θεωρώ ότι αυτό είναι και το σωστό. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να έχεις πάντα τον έλεγχο. ‘Ομως από την άλλη έχουν δίκιο που φοβούνται, γιατί είναι εμφανές ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Αλλά αυτό πιστεύω αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε. Τί διαφορά υπάρχει ανάμεσα σε μια κοινωνία πιο παραδοσιακή, που πάντρευε ο πατέρας την κόρη από τα εννιά και από τα δέκα που θα της έρθει περίοδος για να μπορεί αμέσως να κάνει παιδί, με το σήμερα που θέλει το παιδί να ψαχτεί από τα έντεκά του; Η διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση ο γονιός το ελέγχει και το προστάζει, ενώ στην άλλη περίπτωση το παιδί το κάνει από μόνο του. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, απλά ο έλεγχος είναι στα χέρια άλλου. Αυτό είναι που φοβούνται οι ενήλικες. Να χάσουν τον έλεγχο μέσα από τα χέρια τους.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Μήπως αυτή είναι η αιτία όμως; Το ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει;
Ευτυχία Γιακουμή – Δεν ξέρω. Έχουν ξεφύγει τα πράγματα και κατά κάποιο τρόπο φταίει ο πολύς περιορισμός και η καταπίεση, αλλά αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι αν γίνεις πιο ανοιχτός, τα πράγματα θα πάρουν τη φυσική τους διαδρομή. Γενικά τείνω να πιστεύω ότι φυσική διαδρομή δεν υπάρχει για όλους. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι καταραμένοι, κατά κάποιο τρόπο, να ζουν στα άκρα και στα δίπολα και πάντα αυτοί θα πηγαίνουν από το μεγάλο ύψος στο μεγάλο βάθος. Δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι που θα εξερευνούν τη σεξουαλική τους ταυτότητα και θα διερευνούν τα όρια της ηδονής με πολύ ακραίους τρόπους – μπορεί για παράδειγμα κάποιος στη ζωή του να κάνει τόση υπερχρησία, που να χάσει το νόημα και σε κάποια άλλη φάση της ζωής του, ο ίδιος άνθρωπος, να καταλήξει αργότερα άγαμος για πολύ καιρό. Για μένα, ο πιο ευτυχισμένος είναι αυτός που έχει ένα μέτρο αλλά δεν το επιβάλλει στον εαυτό του λογικά, γιατί άλλη η πειθαρχία που επιβάλλεις στον εαυτό σου με τη λογική και άλλη η πειθαρχία που έχεις από μόνος σου. Εγώ δηλαδή που είμαι ένας απείθαρχος άνθρωπος και απρόβλεπτος, έχω προσπαθήσει πολλές φορές να με τιθασεύσω και να μου βάλω χαλινάρια και να μου βάλω παρωπίδες και συγκεκριμένη διαδρομή αλλά αυτό δεν με έχει κάνει πιο σοφή. Γιατί δεν είναι το φυσικό μου. Το φυσικό μου δεν είναι το μέτρο. Το θαυμάζω, αλλά δεν είμαι εγώ. Πραγματικά, όπως το λέει και ο φίλος μου είμαι «too-much-ίλα».
Πραγματικά, αν κάποιος άνθρωπος, ιδανικά, συμπαθήσει, εκτιμήσει και σεβαστεί πολύ κάποιον, αυτό ισούται με αγάπη.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Για να γυρίσουμε στο έργο, βλέπουμε ότι η Σάρα και ο Ρίτσαρντ επιδίδονται σε ένα ακραίο παιχνίδι, προκειμένου να τονώσουν την ερωτική τους ζωή και τελικά η ευθραυστότητα της ανθρώπινης φύσης είναι αυτή που υπερισχύει. Ο έρωτας μας κάνει ευάλωτους;
Ευτυχία Γιακουμή – Ναι, μας κάνει πολύ ευάλωτους. Για μένα η πρώτη ανάγνωση του έργου αυτού είναι ότι το ζευγάρι από πλήξη και ανία, προσπαθεί να αλατοπιπερώσει τη σχέση του, πράγμα λίγο τετριμμένο και συνηθισμένο. Τώρα εντάξει, μπορεί εγώ να το εκλαμβάνω έτσι αλλά νομίζω ότι το παιχνίδι που φτιάχνουν η Σάρα και ο Ρίτσαρντ είναι κάτι και πέρα από ένα ερωτικό παιχνιδάκι για να κάνουν spice-up την ερωτική τους ζωή ή τη σεξουαλική τους ζωή και να μη βαρεθούν ο ένας τον άλλο. Είναι μια πολύ δυναμική διεκδίκηση – και αν όχι και από τους δύο, οπωσδήποτε από τον έναν – να ξετυλίξει από μέσα του όλες τις δυναμικές του. Οι άνθρωποι δεν είμαστε ένα. Πάντα υπάρχει ένα εύρος, υπάρχει ένα φάσμα στο οποίο λειτουργούμε. Κάποιοι αυτό το φάσμα το έχουν κλείσει πάρα πολύ και το έχουν περιορίσει, είτε από φυσικού τους είτε για λόγους πρακτικούς και κάποιοι το έχουν αφήσει ξέφραγο αμπέλι. Νομίζω ότι αυτό που κάνουν είναι και μια προσπάθεια να ζητήσεις από τον άλλο να σε δει σαν ολόκληρη οντότητα, όπως πραγματικά είσαι. Εγώ, δηλαδή, σαν γυναίκα δεν είμαι μόνο η καλή σύζυγος που θα σου μαγειρεύω και θα τα καθαρίζω όλα και θα σου σερβίρω το ουίσκι σου με το που ακούσω το βηματισμό σου στο σπίτι. Είμαι και το άλλο, το πιο πρόστυχο και ελεύθερο, το πιο «Εγώ έχω τον έλεγχο». Πιστεύω ότι ο έρωτας μας κάνει πάρα πολύ ευάλωτους και δεν είναι καλός οδηγός για έμμετρη ζωή. Είναι μπελάς. Εγώ, αν μπορούσα να έχω αγάπη και συντροφικότητα, χωρίς το κομμάτι του έρωτα, θα το έκανα. Δεν με απασχολεί καθόλου ο έρωτας. Με απασχολεί να έχω το τρίπτυχο: σεβασμός – εκτίμηση – συμπάθεια.
…είμαι ρομαντική, απλώς είμαι ρομαντική μ’ ένα πολύ δικό μου τρόπο
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Τώρα με πας στην επόμενη ερώτηση. Θα σε ρωτούσα πώς ορίζεις την πετυχημένη ερωτική σχέση.
Ευτυχία Γιακουμή – Είναι πολύ σοκαριστικό να το λέει αυτό ένας άνθρωπος 39 χρονών, αλλά νομίζω ότι η πετυχημένη ερωτική ζωή και η πετυχημένη ερωτική σχέση μπορεί να μην έχουν να κάνουν καν με την έννοια της αγάπης ή με την έννοια του έρωτα. Πραγματικά, αν κάποιος άνθρωπος, ιδανικά, συμπαθήσει, εκτιμήσει και σεβαστεί πολύ κάποιον, αυτό ισούται με αγάπη. Για μένα η αγάπη δεν είναι κάτι αόριστο και δυσερμήνευτο. Είναι αυτά τα τρία πράγματα μαζί. Και όταν λέμε συμπάθεια δεν εννοούμε «ούτε κρύο ούτε ζέστη», εννοούμε συμπάθεια, που συμπαθείς έναν άνθρωπο κι ενώ δεν είναι στη ζωή σου τον σκέφτεσαι, κάθε φορά που τον βλέπεις χαίρεσαι. Υπάρχει δηλαδή μια θέρμη – για τέτοια συμπάθεια μιλάμε.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Να υποθέσω ότι θεωρείς πως δεν είσαι ρομαντική…
Ευτυχία Γιακουμή – Όχι, είμαι ρομαντική, απλώς είμαι ρομαντική μ’ ένα πολύ δικό μου τρόπο. Είμαι λίγο παρασάνταλη. Παλιά ήμουν πολύ sui generis, τώρα έχω λίγο εξομαλυνθεί. Αλλά, πραγματικά, επειδή έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές την έννοια της αγάπης, το πως μας την σερβίρουν από τη θρησκεία, από την αγορά, καταλήγω στο ότι θα έπρεπε να είναι κάτι τέλειο. Όμως δεν είναι. Γιατί κανονικά εγώ θα έπρεπε να παραδέχομαι ότι η αγάπη των γονιών μου απέναντι μου ήταν το τελειότερο είδος. Εμ, δεν ήταν.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Όλοι έχουμε ατέλειες, και οι σχέσεις. Άλλωστε τι είναι τέλειο;
Ευτυχία Γιακουμή – Απλά θέλω να πω ότι έχουν γραφτεί δοκίμια ολόκληρα για το τί είναι αγάπη και τελικά εμένα τίποτα από όλα αυτά δεν με καλύπτει. Πολλά με συγκινούν, δηλαδή για παράδειγμα ένα συγκεκριμένο εδάφιο από την Καινή Διαθήκη για την αγάπη, με κάνει να κλαίω. Αυτό πάει να πει ότι με κάτι σχετίζομαι όταν το ακούω, κάτι ακουμπάει μέσα μου πολύ βαθιά, αλλά δεν με καλύπτει. Γιατί δεν σημαίνει ότι αυτός που αγαπάει δεν θα τιμωρήσει. Δεν σημαίνει ότι αυτός που αγαπάει δεν θα φερθεί σκληρά. Δεν σημαίνει ότι αυτός που αγαπάει δεν θα χάσει την ψυχραιμία του σε μια δύσκολη στιγμή, οπότε μπορεί να πει και να κάνει κάτι που θα διαλύσει το περιβάλλον της αγάπης και την ασφάλεια του πλαισίου που έχει δημιουργηθεί. Και αφού δεν με καλύπτουν, προσπάθησα να βρω κάτι δικό μου που να το καταλαβαίνω. Και επειδή με έχουν αγαπήσει πολλοί άνθρωποι στη ζωή μου που με έκαναν να νιώθω ανασφάλεια, που με έκαναν να αισθανθώ πόνο, που με έκαναν να αισθανθώ μικρή και μίζερη και από την άλλη δεν με έχουν αγαπήσει άνθρωποι που με έκαναν να αισθανθώ θεά, λέω πως κάτι δεν πάει καλά, κάτι δεν έχω καταλάβει σωστά, κάτι δεν έχουν καταλάβει οι άλλοι σωστά, δεν ξέρω τί. Οπότε, γι’ αυτό έχω βρει αυτό το τρίπτυχο που το ζητάω. Λέω στους ανθρώπους «Δεν θέλω να μ’ αγαπάτε. Θέλω να με εκτιμάτε, να με σέβεστε και να με συμπαθείτε».
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Έτσι όπως το ακούω εγώ, μου φαίνεται ότι έχεις βρει τί θέλεις κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Γιατί εγώ είμαι και σε άλλη ηλικία και υπάρχει μια σύγχυση. Η ίδια αυτή σύγχυση που υπάρχει μέσα στο έργο όσο αφορά σκέψεις, απωθημένα, ενοχές – και όλο αυτό βγάζει μια αλήθεια. Εσύ τί πιστεύεις ότι αποκομίζει ουσιαστικά ο θεατής φεύγοντας από το θέατρο; Δηλαδή, αν έρθω να δω την παράσταση τί θα μου μείνει;
Ευτυχία Γιακουμή – Ανάλογα ποιος είσαι, πραγματικά. Όλα είναι ανάλογα με το ποιος είσαι. Αν πάρεις ένα χυμό πορτοκάλι και τον σουρώσεις με χοντρό σουρωτήρι ή με ψιλό σουρωτήρι τί θα μείνει; Εξαρτάται από τον τρόπο που το σουρώνεις.
Πραγματικά υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές. Όπως ακριβώς και στο σινεμά. Δεν θες το καλλιτεχνικό; Πάρε ένα εμπορικό. Υπάρχει κάτι για όλους. Αλλά αυτό δεν έχει σώσει την κατάσταση. Κάθε χρόνο είναι και χειρότερα.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Εσένα τί σου μένει; Όχι τί γίνεται στο μυαλό του άλλου, τί είναι στο δικό σου μυαλό.
Ευτυχία Γιακουμή – Ένα χοντρό σουρωτήρι, λοιπόν, από τη συγκεκριμένη παράσταση, θα αποκομίσει το τί κάνει ένα ζευγάρι εξ Αγγλίας, που είναι παντρεμένο δέκα χρόνια, θα αποκομίσει λοιπόν τί επιφέρει η πλήξη, η ανία, η ζήλεια. Ένας άνθρωπος που είναι ψιλό σουρωτήρι θα πει «Πω πω, πόσα πράγματα είμαστε εμείς οι άνθρωποι και πόσο taboo είμαστε. Ο γάμος θα έπρεπε κανονικά να ενώνει δυο ανθρώπους και να μπορούν να απελευθερώνονται ο ένας μπροστά στον άλλον, χωρίς φόβο και πάθος, με αποδοχή με το να συμπεριλαμβάνεις τον άλλον όπως και αν είναι, το όλον του». Κι επειδή είπες κάτι πριν για το πώς η ζήλεια έρχεται κι είναι ο κατασταλτικός παράγοντας που θα το διαλύσει αυτό.. πράγματι η ζήλεια είναι κάτι φοβερό. Γενικά όλα τα αρνητικά συναισθήματα είναι πολύ πιο ισχυρά προφανώς, έχουν πολλά volt και watt και joule από τα θετικά. Γι’ αυτό και οι Αμερικάνοι που όλα τα καναλιζάρουν και όλα τα κάνουν coaching, λένε ότι δεν υπάρχει πιο ισχυρό συναίσθημα από το θυμό και ότι, αν μάθεις αυτό το πράγμα να το διαχειρίζεσαι, μπορείς να κάνεις τα πάντα με αυτό. Πολύ περισσότερο ίσως απ’ ό,τι μπορείς να μάθεις να κάνεις με την αγάπη ή τη θετική διάθεση. Απλά πρέπει αυτή την ορμή να μάθεις να τη διαχειρίζεσαι και να τη χρησιμοποιείς εποικοδομητικά και προς όφελος σου. Έτσι είναι και η ζήλεια. Ενώ τα τσιμπήματα της ζήλειας μπορούν να γίνουν ένας ωραίος τρόπος έτσι ώστε να μη βαρεθείς τον άλλον, μπορεί να γίνουν και θηλειά, η οποία σε πνίγει.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεσαι με τη Μίνα Αδαμάκη, πώς θα περιέγραφες αυτήν την εμπειρία; Πώς είναι η συνεργασία σας;
Ευτυχία Γιακουμή – Η Μίνα είναι ένας άνθρωπος πάρα πολύ έντονος. Εγώ θα έλεγα πως έχει έντονα άκρα, δηλαδή όταν θα σου μιλήσει πάρα πολύ ήρεμα θα έχει μια τρομερή πνευματικότητα, η οποία δε φαίνεται εκ πρώτης όψεως γιατί έχει μια πολύ έντονη θεατρικότητα. Και πρώτα παρατηρείς άλλα πράγματα όπως τη δυναμική της φωνής της, τις κινήσεις της… Δηλαδή παρόλο που ο τρόπος που απλώνει το κορμί της στο χώρο είναι μινιόν, ο τρόπος που απλώνει τα μέλη της, τα χέρια της για παράδειγμα, όταν μιλάει, την κάνει μεγάλη. Κι από την άλλη να είναι πολύ έντονη, όταν σου επισημαίνει λάθη και σε μαλώνει, αυτό. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να μιλήσω για τη Μίνα. Είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο η Μίνα.
Έχω κάνει τηλεόραση και δεν με πλήρωσαν. Έχω κάνει το Μάνα εξ Ουρανού, σε παραγωγή Noir Productions για το MEGA, έβαλα δικηγόρο και η ίδια η δικηγόρος μου είπε: «Κορίτσι μου, μην τα περιμένεις αυτά τα λεφτά». Εγώ επειδή έβαλα δικηγόρο θεώρησα ότι θα τα πάρω, δεν τα πήρα και τα χρωστάω.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Ευτυχία, πολλοί άνθρωποι του χώρου τα τελευταία χρόνια λένε ότι το θέατρο κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος και προσελκύει μεγάλη μερίδα του κόσμου. Συμφωνείς μ’ αυτό; Κι αν ναι, πού νομίζεις ότι αποδίδεται αυτό το γεγονός;
Ευτυχία Γιακουμή – Γενικά υπάρχει μια στροφή, γιατί έχουν ανοίξει πολύ τα είδη πλέον. Δεν πιστεύω πάντως ότι έχει σωθεί η κατάσταση στο θέατρο. Ίσα – ίσα, τα πράγματα δυσκολεύουν όλο και πιο πολύ, αλλά φαίνεται τα θέατρα να έχουν μεγαλύτερη προσέλευση γιατί έχουν ανοίξει τα είδη. Κάποτε υπήρχαν κάποιες γραμμές, τώρα πια η ποικιλία έχει μεγαλώσει πολύ περισσότερο, οπότε υπάρχει κατά κάποιο τρόπο θέατρο για όλους. Δεν θα σε ικανοποιήσει ο Λιβαθινός; Θα πας στον Μαυρογεωργίου. Δεν θα σε ικανοποιήσει ο Μαυρογεωργίου; Υπάρχει και η Σοφία Μαυραγάνη. Δεν θα σε ικανοποιήσει ο Μοσχόπουλος; Υπάρχει και ο Μόσχος. Δεν θα σε ικανοποιήσει ο Καλαβριανός; Υπάρχει και ο Άρης Τρουπάκης. Πραγματικά υπάρχουν πάρα πολλές επιλογές. Όπως ακριβώς και στο σινεμά. Δεν θες το καλλιτεχνικό; Πάρε ένα εμπορικό. Υπάρχει κάτι για όλους. Αλλά αυτό δεν έχει σώσει την κατάσταση. Κάθε χρόνο είναι και χειρότερα.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Όσον αφορά τις τιμές, έχει γίνει πιο προσιτό;
Ευτυχία Γιακουμή – Ναι, έχει γίνει πιο προσιτό, αλλά αυτό σημαίνει για εμάς ότι έχει γίνει πια χόμπι. Εγώ ντρέπομαι να πω πια ότι είναι η δουλειά μου αυτή. Έχω να ζήσω από αυτή τη δουλειά από τρία χρόνια πριν.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν έχεις κάνει τηλεόραση ή απλώς…;
Ευτυχία Γιακουμή – Όχι, έχω κάνει τηλεόραση και δεν με πλήρωσαν. Έχω κάνει το Μάνα εξ Ουρανού, σε παραγωγή Noir Productions για το MEGA, έβαλα δικηγόρο και η ίδια η δικηγόρος μου είπε: «Κορίτσι μου, μην τα περιμένεις αυτά τα λεφτά». Εγώ επειδή έβαλα δικηγόρο θεώρησα ότι θα τα πάρω, δεν τα πήρα και τα χρωστάω.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Τις τωρινές τηλεοπτικές παραγωγές πώς τις βλέπεις;
Ευτυχία Γιακουμή – Δεν παρακολουθώ ποτέ μου τηλεόραση. Καθόλου. Ούτε μέσω Internet. Το House of Cards, δεν το έχω δει ποτέ, για να καταλάβεις.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Γιατί αυτό; Θεωρείς ότι δεν έχει κανένα ενδιαφέρον;
Ευτυχία Γιακουμή – Είναι από τότε που κατάλαβα ότι η δουλειά μου δεν είναι δουλειά μου, αλλά ότι είμαι σαν πρεζόνι με την υποκριτική. Είμαι εθισμένη στην ιδέα του να είμαι ηθοποιός, για μένα είναι μεγάλη ιδέα να είναι κανείς ηθοποιός. Και από τότε που κατάλαβα ότι αυτό το πράγμα συνεπάγεται ότι σε ταΐζει η μαμά σου κι ότι δεν έχεις χρήματα να πιείς ένα καφέ, σταμάτησα να το λογίζω για δουλειά. Και τότε με κάποιο τρόπο έπαθα μια απόσυρση απίστευτη, την οποία δεν έχω καταφέρει να την ελέγξω.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Ναι, ξέρεις, αυτή η απαισιοδοξία υπάρχει γενικά σε όλους μας. Αλλά δεν είναι πολύ άδικο να λες ότι είναι χόμπι και όχι δουλειά;
Ευτυχία Γιακουμή – Άδικο; Τι να σου πω τώρα.. Για κάποιους δεν είναι έτσι τα πράγματα, οπότε ναι, αλλά εγώ έτσι το βιώνω, οπότε δεν ξέρω τώρα αν είναι άδικο.
Ευγενία Θεοδωρίδου (Lavart) – Σ’ ευχαριστώ!
Ευτυχία Γιακουμή – Κι εγώ!
