Όταν ο Σίσυφος συνάντησε τον Άνθρωπο
[dropcap size=big]Έ[/dropcap]νας άνθρωπος οδηγείται σταδιακά στην αυτοκτονία. Έχει πεθάνει υπαρξιακά. Έχει παραιτηθεί από τη ζωή. Ή μήπως το αντίθετο; Η ζωή τον παράτησε, η δίχως νόημα ζωή. Ο Φερνάντο Ρεχίφο ανασκευάζει στοιχεία από ένα δοκίμιο που άφησε ανεξίτηλο σημάδι στον χώρο της λογοτεχνίας, τον Μύθο του Σίσυφου του Αλμπέρ Καμύ, συνθέτοντάς τα σε μια πρόζα ποιητικής και δραματουργικής διάστασης.
Το έργο ακολουθεί ημερολογιακή αφηγηματική πορεία, κατά κύριο λόγο, με κάποιες παρεμβάσεις φιλοσοφικού στοχασμού. Θα έλεγε κανείς πως αποτελεί ένα σημείωμα αυτοκτονίας ενός μεσήλικα άνδρα παραιτημένου απ’ όλους και απ’ όλα. Ο «εξανθρωπισμένος» μηδενισμός του Καμύ αποτυπώνεται σε όλο το σύνολο και, έτσι, η ματαιότητα της ύπαρξης του ανθρώπου εξισώνεται με την αέναη κίνηση του Σίσυφου. Καταραμένος από τους θεούς θα ανεβάζει έναν βράχο σε μια πλαγιά, αλλά λόγω του βάρους του ποτέ δεν θα φτάνει στην κορυφή και πάντα θα κυλάει πίσω. Πάντα. Μια κίνηση που επαναλαμβάνεται αιώνια και ποτέ δεν πετυχαίνει έναν στόχο, έναν σκοπό. Μια κίνηση παράλογη. Έτσι, κοιτάζει και ο μεσήλικας τη ζωή του και δυο φωνές στο κεφάλι του (συνομιλώντας επί σκηνής), του το επιβεβαιώνουν.
[dropcap size=big]Ε[/dropcap]ίναι, μάλλον, δύσκολο να υποκριθείς κάποιον που έχει χάσει κάθε ενδιαφέρον για τη ζωή. Παρόλοο που η πρόθεση του πρωταγωνιστή ήταν εμφανής, η ερμηνεία δεν κατάφερε να πείσει, κυρίως ως προς την μεταλαμπάδευση της συναισθηματικής διάστασης του λόγου, και όχι τόσο της νοηματικής. Οι άλλοι δύο υποκριτές (συνομιλητές – φωνές τις σκέψης) σε αρκετά σημεία φάνηκε να χάνουν τη ροή της κοινής έντασης -όχι και της κοινής δράσης-, με αποτέλεσμα να υπάρχουν δυσαναλογίες στην έκφρασή τους. Η σκηνοθεσία αξιοποίησε πλήρως τον χώρο του Blackbox και των ελάχιστων σκηνικών (ένα τραπέζι με τέσσερεις καρέκλες) δημιουργώντας κινησιολογικά στοιχεία που υποβοηθούν την αλλαγή των σκηνών με ομαλό τρόπο. Οι φωτισμοί σε ορισμένα σημεία, νατουραλιστικοί, απογυμνώνουν τον κεντρικό ήρωα από το περιβάλλον, με σκοπό να φωτιστεί πλήρως το εσωτερικό του.
Το έργο του Ρενχίφο είναι έντονο, ζοφερό αλλά σίγουρα κινείται με ρυθμούς ενός ρέκβιεμ ή μιας ελεγείας. Είναι αλήθεια ότι βιώνουμε μια «παράλογη» περίοδο, ειδικά στην Ελλάδα. Βέβαια, αν και ο μηδενισμός του Αλμπέρ Καμύ προκύπτει από το ενδιαφέρον για τον άνθρωπο, δεν παύει να αποστερεί την ελπίδα.
Εγώ, προσωπικά, θέλω να ανάβει έστω κι ένα μικρό κερί στο «σκοτεινό δωμάτιο» του κόσμου.
Συντελεστές
Κείμενο: Φερνάντο Ρενχίφο
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Δήμητρα Σιάχου
Σκηνικά – Κοστούμια: Ελίνα Ευταξία
Σχεδιασμός Φωτισμών: Διονύσης Καραθανάσης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Δημήτρης Βαβάτσης
Παίζουν: Αλέξανδρος Αντωνίου, Διονύσης Καραθανάσης, Γιάννης Μαστρογιάννης
Κείμενο: Χρήστος Φώτης (Lavart)
