Η Μαρία Μερτίκα γράφει για τη νέα ταινία του Μανούσου Μανουσάκη
[dropcap size=big]Γ[/dropcap]ύρω από την είδηση της κυκλοφορίας μιας νέας ταινίας που υπογράφει ο Μανούσος Μανουσάκης υπάρχει ενδεχομένως μια προκατάληψη. Και όχι γιατί δεν είναι καλός σκηνοθέτης. Αλλά γιατί μας έχει συνηθίσει μεν σε εξαιρετικές δουλειές, που όμως κουβαλούν την κουλτούρα της ελληνική τηλεόρασης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Το Ουζερί Τσιτσάνης, ωστόσο, ήταν πραγματικά μια έκπληξη.
Βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, το σενάριο κάθε άλλο παρά πρωτότυπο μπορεί να χαρακτηριστεί. Ο απαγορευμένος έρωτας της Εβραιοπούλας Εστρέα και του Έλληνα Γιώργου, γαμπρού του Βασίλη Τσιτσάνη, στα χρόνια της Γερμανικής Κατοχής στη Θεσσαλονίκη. Γύρω από την ιστορία αυτή, ωστόσο, παρουσιάζονται πολύ παραστατικά ο διωγμός του ακμάζοντος εβραϊκού πληθυσμού της πόλης, οι κτηνωδίες του Ναζισμού, καθώς και πλευρές της Ελληνικής Αντίστασης.
Χρειάστηκαν 3 χρόνια έρευνας, περισσότερα από 3.000 κοστούμια και 2.500 κομπάρσοι για να αποδοθεί η ατμόσφαιρα της εποχής με τρόπο, τελικά, αρκετά πειστικό. Η ταινία ταξιδεύει το θεατή πίσω στο χρόνο, καθώς τα γυρίσματα έγιναν σε ιστορικά μέρη της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, όπως ο Λευκός Πύργος, η Βίλα Αλατίνη και η Στοά του Αγίου Μηνά από τη μία, η Οικία Λασσάνη, η Οικία Αγγελικής Χατζημιχάλη και η Βίλα Ζακ Σαπόρτα από την άλλη.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο καστ είναι ιδιαίτερα πλούσιο, αφού μετρά 60 ηθοποιούς, ενώ το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ενσαρκώνουν ο Χάρης Φραγκούλης και η Χριστίνα Χειλά Φαμέλη, δυο πρόσωπα φρέσκα στα μάτια του κοινού. Το Βασίλη Τσιτσάνη υποδύεται με μεγάλη επιτυχία ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ενώ συμμετέχουν επίσης οι Βασιλική Τρουφάκου, Γιάννης Στάνκογλου, Γιάννης Αϊβάζης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης κ.ά.
Κάποιες σκηνοθετικές ατοπίες που παραπέμπουν σε τηλεοπτικό μελόδραμα δεν είναι αρκετές ούτε «ενοχλητικές» ώστε να απογοητεύσουν το θεατή. Πολλές φορές η πλοκή γίνεται προβλέψιμη και μερικές φράσεις μοιάζουν ειπωμένες σαν σε σχολική παράσταση εθνικής γιορτής, ωστόσο υπερισχύουν η συγκίνηση και η αγωνία για τη λύτρωση.
Το Ουζερί του Βασίλη Τσιτσάνη, το οποίο στεγαζόταν πραγματικά στην οδό Παύλου Μελά 22 κατά τη διάρκεια της Κατοχής, αποτελεί συνδετικό κρίκο στα περιστατικά της υπόθεσης και παράλληλα ζωντανεύει πολλές από τις αξέχαστες ρεμπέτικες επιτυχίες του μεγάλου συνθέτη. Ο ρόλος του ίδιου βρίσκεται στη σκιά των πρωταγωνιστών, επιτρέποντας στη μεταξύ τους ιστορία να αναδειχθεί, χάνοντας όμως την ευκαιρία να ξεδιπλώσει περισσότερες πτυχές του δικού του χαρακτήρα.
Ουζερί Τσιτσάνης. Παρά τις όποιες αδυναμίες της, είναι μια ταινία που στέκεται επάξια στο ύψος των περιστάσεων και, όπως και να ΄χει, οι λόγοι για να τη δεις δεν είναι λίγοι.
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=irTzRjD0nXE” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Κείμενο: Μαρία Μερτίκα (Lavart)
