[dropcap size=big]Έ[/dropcap]να πολύ αξιόλογο σύνολο μουσικών στη σκηνή του Θεάτρου Δάσους το βράδυ της Τετάρτης στις 8 Ιουνίου του 2016 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Δάσους του Κ.Θ.Β.Ε.
Όταν χαράζει, Η ουρά του αλόγου, Τρυγητής, Κάτω απ’ το μαξιλάρι και τελειωμό δεν έχουν τα τραγούδια του Θανάση. Λίγο πολύ γνωστό το τι συμβαίνει σε κάθε του εμφάνιση, μα κάθε φορά αποτελεί και μια διαφορετική εκστατική ατμόσφαιρα ειδικά όταν αυτή είναι ντυμένη με την πιο όμορφη παντρειά του ρεμπέτικου, του παραδοσιακού και του σύγχρονου. Και μακάρι ο δρόμος αυτός να περπατηθεί για πολλά μίλια ακόμη στο χρόνο…
[dropcap size=big]Ο[/dropcap] δημιουργός είναι μεγάλος και αυτό το επιβεβαιώνουν οι κριτικοί, ο κόσμος και η διάρκεια του καλλιτέχνη στο χρόνο. Ο… Θανάσης είναι σπουδαίος δημιουργός. Επίσης είναι μετριόφρων και σεμνός και μάλιστα με την ειλικρινή σημασία του όρου.
Πώς θα αντιμετώπιζαν όμως ορισμένοι το γεγονός, αν ως γράφων και βασιζόμενος στην κριτική μου σκέψη αλλά και στην αλήθεια των αισθήσεών μου (τι είδαν τα μάτια μου και όχι μόνο τι άκουσαν τα αυτιά μου) παράλληλα με την τήρηση του εισαγωγικού σημειώματος της Lavart ξεγλιστρούσα από το βωμό τού να γίνει καθολικά αρεστό ένα κείμενο και έμπαινα στη διαδικασία να αναφέρω ορισμένα, πάντα κατά την προσωπική μου αίσθηση, κακώς κείμενα; Κάνοντας μια υπόθεση, θα έλεγα πως ίσως σε μια μεγάλη μερίδα των… οπαδών του Θανάση ίσως και να μην πολυάρεσε ή τουλάχιστον ίσως προκαλούσε αμηχανία.
[dropcap size=big]Ό[/dropcap]μως, και «φρέσκα» τα έχω και δεν θα υπηρετούσα τις αρχές της Lavart, αλλά και βαρετό θα ήταν να αναλωθώ σε ένα ακόμα κείμενο που θα υμνεί τον δημιουργό αλλά και αυτόν τον αναμφίβολα υπέροχο κόσμο που τον ακολουθεί σε κάθε ευκαιρία μπλα μπλα μπλα. Μπλα μπλα μπλα, όχι ως προς το βαρετό της υπόθεσης αναφορικά με τα γραφόμενα, αλλά ως προς τη διαδικασία και την επιλογή της πλειοψηφίας των αρθρογράφων των μέσων να αρέσκονται στο να οπαδίζουν όταν αυτό έχει να κάνει με το Θανάση και όχι μόνο.
Να τα λέμε, λοιπόν, τα πράγματα με το όνομά τους, είναι μεγάλη υπόθεση και ακόμη μεγαλύτερη είναι και το να τα βάζουμε σε μια σειρά. Με μουσικά παντρέματα αντίστοιχα με αυτά του Θανάση, τη συναυλία άνοιξαν οι Θεσσαλονικείς και πραγματικά ελπιδοφόροι Λάργκο. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένας σπουδαίος δημιουργός, ένας επιστήμονας (πράγμα που αποτελεί κλειδί για τη μουσική του ευφυΐα) αλλά και ένας μετριόφρων καλλιτέχνης. Δίπλα του η Ματούλα Ζαμάνη που ως μούσα του εδώ και πολλά χρόνια παραδίδει μουσικό πολιτισμό. Γιατί αυτό είναι ο Θανάσης, πολιτισμός ως ανάσα ανάμεσα στο ζόφο. Παραδίπλα ο Αλέξανδρος Κούστας. Λίγο πιο πίσω ο μεγάλος Δημήτρης Μυστακίδης, ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, ο Σωτήρης Ντούβας, Κώστας Παντέλης, Κωστής Χριστοδούλου, Αντώνης Μαράτος, Γιάννης Αντωνιάδης αλλά και ο Αλέξανδρος Κτιστάκης!
[dropcap size=big]Π[/dropcap]ερνώντας στα κακώς κείμενα, λοιπόν, και αφού επιλέγω να περάσω στο … γρήγορο τα… «Θανάσηηηηηηηηηη» λες και μετενσαρκώθηκε ο Ρουβάς σε Παπακωνσταντίνου αλλά και την εκτόνωση των μετεφηβικών συσσωρευμένων ορμονών με το οπαδιλίκι να πηγαίνει σύννεφο, λες και χάθηκε η Θύρα 4 (α ναι ξέχασα, όποιος ακούει Θανάση είναι κουλτουριάρης και ας μην καταλαβαίνει γρι από τους στίχους του), και πράττοντας ως ««««δημοσιογράφος»»»» έχω να αναφέρω πως οι άνθρωποι των πρώτων βοηθειών είχαν αρκετή δουλειά το βράδυ της Τετάρτης. Δύο περιστατικά τα οποία υπέπεσαν στην αντίληψή μου καθώς συνέβησαν μπροστά στα μάτια μου είναι τα εξής:
Ένας άνθρωπος έχοντας κάνει κάποιο τσιγάρο παραπάνω (και δε λέω, το χόρτο του θεού είναι) και πίνοντας παράλληλα αλκοόλ και μάλλον μην αντέχοντας το συνδυασμό, βρέθηκε να του παρέχουν τις πρώτες βοήθειες. Και δεύτερον, ένας άλλος άνθρωπος προς το τέλος της συναυλίας βρέθηκε λιπόθυμος μπροστά στα μάτια μου στο φορείο πολύ πιθανόν από τις ίδιες αιτίες.
[dropcap size=big]Ρ[/dropcap]ε παιδιά και μπάφο θα κάνετε και ξύδια θα πιείτε δε λέω. Αλλά το να μαστουριάσετε… ολόκληρο το Σέιχ Σου σε ένα βράδυ επειδή και μόνο έτσι έχει καθιερωθεί (από εσάς και όχι από τον καλλιτέχνη) είναι αξιολύπητο. Και εδώ τα λόγια ίσως πρέπει να σταματήσουν γιατί το «εκτός θέματος» θα βαρέσει κόκκινο.
Πέρα από την έλλειψη αληθινών αξιών και τον αυτοσκοπό του ξεσπάσματος και της εξωτερίκευσης ως μόνη λύση για τις σκατοεποχές της οικονομικής κρίσης που περνάμε, υπάρχει και η τέχνη. Και το βράδυ της Τετάρτης ήταν εκεί. Και χωρίς ντουμάνια. Έστω, θα ήταν εκεί και με λιγότερα. Και ο Θανάσης εκεί θα ήταν, πάνω στη σκηνή και δεν θα αναγκαζόταν να σας πει…
«Να προσέχετε τον εαυτό σας».
Υ.Γ. Λόγω της καθυστέρησης στην είσοδο κατέστη αδύνατο να υπάρχει φωτογραφικό υλικό για τους Λάργκο. Το σίγουρο είναι πως θα υπάρξει στο μέλλον. Για μπάντες όπως αυτοί πάντα υπάρχει!
Κείμενο: Δημήτρης Φαργκάνης (Lavart)
Φωτογραφίες: Τίμος Χριστοφορίδης (Lavart)
