Κριτικά ζουμ-αστραπή στις παραστάσεις των φετινών Δημητρίων ή, αλλιώς, τι θα θυμάμαι από όσες παρακολούθησα:
-Τη σίγουρη, καλοζυγισμένη σκηνοθεσία του Thomas Ostermeier στο «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» («Qui a tué mon père») και την ελεγχόμενη, κοινωνιολογικής διαύγειας άνεση, με την οποία ο μη-ηθοποιός συγγραφέας του ομώνυμου βιβλίου Édouard Louis ανατέμνει αυτοπροσώπως επί σκηνής τον οικογενειακό, ιδιωτικό και έμφυλο βίο του.
-Τον αδιάπτωτο σκηνικό ρυθμό των γκογκολικών «Παιχτών» που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κουτλής, την ενέργεια της υποκριτικής ομάδας, τις άψογα στημένες συλλογικές σκηνές γύρω από το τραπέζι του χαρτοπαιγνίου. Αν έλειπαν οι παρεκβάσεις με τα εύκολα αστεία της παρέας και της πρόβας, μόνο κέρδος θα είχε η παράσταση
-Την πρόταση της Αργυρώς Χιώτη για μια αφαιρετική «εσωτερική βιογραφία» του Γιαννούλη Χαλεπά, τις εικαστικές ατμόσφαιρες μιας ένδον καλλιτεχνικής και ψυχικής οδύνης, τα υποβλητικά ηχητικά περιβάλλοντα. Έντονη, οπτικά και ακουστικά, η σκηνή όπου ο γλύπτης βασανίζεται να στήσει το έργο του για να το καταστρέψει στη συνέχεια και ωραία η παρουσία του Σίμου Κακάλα στον κεντρικό ρόλο. Κάτι δεν πήγαινε καλά με τους στίχους των τραγουδιών, που σε ορισμένα σημεία φάνηκαν ατελείς ή αταίριαστοι με το ύφος της παράστασης.
-Τους λιτά λειτουργικούς τρόπους που βρήκε στις «Λευκές Νύχτες» ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης να μετατρέψει την αφηγηματικότητα της ντοστογιεφσκικής γραφής σε θεατρικότητα και τη συντονισμένη υποκριτική πιρουέτα που εκτέλεσαν ο ίδιος και η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, ως ένα ακαταμάχητα κωμικο-συγκινητικό ζεύγος μοναχικών φίλων-ερωτευμένων.
-Το καλοεκτελεσμένο, φωτεινο-μελαγχολικό ειδολογικό πείραμα του Ανέστη Αζά: μια πρόταση για σύγχρονη πολιτική κωμωδία, που αποδομεί, με τη σειρά, την εθνική μας ταυτότητα, την έννοια της επετειακής παράστασης (με αφορμή τους περυσινούς εορτασμούς για το 1821), τις «αξίες» της σύγχρονης ζωής, το ίδιο το θέατρο-ντοκουμέντο. Ανήσυχο εγχείρημα που ξεπερνά το κείμενό του (το οποίο έχει τα θέματά του), που στοχάζεται πάνω στις παθογένειες του κόσμου μας και στην αντισταθμιστική έννοια της ουτοπίας, θέτοντας το εξής δυσαπάντητο ερώτημα: είναι εφικτό να ζήσει κάποιος σήμερα ως άνθρωπος και ως πολίτης με τους δικούς του όρους; Ή, έστω, αξίζει να προσπαθήσει;
Κείμενο: Ζωή Βερβεροπούλου
