Πάντα έβρισκα τα στερεότυπα της εποχής μας ακατάλληλα έως και ανυπόφορα. Μάστιγα κανονική και με τα όλα της. Άνθρωποι με βλέψεις και όνειρα κατέληξαν έρμαια της ρουτίνας και των ρύπων. Όχι ρεπό, όχι διαλλείματα, κάνε επανάληψη, βγάλε την ύλη, διάβασε να πάρεις καλούς βαθμούς, μην τρως πολύ, φάε και άλλο, ξύπνα νωρίς, μην αργήσεις, πρόσεχε μη φας ξύλο, ζακέτα να πάρεις, μη περπατάς ξυπόλητη.
Και είναι και αυτές οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που ακούγοντας τα, θέλω να ουρλιάξω. «Ο θεός να μας φυλάει». «Πρώτα ο θεός». «Όποιος χάνει στα χαρτιά κερδίζει στην αγάπη», «Ααχ! Πανάθεμα με! Έσπασα τον καθρέφτη, 7 χρόνια κακοτυχίας». Όχι!! Κλονισμένο και σπασμένο είναι το νευρικό μου σύστημα και με αυτά που ακούω θα μπορούσα άνετα να χαρακωθώ με τον σπασμένο καθρέφτη. Ου! Αυτό και αν θα ήταν κακοτυχία
Θέλοντας το καλό μας, μας ωθούν άθελα τους σε ψυχολογικό αδιέξοδο. Γιατί φίλε μου ποιος τα θέλει τα λεφτά όταν χάνει την ψυχική του ηρεμία; Ποιος θέλει να ζει καθημερινά σε ένα τρελάδικο ονειρευόμενος την ζωή που θα μπορούσε, ίσως, να έχει κάνει; «Γίνε παιδί μου γιατρός/μηχανικός/μαθηματικός/στρατιωτικός/αστυνομικός όπως ο μπαμπάς σου» λένε, και σου πιπιλίζουνε το μυαλό από το δημοτικό μέχρι να δώσεις πανελλήνιες (μα αλήθεια ποιος σκέφτηκε τούτο το σύστημα εύνοιας των ψιττακών;).
Και όταν είσαι ενήλικο παιδί, στον καθωσπρέπει κόσμο των ενηλίκων, πρέπει να φέρεσαι ανάλογα. Δεν μπορείς να έχεις παράλογα όνειρα, ούτε απαιτήσεις. Τα πράγματα είναι απλά ζεις με λεφτά και όχι με παραμυθάκια. Σημασία έχουν όλα αυτά τα απτά και ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος για οτιδήποτε περισσότερο. Που χρόνος για όνειρα. Εξάλλου, για αυτή την δουλειά έχεις το κρεβατάκι σου.
Πάντως εδώ που τα λέμε κανείς δεν παραπονιέται πια, γιατί υπάρχει και ένα θετικό στην όλη υπόθεση.. Τι θυμόσαστε την τεμπελιά;; Ναι, η τεμπελιά έγινε πολυτέλεια! Τώρα κανείς δεν προλαβαίνει να τεμπελιάσει, όλοι δουλεύουνε για να υπάρχουνε. Μόνο για να υπάρχουνε, όχι για να ζούνε. Καλά τα καταφέραμε, δεν μπορώ να πω. Ξέρουμε τώρα να εκτιμάμε και τις στιγμές, λέμε «κάτσε να τεμπελιάσω λίγο σήμερα, γιατί αύριο δεν προλαβαίνω».
Και άλλο πρόβλημα, νομίζω πως κανείς δεν μας μαθαίνει πώς να μην ονειρευόμαστε. Γεννιόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε τα κοινωνικά πρέπει. Έπειτα περιορίζουμε τα θέλω μας στο ελάχιστο για χάρη μιας καταπιεσμένης κοινωνίας και μεταμορφωθήκαμε σε αθυρόγλωσσους, (που αλίμονο και αν ξέρουμε τι λέμε) που πουλάνε κοπανιστό αέρα σε τιμή fix. Μεταμορφωθήκαμε σε ανθρώπους δίχως μοναδικότητα. Όμως, η λέξη «περιορισμός» κρύβει μέσα της το όριο και αν εσύ αφελή έχεις για όρια σου τ’άστρα θα έπρεπε να σε συλλάβουνε. Βλέπεις… δεν μας συμφέρει αυτή σου η απερισκεψία. Προτιμούμε την τάξη.
Όριο τ’ άστρα… Άκου εκεί όριο τ’ άστρα! Μήπως μας πέρασες για χτεσινούς;
Κείμενο: Κυριακή Σταμίδου (Lavart)
Σχέδια: Άνι Μιχαηλίδου (Lavart), Μαρίνα Λαμπρινουδάκη (Lavart)
