«Slow West» του John Mclean – Κριτική της Μαρίας Μιχαλάκη
Το γουέστερν έχει παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση του αμερικάνικου κινηματογράφου. Εμπνευσμένο από την ιστορία του Νέου Κόσμου, αποτελεί ίσως την πιο πρώιμη και ατόφια μορφή του. Είναι όμορφο να βλέπεις ότι μέχρι και σήμερα ο μύθος του γουέστερν λειτουργεί ως πρώτη ύλη για κάτι διαφορετικό και φρέσκο. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το «Slow West», η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του John Mclean.
Η ιστορία
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ο 1870, ένας 16χρονος ρομαντικός και χαρισματικός Σκωτσέζος (χωρίς προφορά), o Jay, ταξιδεύει στην Αμερική για να βρει την αγαπημένη του Rose, η οποία, εξαιτίας του, έφυγε με τον πατέρα της από την Σκωτία για την Δύση. Διασχίζοντας την νέα ήπειρο ο Jay, συναντά έναν τυχοδιώκτη εγκληματία, τον λακωνικό Silas, ο οποίος προσφέρεται να τον βοηθήσει να την βρει, μετά πληρωμής. Παράλληλα, το κυνήγι επικηρυγμένων ανθίζει ως μία καλή πηγή εισοδήματος στους κύκλους των παρανόμων.
Ο Mclean είχε συνεργαστεί με τον Michael Fassbender στις δύο προηγούμενες ταινίες μικρού μήκους του και δικαίως τον επιλέγει και για τον ρόλου του Silas. Ως ένας αμφιβόλου ηθικής, μοναχικός και μυστηριώδης περιπλανητής, ο Fassbender αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι είναι ένας καλός ηθοποιός με πολλά πρόσωπα. Ο νεαρός Kodi Smit-McPhee λειτουργεί ως ο ιδανικός αψεγάδιαστος και χλωμός καμβάς για τον ρόλο του ώριμου ερωτευμένου εφήβου, χωρίς να πέφτει στην παγίδα του μελοδραματισμού στο παίξιμό του. Όσον αφορά στα πρόσωπα, η ταινία στέκεται άρτια στο ύψος των περιστάσεων.
Το «Slow West» είναι ένα οδοιπορικό μέσα στην άγρια Δύση και στην αμερικάνικη ιστορία. Η καταπάτηση των ιθαγενών και η εξαφάνιση του πολιτισμού τους θίγεται εξόφθαλμα, σαν υπο-πλοκή, θυμίζοντας μας και την άλλη πλευρά της αποικιοκρατίας. Η «νεαρή» Αμερική, για άλλους είναι ένας τόπος γεμάτος ελπίδα και ευκαιρίες και για άλλους έχει ήδη γίνει ένα βρώμικο πεδίο μάχης. Τελικά, ισχύει πάντα ο νόμος της φυσικής επιλογής και επιβιώνει ο ισχυρότερος. Ο νόμος της ζούγκλας, ή καλύτερα, ο νόμος της Άγριας Δύσης.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] κάμερα κινείται πάντα αργά, πάντα από την Ανατολή προς την Δύση και η δράση στα πλάνα κατευθύνεται από τα δεξιά στα αριστερά. Η ταινία προχωράει συνεχώς. Χρειάζεται αριστοτεχνία σε μία ταινία που περιγράφει ένα ταξίδι, να ξεδιπλωθούν και παράλληλες ιστορίες. Το «Slow West» το καταφέρνει με έξυπνα αφηγηματικά τεχνάσματα, χωρίς να περιορίζεται στην αυστηρή δομή. Εκεί ξεφεύγει από το στενό καλούπι του γουέστερν και το προσαρμόζει στα μέτρα του. Η όμορφη κινηματογράφηση, τα ζωηρά, καθαρά χρώματα και τα ανοιχτά πλάνα, φανερές επιρροές από τον Wes Anderson και τους αδερφούς Coen, δεν θυμίζουν με τίποτα τα σκονισμένα και θαμπά κλασσικά γουέστερν.
Η ειρωνεία και το υπόγειο χιούμορ αναμιγνύονται με την δράση και την συναισθηματική ένταση με εξαιρετική αρμονία, σαν να πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το ισορροπημένο αποτέλεσμα, ικανοποιεί και εκπλήσσει ευχάριστα. Το «Slow West» θέτει αυτόματα ψηλά τον πήχη και εμείς δεν έχουμε παρά να σημειώσουμε το όνομα του John Maclean για το μέλλον.
Κείμενο: Μαρία Μιχαλάκη (Lavart)
