Η σιωπή συγκαταλέγεται στα πράγματα που έχουν κραυγή. Και τι κραυγή; Μα μόνο μέσω της σιωπής τα πράγματα υποπίπτουν στην αντίληψή μας. Η έκφραση συναισθημάτων, η παραγωγή κινήσεων και η απόλυτη γύμνια περικυκλώνονται από το πέπλο της σιωπής. Αυτή εκθέτει όσους την προσκαλούν, μετατρέπει τις απλές κινήσεις σε πολύ εντονότερες, αφού η γενικότερη ησυχία προδίδει τάσεις και σκέψεις που θα ήσαν άφαντες υπό το πλαίσιο της φασαρίας. Δίχως σιωπή το κοφτό βλέμμα σου θα ήτανε βλέμμα κρυφό, βλέμμα άφαντο και πίσω απ τον μανδύα του πανικού κρυμμένο. Δίχως σιωπή, κάθε πληγή που βλέπω παύω να βλέπω, και κάθε πληγή του σιωπηλού είναι δυσεύρετη για το θορυβώδη πληγή. Λίγο από σιωπή, και ο χώρος θα φωνάξει…
Κείμενο: Γιώργος Χιώτης (Lavart)
Φωτογραφία: Ελένη Κιουρή (Lavart)
