[dropcap size=big]Α[/dropcap]θήνα. Βράδυ. Ξαστεριά. Καθισμένος σε μια λευκή Φερ Φορζέ καρέκλα, σ’ ένα μπαλκόνι στου Ψυρρή με θέα την Ακρόπολη, κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο του Νίκου Σταθούλη, ‘Αλέξανδρος Ιόλας’. Την προηγούμενη μέρα μου είχε γίνει η πρόταση από τον ίδιο ν’ ανεβάσουμε μια παράσταση για τη ζωή του Αλεξανδρινού μαικήνα της τέχνης. Όταν ο ίδιος ο βιογράφος του Ιόλα σε προσεγγίζει και σου ανοίγει το παράθυρο για αυτό το ταξίδι το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να σκεφτείς σοβαρά και υπεύθυνα, μα κυρίως ν’ ακούσεις τις δονήσεις της καρδιάς σου. Εκείνη τη νύχτα μέσα στην εκκωφαντική σιωπή, στο κενό που κάνει ο ένας χτύπος από τον άλλον, επιβιβάστηκα στο τρένο με προορισμό έναν άγνωστο για εμένα κόσμο. Τον κόσμο ενός ανθρώπου που σημάδεψε την τέχνη του 20ου αιώνα. Αλεξάνδρεια, Αθήνα, Βερολίνο, Παρίσι, Αμερική, Γουόρχολ, Μαξ Έρνστ, Καβάφης, Πικάσο, Ντε Κίρικο, Σικελιανός, Ταχτσής, Μιτεράν, Κοτοπούλη, Γκάρμπο, Ακριθάκης, Μπρετόν , εκατοντάδες ονόματα και εσύ να πρέπει να επιλέξεις ποια σημεία της ζωής του θα φωτίσεις, ποια θα παραβλέψεις, ποιους ανθρώπους θα αναφέρεις και ποιους όχι. Να τον αντιμετωπίσεις με σεβασμό χωρίς όμως να τον αγιοποιήσεις. Να τον αγαπήσεις αλλά και να κοντραριστείς μαζί του. Όχι να τον μιμηθείς αλλά να προσπαθήσεις να προσεγγίσεις το πώς μπορεί να σκεφτόταν, πώς αντιδρούσε, τι ένιωθε, τι θα επιθυμούσε να πει.
Πρώτη στάση, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, η παράσταση σε εμβρυϊκή μορφή. Δεύτερη στάση, στη Βίλα του Αλέξανδρου Ιόλα που ανοίγει τις πύλες της για την ολοκληρωμένη μορφή της παράστασης και γινόμαστε μάρτυρες μιας μαγικής, ανεξίτηλης στιγμής. Τρίτη στάση, μια άκρως σουρεαλιστική απόδοση της παράστασης στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης. Και τώρα επιστροφή εκεί όπου ξεκίνησαν όλα στο Μ.Μ.Σ.Τ. στο πλαίσιο των φετινών Δημητρίων, μια επετειακή παράσταση -τριάντα χρόνια από το θάνατο του-.
Κλείνει ένας κύκλος;;; Μπορεί. Μπορεί και απλά να ανοίγει ένας καινούργιος.
Και αν μου έλεγαν μια λέξη να γράψω στο λευκό χαρτί
αυτή θα ‘ταν…… Ευχαριστώ.
Ευχαριστώ όλους τους συνοδοιπόρους, χωρίς αυτούς, το φως του ταξιδιού θα ήταν πιο λιγοστό.
Ευχαριστώ και εσένα Αλέξανδρε Ιόλα που μου έμαθες ότι τα όνειρα δεν έχουν ταβάνι. Ταβάνι τους μοναχά ο Ουρανός.
Σ΄ ευχαριστώ που μ’ έκανες να πιστέψω στο ανέφικτο, στο αδύνατο.
Ναι, τώρα πια δε φοβάμαι ,είμαι πεπεισμένος ότι μπορώ να πετάξω και να δω πέρα από το ηλιοβασίλεμα…
Χριστόφορος Αντωνιάδης
https://www.lavart.gr/o-aleksandros-iolas-tou-xristoforou-antwniadh-sta-52a-dhmhtria/
