Σελιδοδείκτης: Τρυφερή είναι η νύχτα, του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ
Έκαναν μια γρήγορη βουτιά και, όταν την είδε να τρέμει, τη σκούπισε
δυνατά με μια πετσέτα. Μπαίνοντας στο αμάξι με το κεφάλι τους βρεγμένο ακόμη και με το δέρμα τους δροσερό και λαμπερό, δεν ήθελαν να γυρίσουν. Είχε πολύ φως εκεί που βρίσκονταν και, καθώς ο Τόμι τη φιλούσε, τον ένιωσε να χάνεται στη λευκότητα των μάγουλών της, των δοντιών της, του δροσερού μετώπου της, του χεριού που άγγιζε το πρόσωπό του. Εναρμονισμένη ακόμη με τον Ντικ, περίμενε μια κρίση ή μια εξήγηση, που όμως είδε καθησυχασμένη πως δεν θα δινόταν. Έτσι, ευτυχισμένη και νυσταγμένη, βούλιαξε χαμηλά στο κάθισμά της και λαγοκοιμήθηκε μέχρι που ο ήχος του κινητήρα άλλαξε, κι ένιωσε πως ανηφόριζαν προς τη Βίλα Νταϊάνα. Στην πύλη τον φίλησε αποχαιρετώντας τον σχεδόν μηχανικά. Ο ήχος των ποδιών της στο μονοπάτι ήταν αλλιώτικος, οι νυχτερινοί θόρυβοι του κήπου ανήκαν ξαφνικά στο παρελθόν, όμως χαιρόταν παρ’ όλα αυτά που ‘χε γυρίσει. Η μέρα είχε προχωρήσει με στακάτο ρυθμό και, παρά τις χαρές της, η Νικόλ δεν ήταν συνηθισμένη σε τέτοια ένταση.
Φωτογραφίες: Διάνα Σεϊτανίδου (Lavart)
