Σελιδοδείκτης: Το καμίνι, του Τάκη Γεράρδη
>>«Η ακινησία ενός αγάλματος είναι τρομακτική. Είναι τρομακτική αυτή η αιώνια μοναξιά έξω απ’ το χρόνο. Κάθε γλύπτης – δε ξέρω, αλλά υποθέτω πως έτσι θα ‘ναι- μόλις τελειώσει ένα άγαλμα, πρέπει να ποθεί να ζωντανέψει, να κινηθεί, να μιλήσει. Να πάψει να είναι άγαλμα, να γίνει ζωντανή ύπαρξη».
>>Είναι απόσπασμα από το Απόψε αυτοσχεδιάζουμε του Πιραντέλο. Βλέπεις που και κάποιος άλλος είχε πάνω κάτω τον ίδιο προβληματισμό μ’ εσένα, Ολυμπία; Σκέφτηκα πως ίσως να σε βοηθούσε, αν δεν το γνώριζες. Στην περιοχή μας, παλιά, είχε πέσει επιδημία χολέρας. Οι γονείς του Πιραντέλο για να προστατευτούν είχαν βρει καταφύγιο στη βίλα με το όνομα Χάος όπου και γεννήθηκε. Γι ’αυτό κι έγραψε κάπου: « Είμαι παιδί του Χάους! Κι όχι αλληγορικά, μα στην πραγματικότητα». Εκεί κοντά ήταν ένα δάσος που το λέγανε Καβούζου, παραφθορά της αρχαίας ελληνικής λέξης χάος. Μπορείτε να επισκεφθείτε αυτές τις μέρες τη βίλα. Και σε μια συνέντευξή του είχε επισημάνει: « Το οικογενειακό μου όνομα είναι Πυράγγελος. Το Πιραντέλο δεν είναι παρά η φωνητική του παραφθορά: Πιράντζελο, Πιραντέλο… Την Ελλάδα τη φέρω μέσα μου. Αυτής το πνεύμα φωτίζει τη σκέψη μου και παρηγορεί την ψυχή μου. Μπορώ , μάλιστα, να σας πω, χωρίς να έχω πάει, πως την ξέρω. Είμαι από τη Σικελία, δηλαδή τη Μεγάλη Ελλάδα».
Φωτογραφίες: Δανάη Πίρτση (Lavart)
