Σελιδοδείκτης: Το νησί της προηγούμενης ημέρας, του Ουμπέρτο Έκο
Ήταν νωρίς το πρωί και ο Ρομπέρτο πάλι ονειρευόταν. Ονειρευόταν την Ολλανδία. Τότε που οι άνθρωποι του Μαζαρέν τον οδηγούσαν στο Άμστερνταμ για να μπαρκάρει με το «Αμαρυλλίς». Στη διάρκεια του ταξιδιού είχαν σταματήσει σε μία πόλη κι είχε μπει στον καθεδρικό της. Τον είχε παραξενέψει η φωτεινότητα εκείνων των κλιτών που ήταν τόσο διαφορετικά στις ιταλικές και γαλλικές εκκλησίες. Χωρίς στολίδια, μόνο με μερικά λάβαρα κρεμασμένα στις γυμνές κολόνες, με διαφανή υαλοστάσια και δίχως εικόνες, δημιουργούσαν μια γαλακτερή ατμόσφαιρα στο φως του ήλιου, που την έσκιζαν μόνον οι μαύρες φιγούρες των πιστών χαμηλά. Μέσα σ’ εκείνη τη γαλήνη ακουγόταν ένας ήχος μοναχά, μία μελαγχολική μελωδία, που είχες την αίσθηση ότι πλανιόταν στον φιλντισένιο αέρα και γεννιόταν από τα κιονόκρανα ή τις κλείδες του θόλου. Έπειτα αντιλήφθηκε ότι σ’ ένα παρεκκλήσι, στον προθάλαμο του χοροστασίου, ένας άλλος μαυροντυμένος, ,μόνος σε μία γωνία, έπαιζε ένα μικρό φλάουτο με επιστόμιο, με τα μάτια στυλωμένα στο κενό.
Φωτογραφίες: Κική Χοροζάνη (Lavart)
