Σελιδοδείκτης: Το μάτι του ψαριού, της Λένας Κιτσοπούλου
Ο Παναγιώτης έβλεπε μέσα στη γυαλάδα των ματιών του κύριου Θανάση να καθρεφτίζονται τα κομμένα του χέρια και καταλάβαινε πολύ καλά ότι η γυαλάδα αυτή, που μετέτρεπε τα μάτια του κυρίου Θανάση σε λιμνούλες, ήταν το δάκρυ του κύριου Θανάση που πάσχιζε να μην κυλήσει. Παρ’ όλα αυτά , ο γείτονας συνέχιζε επί καθημερινής βάσεως να νομίζει ότι συμβάλλει καθοριστικά στην ισχυροποίηση της αυτοπεποίθησης του ανάπηρου παιδιού.
Που σαι, ρε Παναγιώτη πρωταθλητή. Που’ σαι , ρε μηχανόβιε. Κάτι τέτοιες φιλοφρονήσεις κι ενθαρρυντικές καλοσύνες βροντοφώναζε ο Κονδύλης προς το κουλό παιδί του διπλανού μπαλκονιού, λες και το παιδί ήτανε ηλίθιο. Λες και το παιδί είχε καμιά ψευδαίσθηση ότι έχει δάχτυλα που μπορούν να πατήσουν φρένα ποδηλάτων. Καημένε Κονδύλη. Τα καλά λόγια δε βοηθάνε πάντοτε. Τα καλά λόγια θλίβουν πολλές φορές τους έξυπνους.
Φωτογραφίες: Δανάη Πίρτση (Lavart)
