Σελιδοδείκτης: Το κορίτσι με το σκουλαρίκι, της Τρέισι Σεβαλιέ
«Ο πίνακας δεν έμοιαζε με κανένα άλλο έργο του. Έδειχνε μόνο εμένα, το κεφάλι και τους ώμους μου, χωρίς τραπέζια και κουρτίνες, χωρίς παράθυρα, καθρέφτες ή πινέλα της πούδρας που να αποσπούν και να χαλαρώνουν το βλέμμα. Με είχε ζωγραφίσει με τα μάτια ορθάνοιχτα και το φως να πέφτει στο πρόσωπο μου, μα το αριστερό μου μέρος ήταν στη σκιά. Το πανί που ήταν τυλιγμένο στο κεφάλι μου μ’ έκανε να μη μοιάζω μ’ εμένα αλλά με μια άλλη Χριτ, από άλλη πόλη, ακόμα κι από τελείως διαφορετική χώρα. Το φόντο ήταν μαύρο, πράγμα που μ’ έκανε να δείχνω ολομόναχη, αν και ήταν φανερό πως κάποιον είχα γυρίσει να κοιτάξω. Έδειχνα σαν να περιμένω κάτι που πίστευα πως δεν επρόκειτο ποτέ να συμβεί.
Ο κύριος μου είχε δίκιο – ο πίνακας θα ικανοποιούσε σίγουρα τον Φαν Ράιβερ, αλλά κάτι του έλειπε.
Το κατάλαβα πριν απ’ αυτόν. Όταν είδα τι έλειπε απ’ τον πίνακα – εκείνο το σημείο της έντονης λάμψης που χρησιμοποιούσε για να αιχμαλωτίζει το βλέμμα στα άλλα του έργα -, ένιωσα ρίγος. Αυτό θα είναι το τέλος, σκέφτηκα.
Και είχα δίκιο»
Επιλογή: Διάνα Σεϊτανίδου (Lavart)
Φωτογραφίες: Διάνα Σεϊτανίδου (Lavart)
Εκδόσεις: ΩΚΕΑΝΙΔΑ
