Σελιδοδείκτης: Οι ελαιώνες του Βερολίνου, της Ιφιγένειας Βουρδούνη
Η ζωή μας έτρεχε πιο γρήγορα κι απ’ τα γεγονότα του πολέμου. Είχαμε μπει σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι, άλλοι με τη θέλησή μας και άλλοι χωρίς αυτή. Τότε δε μπορούσε κανείς να συνειδητοποιήσει για ποιο λόγο συνέβαιναν όλα αυτά σ’ εμάς και ούτε μπορούσε κανείς να τα εξηγήσει. Σήμερα, γέρος πια, τσακισμένος απ’ όσα είδαν τα μάτια μου και γεύτηκε η ψυχή μου, μπορώ να πω απλώς πως η ζωή δεν είναι δίκαιη. Δεν υπάρχει γιατί και πώς παρά μόνο πότε, πότε θα επιλέξει εκείνους που θα δοκιμάσει, και κυρίως πώς εκείνοι θα σταθούν απέναντί της.
Εμείς δε σταθήκαμε με θάρρος, τουλάχιστον όχι από την αρχή. Η αγάπη που μοιραζόμασταν μας είχε κάνει λιγόψυχους και ευάλωτους. Τρέμαμε ο ένας για τη ζωή του άλλου, ανησυχούσαμε μήπως κάποιος δεν τα κατάφερνε, κι αυτό μας λύγιζε, μας εγκλώβιζε καθημερινά σε ένα ατέρμονο αγωνιώδες συναίσθημα.
Φωτογραφίες: Δανάη Πίρτση (Lavart)
