Σελιδοδείκτης: Ο παίκτης, του Φίοντορ Ντοστογέφσκι
Ναι, καμιά φορά η πιο παλαβή ιδέα, η πιο απίθανη ιδέα καρφώνεται, απ’ ό,τι φαίνεται, τόσο γερά στο μυαλό σου που τελικά την αποδέχεσαι σαν κάτι το πραγματοποιήσιμο… Και, σαν να μην φτάνει αυτό, αν η ιδέα συνδυάζεται με μια διακαή, μια ακαταμάχητη επιθυμία, τότε ίσως καμιά φορά τη δέχεσαι στο τέλος σαν κάτι μοιραίο, αναγκαίο, προκαθορισμένο, σαν κάτι που δεν είναι δυνατόν να μη γίνει και να μη συντελεστεί. Ίσως εδώ να υπάρχει και κάτι άλλο ακόμα, ένας συνδυασμός από προαισθήσεις, κάποια ασυνήθιστη προσπάθεια θέλησης, αυτοδηλητηρίαση με τη δική σου φαντασία, ή και τίποτ’ άλλο –δεν ξέρω, μα εκείνη τη βραδιά (που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου) μου συνέβη ένα περιστατικό θαυμαστό. Αν και δικαιολογείται απόλυτα από την αριθμητική, εντούτοις για μένα παραμένει μέχρι τώρα ένα θαύμα. Και γιατί, γιατί αυτή η βεβαιότητα είχε καρφωθεί τότε τόσο βαθιά, τόσο γερά μέσα μου, και από τόσο παλιά μάλιστα; Σίγουρα το συλλογιζόμουνα, σας το επαναλαμβάνω, όχι σαν ένα τυχαίο γεγονός που μπορεί να συμβεί μεταξύ άλλων (κι επομένως μπορεί να μη συμβεί), μα σαν κάτι που είναι αδύνατον να μη συμβεί!
Φωτογραφίες: Διάνα Σεϊτανίδου (Lavart)