Σελιδοδείκτης: Ο καθηγητής είναι νεκρός, του Joost de Vries
Και παρ’ όλα αυτά εγώ, ειδικά εγώ, προχωρούσα με μεγάλα πανικόβλητα βήματα στον διάδρομο του πεντάστερου ξενοδοχείου μου. Τρέξε. Αυτή ήταν η πρώτη παρόρμηση. Ένα πρωτόγονο ένστικτο όπως είχε πάντα ο άνθρωπος, τρέξε να γλιτώσεις από πυρκαγιές στο δάσος, από πλημμύρες, από πτεροδάκτυλους, από σμιλόδοντες, από αρκούδες, από λύκους, από εισβολή μογγολικών ορδών. Αλλά τώρα έτρεχα να γλιτώσω από τι; Από τον εαυτό μου που δεν ήταν ο εαυτός μου. Από ψηφιακές κάμερες. Από χακαρισμένες τηλεοπτικές συσκευές, από κρυφές βιντεοσκοπήσεις. Από κάποιον που δεν είχα συναντήσει ποτέ.
Δεν έτρεχα στ’ αλήθεια άλλωστε, αυτό θα τραβούσε την προσοχή, αλλά έκανα μεγάλους αδέξιους δρασκελισμούς, σαν κάποιος που προσπαθεί να δρασκελίσει μια λακκούβα με βρόχινο νερό.
Φωτογραφίες: Κική Χοροζάνη (Lavart)
