Σελιδοδείκτης: Ο Iάπωνας εραστής, της Ιζαμπέλ Αλιέντε
Προσπαθούσε να καταλάβει τι σήμαινε να κουβαλάς στην πλάτη σου τον χειμώνα, να νιώθεις ανασφάλεια σε κάθε βήμα, να σαστίζεις μπροστά στα λόγια που δεν άκουσες καλά, να έχεις την αίσθηση πως η υπόλοιπη ανθρωπότητα προχωράει πολύ βιαστικά και μιλάει πολύ γρήγορα. τι σήμαινε το κενό, η αδυναμία, η εξάντληση και η αδιαφορία ενώπιον όλων εκείνων που δεν τους αφορούσαν προσωπικά, συμπεριλαμβανομένων παιδιών και εγγονιών, που η απουσία τους δε βαραίνει πια όπως πρώτα και χρειάζεται να καταβάλεις προσπάθεια για να τους θυμηθείς. Ένιωθε τρυφερότητα για τις ρυτίδες, τα
παραμορφωμένα τους δάχτυλα και τα θολωμένα τους μάτια. Φανταζόταν πώς θα γινόταν και η ίδια όταν ήταν ηλικιωμένη, γριά.
Η Άλμα Μπελάσκο δεν ανήκε σ’αυτή την κατηγορία. Εκείνη δε χρειαζόταν να τη φροντίζει, το αντίθετο μάλιστα,ένιωθε πως η άλλη τη φρόντιζε και χαιρόταν για τον ρόλο της απροστάτευτης ανιψιάς που της είχε αναθέσει. Η Άλμα
ήταν πραγματίστρια, αγνωστικίστρια και κατά βάση άπιστη, καμία σχέση με κρυστάλλους, ζώδια ή ομιλούντα δέντρα. Κοντά της η Ιρίνα έβρισκε ανακούφιση για τις δικές της αβεβαιότητες. Ήθελε να γίνει σαν την Άλμα και να ζει σε μια πραγματικότητα που μπορούσε να τη χειριστεί κανείς, όπου τα προβλήματα είχαν αιτίες, αποτελέσματα και λύσεις, όπου δεν υπήρχαν τρομακτικά πλάσματα που παραμόνευαν στον ύπνο σου, ούτε ακόλαστοι εχθροί που καραδοκούσαν σε κάθε γωνία.
Φωτογραφίες: Δανάη Πίρτση (Lavart)
