“Κι αν δεν είναι πραγματικός ο κόσμος που ονειρεύεσαι”;
“Μπορεί και να μην είναι. Έχω όμως την εντύπωση πως αυτός ο δρόμος που έχω πάρει δεν μου είναι άγνωστος.
Πως τον έχω ξαναπερπατήσει. Πως πάντα υπήρχε μέσα μου. Πως είναι ο μόνος πραγματικός δρόμος”.
” Δεν τα λες και άσχημα! Αλλά, για πες μου, είσαι σίγουρος πως θα λύσεις τα προβλήματά σου στη Νέα Υόρκη; Έχω μάθει πως κι εκεί
είναι σκληρός ο κόσμος. Πως στο όνομα ενός προσωπικού θεού σού παίρνουν την μπουκιά από το στόμα”.
” Έτσι λένε. Δεν ξέρω. Έχω ακούσει τόσο πολλά. Θέλω να παλέψω για τη ζωή μου. Στο χωριό μου έτσι κι αλλιώς με τις πέτρες πάλευα.
Θα περνούσα τη ζωή μου παραμερίζοντας πέτρες, και όταν αγανακτούσα θα σκότωνα αετούς. Η ζωή, όταν δεν έχει αντίκρισμα, σκληραίνει την καρδιά του ανθρώπου.
Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν ήμουν παιδί, τότε που ξεχείλιζα από ευαισθησία. Ένιωθα τον αέρα να με διαπερνάει. Ένιωθα τις ακτίνες του ήλιου να με διαπερνούν.
Είχα την αίσθηση πως ήμουν διάφανος. Χαιρόμουν με το καθετί. Μια μέρα πήρα στο κατόπι έναν ζουρνατζή,
γύφτος ήταν, με είχε γοητέψει το παίξιμό του. Κρυφοοιτούσα τα κορίτσια στα πανηγύρια και σκεφτόμουν όμορφα πράγματα γι’αυτά.
You are currently viewing a placeholder content from X. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.
