Σελιδοδείκτης: Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα, του Ματέι Βίζνιεκ
«Σ’ αυτήν τη χώρα, ευτυχισμένη μάνα είναι η μάνα που ξέρει πού είναι θαμμένα τα παιδιά της. Ευτυχισμένη είναι η μάνα που μπορεί όποτε θέλει να φροντίζει ένα μνήμα και ξέρει ότι μέσα σ’ αυτό το μνήμα βρίσκεται ο γιος της, κι όχι ένα κουφάρι όποιο να ‘ναι. Ευτυχισμένη είναι η μάνα που μπορεί να κλαίει όσο θέλει πάνω σ’ ένα μνήμα και ξέρει ότι αυτό το μνήμα σκεπάζει τα οστά του γιου της, κι όχι κάποιου ξένου. Να, η ξαδέρφη μου, η Βέρα… Ποτέ δε σιγουρεύτηκε πως τα οστά που της φέρανε ήταν πραγματικά του γιου της. Αναγνώρισε, όμως, το πουκάμισο του γιου της. Εκεί ήτανε σίγουρη. Ήτανε το σωστό πουκάμισο. Το έθαψε, και κλαίει τώρα πάνω στον τάφο με το πουκάμισο του γιου της. Φέρνει λουλούδια στο πουκάμισο του γιου της. Κι εδώ και λίγο καιρό δεν κλαίει πια τόσο πολύ. Ανακουφίστηκε, το πένθος της έγινε πιο εύκολο. Άρχισε πάλι να δουλεύει. Σταμάτησε τα πολλά πήγαιν’ έλα στο μνήμα του γιου της. Στο πουκάμισο του γιου της»
Επιλογή: Σοφία Γκορτζή (Lavart)
Φωτογραφίες: Σοφία Γκορτζή (Lavart)
Εκδόσεις: ύψιλον/θέατρο
