Σελιδοδείκτης: Η αγάπη μιας καλής γυναίκας, της Alice Munro
Παρ’ όλα αυτά, εκείνο το πρωινό κοίταζα πραγματικά έξω, με μεγάλη ανυπομονησία, σαν αυτό να ήταν ένα μέρος όπου θα ζούσα και όπου όλα θα μου γίνονταν οικεία. Κι όλα μου έγιναν πράγματι οικεία, τουλάχιστον στα μέρη όπου με έφερνε η δουλειά μου και όπου έπρεπε να πάω. Αλλά ένας φράχτης είχε υψωθεί. Φράχτης είναι ίσως πολύ έντονη λέξη –δεν ήταν τόσο προειδοποίηση όσο κάτι σαν τρεμοφέγγισμα στον αέρα, μια ράθυμη υπόμνηση. Αυτό δεν είναι για σένα. Δεν ήταν ανάγκη να ειπωθεί. Ούτε να γραφτεί σε πινακίδα.
Αυτό δεν είναι για σένα. Και μολονότι το ένιωθα, δεν ήμουν απολύτως διατεθειμένη να παραδεχτώ ότι αυτός ο φράχτης υπήρχε. Αρνιόμουν να παραδεχτώ ότι αισθανόμουν ποτέ ταπεινωμένη ή μόνη ή ότι ήμουν πραγματική υπηρέτρια. Έπαψα όμως να σκέφτομαι να βγω από το μονοπάτι, να πάω για εξερεύνηση ανάμεσα στα δέντρα. Αν μ’ έβλεπε κάποιος, θα έπρεπε να δώσω εξηγήσεις, κι εκείνοι –η κυρία Μοντζόι- δεν θα ήταν και πολύ ευχαριστημένοι.
Φωτογραφίες: Διάνα Σεϊτανίδου (Lavart)
