Σελιδοδείκτης: Γκαλβέιας, του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο
Οι φόβοι μου ποτισμένοι στους τρόπους σου.
Επιτέλους η φράση αποκτούσε νόημα: ο φόβος ότι αυτή δεν θα γυρίσει.
Στο γραφείο, μπροστά στο ανοιχτό τετράδιο ο κύριος Κορδάτο κοιτούσε αυτή τη φράση, γραμμένη επιτέλους,
και του φαινόταν πως εκείνες οι λιγοστές λέξεις τα έλεγαν όλα.
Μετά το μπουμπουνητό αποκοιμήθηκαν με δυσκολία: εκείνος ν’ανησυχεί για εκείνη, εκείνη να ανησυχεί για τον κόσμο.
Νωρίς το πρωί η Ζούλια έφυγε σιωπηλή και χλομή. Παρόλο που εκείνος ένιωθε κάποιο καμάρι καθώς φανταζόταν τις σκέψεις του κόσμου, με όλες τις υπερβολές που ασφαλώς θα πρόσθεταν, τον βάραινε η σκιά που
κουβαλούσαν τα μάτια της.
Εκείνο το πρώτο πρωί βρήκε το πρώτο νεκρό παπαγαλάκι. Η έκρηξη το ξέκανε το μικρό πλάσμα.
Το πήρε στην παλάμη του χεριού, τόσο ελαφρύ, και το έθαψε κάτω από τη φοινικιά. Μισή ώρα αργότερα οι σκύλοι το είχαν ήδη ξεθάψει και φάει.
