Σελιδοδείκτης: Φιλμ Νουάρ, του Δημήτρη Στεφανάκη
Τόσα πράγματα μας ενώνουν τελικά με τον άλλο και δεν τα αντιλαμβανόμαστε παρά μπροστά σε ένα αύριο που μας τρομάζει. Το σπίτι μου γέμισε , θαρρείς, από την αύρα της. Την ξανάβλεπα να κάθεται στην καρέκλα ή να ξαπλώνει στο κρεβάτι μου, νόμιζα πως άκουγα τη φωνή της από την κουζίνα ή από το λουτρό. Ένα ναι αρκούσε να τη φέρει πίσω τώρα που η απουσία της υποδήλωνε πως όλα είχαν αλλάξει αμετάκλητα.
Το απομεσήμερο ξεκίνησα για την πλατεία της Όπερας. Αυτός ο εκτός εποχής ήλιος που επέμενε να λάμπει μέσα στο Νοέμβρη ήταν τόσο ευχάριστος και σε παρέσυρε σε μακρινούς περιπάτους. Μ’ έναν τέτοιο ήλιο μπορούσαμε ακόμη να αισιοδοξούμε ή τουλάχιστον να ξεγελιόμαστε. Εκτός των άλλων, σου δημιουργούσε την ψευδαίσθηση πως η μέρα είχε ξαφνικά μεγαλώσει – κάτι το αδύνατο. Διασχίζοντας τη γέφυρα του Σηκουάνα στο ύψος του Λούβρου πρόσεξα τον ποταμό πώς κυλούσε ήσυχος και αμέριμνος και σκέφτηκα πως τα στοιχεία της φύσης παρέμεναν ανεπηρέαστα από την ανθρώπινη μοίρα και την Ιστορία. Ποιον αφορούσε εν τέλει η επικείμενη συμφορά εκατομμυρίων ανθρώπων; Που βρισκόταν ο περίφημος Θεός να εμποδίσει το παγκόσμιο μακελειό; Κάποιοι νεαροί φιλόσοφοι στα cafes του Σεν Ζερμέν ισχυρίζονταν πως ο Θεός είχε πεθάνει. Έπρεπε, λέει, να το πάρουμε απόφαση και να δούμε πώς θα διαχειριζόμασταν το χάος που άφηνε πίσω η απουσία του. Αυτό το χάος ήταν η ελευθερία μας.
Φωτογραφίες: Δανάη Πίρτση (Lavart)
