Σελιδοδείκτης: Άπαντα τα ποιήματα, του Τ.Σ. Έλιοτ
Little Gidding
I
Η μεσοχείμωνη άνοιξη έχει τήν εποχή της
Αέναη άν καί μουσκεμένη πρός τό δείλι,
Μετέωρη στόν χρόνο, ανάμεσα στόν πόλο καί στόν τροπικό.
Όταν η λίγη μέρα είναι λαμπρότατη, μέ πάγο και φωτιά,
Ο λίγος ήλιος καίει την παγωνία σε υδρότοπους και τά-
φρους,
Μέσα σέ κρύο νηνεμίας πού είναι η θέρμη τής καρδίας,
Αντανακλώντας σ’ ένα υδάτινο καθρέφτη
Μία λάμψη, τύφλωση νωρίς τό απόγευμα.
Κι άναμμα πιό σφοδρό από πύρωμα κλαδιού ή πύραυνου
Τ’ άναυδο ερεθίζει πνεύμα: όχι άνεμος αλλά πυρά πεντηκοστής
Στον σκοτεινό καιρό του έτους. Μεταξύ τήξης και πήξης
Της ψυχής ο χυμός ριγά. Δεν υπάρχει οσμή τής γής
Η οσμή τού ζώντος πράγματος. Αυτός είναι καιρός τής άνοιξης
Αλλ’ όχι χρονική συνθήκη. Τώρα ο φράκτης
Ασπρισμένος γιά μιάν ώρα μέ άνθισμα προσωρινό
Χιονιού, εξάνθημα πιό ξαφνικό
Από ‘κείνο τού καλοκαιριού, μήτε βλάστηση ούτε μαρασμός,
Όχι στό σχήμα τής γενιάς.
Πού είναι το καλοκαίρι, τό αφάνταστο
Μηδέν καλοκαίρι;
Φωτογραφίες: Διάνα Σεϊτανίδου (Lavart)
