Σελιδοδείκτης: Ακόμα και τα άγρια σκυλιά, του Ian Rankin
Ο Ρέμπους στάθηκε στον διάδρομο. Ένα μέρος του ήταν κλεισμένο με τζαμαρία, στο τζάμι χαραγμένα γκράφιτι.
Έβλεπε όμως νότια, εκεί όπου οι λόφοι Πέντλαντς ήταν σκεπασμένοι με χιόνι, ακριβώς πάνω από τον περιφερειακό. Τα φώτα των δρόμων ήταν ήδη αναμμένα, παρότι ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει να δύει. Μακριές σκιές στο ισόγειο. Ο Ρέμπους προσπάθησε να σκεφτεί πόσες ώρες διαρκούσε το φως του ήλιου – ούτε καν οχτώ, εφτάμισι ίσως. Αυτήν την εποχή του χρόνου τα παιδιά πήγαιναν στο σχολείο όταν έξω ήταν ακόμη νύχτα και γύριζαν στο σπίτι σούρουπο. Συχνά αναρωτιόταν αν η εγκληματικότητα αυξανόταν τον χειμώνα – το σκοτάδι άλλαζε τη διάθεση των ανθρώπων. το σκοτάδι άλλαζε τα πάντα. Και υπό το πέπλο του σκότους τα πάντα μπορούσαν να συμβούν χωρίς να αντιληφθεί κανείς τίποτα.
Φωτογραφίες: Δανάη Πίρτση (Lavart)
