[dropcap size=big]Σ[/dropcap]την παράσταση «Ψύχωση!» [4.48 Psychosis] Της Σάρα Κέιν Στο Blackbox.
Για δεύτερη χρονιά στη Θεσσαλονίκη, για δεύτερη χρονιά στο BlackBox βρίσκουμε την «Ψύχωση» του Τάσου Σαγρή με τη Σίσσυ Δουτσίου στη σκηνή και τη… Σάρα Κέιν στην ψυχή, ν’ αποχαιρετούν τους με σκυμμένο κεφάλι θεατές τους. Και προφανώς όχι από κάποια απογοήτευση, μα απ’ αυτή την κάθαρση που εισπράττουν όταν «καταφέρνει» η ηρωίδα να κλείσει εκείνον τον καταραμένο κύκλο της μη ζωής της.
Να κλείσει τον κύκλο του θανάτου της. Τι δύναμη, Θεέ μου!
Μα… «Άντε γαμήσου και συ Θεέ» θα Του πει. Και ξέρεις ε; Καλά θα Του κάνει. Όχι, δεν έχω καμία διάθεση ούτε να εξυψώσω, μα ούτε και ν’ απογυμνώσω τίποτε το θεϊκό. Αναφέρομαι απλά στη δυνατότητα του εγκεφάλου της Σάρα Κέιν, που όπως ο έρωτας, κατά Άκη Δήμου, έτσι κι αυτή καταφέρνει να εκφράσει την ουσία στο χρόνο μα και στην ένταση που αρμόζει στις αισθήσεις της, στα συναισθήματα της.
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]αι αν όλα ξεκίνησαν με ένα «Born to die» στο φόντο… έτσι και τελείωσαν. Mέσα της και μέσα μας, γιατί, πώς να το κάνουμε; «Γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε».
Σκηνικό πάνω-κάτω γνωστό, λιτό, ικανό και αρκετό για να ξεδιπλώσει τα λιγοστά, σπασμωδικά της βήματα η Δουτσίου. Αυτά τα πολύ, πολύ χαρακτηριστικά βήματα με την απότομη εκτίναξη και το ανάλογο φρένο.
Απογυμνωμένη από οτιδήποτε την κάνει να ασφυκτιά, απογυμνωμένη από την ίδια της τη ζωή και απογυμνωμένη από το οτιδήποτε δουλεύει πολύ απλά «λάθος» και θέλει να τη σκοτώσει. Τα δελτία των οκτώμιση, οι γιατροί, οι δικοί της άνθρωποι και, τέλος, τα φάρμακα.
Ευάλωτη η Σάρα Κέιν ή ζει στις διαστάσεις του το κάθε δράμα; Την κάθε αίσθηση; Την κάθε φυσική παρακμή; Όταν οι υπόλοιποι γιορτάζουν τη θνητότητα τους, αυτή τη θρηνεί και επιδιώκει όχι τη θέωση αλλά το μεγάλο της τέλος.
Aδύναμη η Σάρα Κέιν ή κουβαλάει στις πλάτες της όλες τις παθογένειες του σύγχρονου δυτικού κόσμου;
Μια ακόμα τρελή ή μία τραγική ηρωίδα που έρχεται από άλλες ιστορίες;
[dropcap size=big]Έ[/dropcap]νας χορός με το φόβο στο μονό της κρεβάτι και σκέφτομαι αν αυτό είναι ικανό να ταρακουνήσει ένα γαμημένο κύτταρο μέσα στο σώμα μας.
Ένας χορός με το φόβο στο μονό της κρεβάτι και σκέφτομαι αν αυτό είναι ικανό να μας κάνει να τρέξουμε στην έξοδο από τύψεις, τύψεις, τύψεις που αφήσαμε τη ζωή. Που αφήσαμε αυτό το, κατά μυριάδες φιλοσόφους, διάλειμμα, να είναι διάλειμμα μέσα στο ίδιο του το διάλειμμα.
Ένας χορός αξέχαστος και μια απέλπιδη προσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή ένα κλάσμα του δευτερολέπτου παραπάνω. Πριν το ρολόι δείξει 4:48.
Ένα σώμα που αντιστέκεται στα δεσμά. Μα, πάνω από όλα, ένα σώμα που έχει συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για δεσμά.
Και προφανώς, το κείμενο μέμφεται τις ανεπαρκείς και απάνθρωπες ναρκωτικές λύσεις των ψυχιατρείων. Και προφανώς, μέμφεται τη σαπίλα των δελτίων ειδήσεων. Και προφανώς, μέμφεται ένα ολόκληρο, παθογενές σύστημα. Μα είναι ώρες που η ψυχή ενός ανθρώπου μοιάζει μ’ ένα ολόκληρο σύμπαν. Και εκείνες τις ώρες δηλώνεται μια απέραντη δυνατότητα. Μια δυνατότητα για τα πάντα. Μια δυνατότητα για την αυτοκτονία, μα και για την ίδια την κορύφωση της ζωής, την ικανοποίηση των ενστίκτων.
Αν μια θεατρική σεζόν είναι ένα βινύλιο και ο μουσικός σου μέντορας σου χει πει ότι πρέπει να το αγοράσεις ακόμη και αν περιέχει ένα και μόνο «διαμάντι», αυτή η παράσταση είναι το διαμάντι του.
«Πώς κατάφερε η ζωή να προξενήσει τόσο πόνο;»
[su_vimeo url=”https://vimeo.com/140565048″ width=”400″ height=”300″ responsive=”no”]
Παρακολουθήσαμε την παράσταση στις 9/10 στο BlackBox στη Θεσσαλονίκη.
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.
ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ [Πειραματικών Τεχνών]: www.theinstitute.info
