Παύλος Σιδηρόπουλος
«Welcome to the show..!»
«Τους είδα! Περαστικούς από τις αίθουσες των πανεπιστημίων
και των δημόσιων σκοτεινών ψυχιατρείων
να συλλαβίζουνε την αλφαβήτα της κραυγής»
Τα λόγια που έχουν ειπωθεί για τον Παύλο είναι πολλά. Κάποιοι έχοντας συνδέσει -και δίκαια- την ιστορία του ελληνικού ροκ εν ρολ με το όνομά του, τον αποκαλούν πρίγκηπα. Σίγουρα, ήταν Άνθρωπος και σαν άνθρωπος υπέκυψε τελικά στις αδυναμίες του.
Αυτό, όμως, που τον καθιστά καλλιτέχνη είναι ότι σε αυτή του τη διαδρομή τους έκανε όλους μάρτυρες. Μπορούσες διάφανα να δεις τη ζωή του μέσα από τα τραγούδια του, το ζούσε.
Ένας απ’τους αγαπημένους του ποιητές, ο Μπουκόφσκι, είχε πει «βρες αυτό που αγαπάς και άφησε το να σε καταστρέψει». Έτσι κι ο Παύλος, αγάπησε το ροκ εν ρολ και αφέθηκε. Εκείνη την εποχή ο πειραματισμός με τις ουσίες καλά κρατούσε, σαν απόηχος της εποχής των λουλουδιών, κι ο Σιδηρόπουλος, παρότι δήλωνε «θεραπευμένος ρομαντικός», τα δοκίμαζε όλα πιστεύοντας ότι τίποτα δε θα μπορούσε να κυριαρχήσει πάνω του.
Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ο Παύλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου του 1948 στην Αθήνα. Δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανηψιός της Έλλης Αλεξίου, ο ίδιος δηλώνει: «Έχω μέσα μου τον διανοούμενο και τον αλήτη! Από τη σύγκρουση αυτή βγαίνει άλλοτε η καταστροφή και άλλοτε η δημιουργία». Φοιτητής μαθηματικού στη Θεσσαλονίκη, ξεκινά με τις πρώτες του μουσικές το 1970 με τον Παντελή Δεληγιαννίδη, σχηματίζοντας τους Δάμων και Φιντίας. Ετοιμάζουν το ντέμο τους και το προωθούν στην πρωτεύουσα. Από κει κι έπειτα αρχίζει μια πορεία με δίσκους, αλλαγές και πολλά σκαμπανεβάσματα.
Συνεργασίες με Σαββόπουλο, Μαρκόπουλο και μπάντες, όπως τα Μπουρμπούλια, οι Σπυριδούλα και οι Απροσάρμοστοι πλαισιώνουν τον «πρίγκηπα» κατά καιρούς. Με το δίσκο Φλου η φήμη του απογειώνεται, και μαζί με την εκρηκτική του παρουσία στη σκηνή, γίνεται γνωστός στη ροκ νεολαία της εποχής. Οι δίσκοι του όλο και πιο σκοτεινοί στη συνέχεια, με τον Εν λευκώ να λογοκρίνεται για τραγούδια που σχετίζονται με τα ναρκωτικά. Ο Παύλος ενοχλούσε, όχι μόνο με τις ανθυγιεινές του συνήθειες, αλλά και με τις πολιτικές του τοποθετήσεις. Η περιθωριοποίησή του δεν άργησε να έρθει από τα ΜΜΕ της εποχής, ενώ η κατάσταση του χεριού του χειροτέρευε από τη χρήση ηρωίνης. Δυσκολευόταν να πιάσει την κιθάρα, κι αυτό τον έριχνε κι άλλο ψυχολογικά. Στα 1990 πεθαίνει η μητέρα του, κι ο ίδιος φεύγει σαν σήμερα την ίδια χρονιά, από υπερβολική δόση. Αυτό που άφησε πίσω έμελλε να γεννήσει ένα κοινό στην Ελλάδα, απ’ το οποίο αργότερα θα ξεπηδούσαν Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες και άλλες μπάντες της ελληνικής ροκ σκηνής.
Παύλο ζεις.
Με δικά του λόγια:
«Το ροκ εν ρολ είναι μουσική για τον άνθρωπο, για τα πάθη του, για το συναίσθημά του. Όχι για τη ψυχρή λογική και, προπάντων, όχι για τη τεχνοκρατία»
https://www.youtube.com/watch?v=Si1uGtsk0
Κείμενο: Αλίκη Μαργαρού (Lavart)
