Μάριο Μονιτσέλι
Ο «πατέρας» της Κομέντια Ιταλιάνα
[dropcap size=big]Η[/dropcap] μαύρη κωμωδία ήταν στο αίμα του, γι’αυτό ίσως και να επέλεξε να τελειώσει τη ζωή του με ένα άλμα στο κενό.
Σαν σήμερα, το 2010, ο Μάριο Μονιτσέλι, στα 95 του χρόνια, πέφτει από το 5ο όροφο του νοσοκομείου που νοσηλευόταν. Είχε διαγνωσθεί με καρκίνο του προστάτη.
Γεννήθηκε στις 16 Μαΐου το 1915 στη Ρώμη. Απ’τους «μαέστρους» της σκηνοθεσίας, τον γνωρίσαμε κυρίως από τους Εντιμότατους φίλους του και τον Ανθρωπάκο που περιγράφουν τόσο γλαφυρά τη πραγματικότητα του μικροαστού μέχρι και σήμερα.
Σαν άλλος ιστορικός -της εικόνας- κατέγραψε σε 56 συνολικά φιλμ, ολόκληρη τη σύγχρονη ιστορία του δυτικού ανθρώπου. Μέσα από τα έργα του βλέπουμε με ποιο τρόπο εκκολάπτεται στα χαμηλά στρώματα ο φασισμός, πόσο εχθρικό είναι για τον άνθρωπο το μηχανιστικό περιβάλλον, πώς επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη και όλα αυτά με ειρωνικό και αστείο τρόπο.
[dropcap size=big]Μ[/dropcap]ε τον ντοκουμενταρίστικο τρόπο αφήγησής του, στοχεύει στο να εντάξει το θεατή στο σκηνικό του, να τον κάνει να αισθανθεί ότι μοχθεί κι αυτός μαζί με τους ήρωες της ταινίας του. Προκειμένου να το καταφέρει αυτό δεν άφηνε τίποτα στη τύχη. Όπως δηλώνει ο ίδιος, ερευνούσε τα πάντα για να στήσει μια σκηνή. Επιστράτευε όλα τα μέσα, ώστε το περιβάλλον να είναι φυσικό. Τίποτα τεχνητό, όπως τόνιζε, δεν ήθελε να καταγραφεί στα πλάνα του.
Από τους τελευταίους μεγάλους του ιταλικού σινεμά, γύρισε το κύκνειο άσμα του, μια αντιπολεμική ταινία που διαδραματίζεται στη Λιβύη, το 2006. Οι κριτικές και πάλι διθυραμβικές για το ξυραφένιο βλέμμα του στα πράγματα, για το πώς έφτανε πάντα στο κόκκαλο.
Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, δήλωσε:
«Μα και όταν με πιάνει η αμφιβολία, η αμφιθυμία ή όλα όσα αρχίζουν από αμφι, τότε κι εγώ καταφεύγω κάτω από το δένδρο μου, το ευεργετικό πλατάνι. Με ξεκουράζει να κάθομαι στον ίσκιο του και ν’ ακούω τη μουσική από τα φύλλα του, που γνωρίζω πια τι θέλουν να πουν. Επιστρέφω τότε στη χώρα της παιδικής ηλικίας, εκεί όπου όλα είναι καινούργια ακόμα και όλα κατορθωτά. Κι από εκεί ξαναπαίρνω δυνάμεις».
Καλή ανάπαυση σινιόρε Μάριο…
Κλασική σκηνή από το έργο Οι Εντιμότατοι φίλοι μου:
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=N6NfYkl3Rxc” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Κείμενο: Αλίκη Μαργαρού (Lavart)
