Αφιέρωμα στον John Lee Hooker
[dropcap size=big]Ε[/dropcap]ίναι ένα από αυτά τα ζεστά βράδια στην πόλη. Η θερινή μελαγχολία σε βυθίζει σε μια θάλασσα αναμνήσεων. Αισθάνεσαι νωθρός, μη θέλοντας να βγεις από το σπίτι. Κάθεσαι δίπλα στο παράθυρο και ανακαλείς τις καλές και τις κακές σου στιγμές με τα μάτια σου καρφωμένα στο άπειρο. Το μόνο φως στο δωμάτιό σου είναι αυτό που φτάνει από τις λάμπες του δρόμου και στο βάθος έχεις βάλει να παίζει μια playlist με τα καλύτερα του John Lee Hooker. Οι blues ήχοι του είναι η καλύτερη συνοδεία για αυτό σου το «ταξίδι». Η αργόσυρτη φωνή του φτάνει σαν ψίθυρος στα αυτιά σου. Οι κλασικές blues νότες τονίζουν τις λεπτομέρειες που προσπαθείς να θυμηθείς. Μπορεί να έχεις χαθεί μέσα στις σκέψεις σου αλλά πού και πού «πιάνεις» έναν στίχο του και χαμογελάς.
[dropcap size=big]Α[/dropcap]ναγνωρίζεις τη σοφία που κρύβεται μέσα στα κομμάτια του. Μια σοφία που αρμόζει σε έναν τόσο μεγάλο μουσικό. «Έτσι είναι», σκέφτεσαι, «αν αποφασίζεις να παρατήσεις τα πάντα όταν είσαι μόλις 14 ετών ακολουθώντας το όνειρό σου να γίνεις διάσημος μπλουζίστας, είτε τα καταφέρνεις είτε χάνεσαι για πάντα στη λήθη». Και ο Hooker τα κατάφερε. Αφιερώνοντας ψυχή και σώμα, τα κατάφερε. Δούλευε σε εργοστάσια την ημέρα και όταν ερχόταν το σούρουπο έπαιρνε την κιθάρα του και έπαιζε σε κέντρα διασκέδασης, σε κουτούκια και σε μπαρ. Φάνταζε ακούραστος. Χρησιμοποιούσε μια ιδιαίτερη για την εποχή τεχνική, γεμάτη με λαρυγγισμούς στη φωνή και με δυνατά χτυπήματα και τραβήγματα των χορδών στην κιθάρα. Όταν κατέληξε στα 26 του στο Detroit, μια πόλη γεμάτη πιανίστες, κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον πολλών, καθώς οι μπλουζ κιθαρίστες ήταν σπάνιο θέαμα. Αυτό όμως που εκτόξευσε την καριέρα του, ήταν η απόφασή του να κάνει τον ήχο του πιο δυνατό, πιο άγριο, αγοράζοντας την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα.
[dropcap size=big]Ο[/dropcap]ι δισκογραφικές τον ήθελαν λίγο πολύ όλες. Όχι όμως μονάχα επειδή ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχος αλλά διότι οι μπλουζ καλλιτέχνες εκείνης της εποχής αμείβονταν πενιχρά παρόλο που η απήχησή τους ήταν τεράστια. Αυτή η απληστία ίσως αποθάρρυνε πολλούς, αλλά ο Hooker αποφάσισε να την εκμεταλλευτεί προς δικό του όφελος. Αλλάζοντας ψευδώνυμα ηχογραφούσε παραλλαγές τόσο αυθεντικών του δημιουργιών όσο και παραδοσιακών μπλουζ κομματιών για μία εφάπαξ αμοιβή από την εκάστοτε δισκογραφική. Γι’ αυτό κάθε φορά που ψάχνεις να ακούσεις ένα από τα κομμάτια του μπορεί να βρεις ένα ίδιο από τον John Lee Cooker ή τον Texas Slim ή τον Boogie Man. Και γι’ αυτό σε πολλές μπλουζ συλλογές μπορεί να ακούσεις το Boogie Chillen ή το Boom Boom αλλά κάτι να μην σου κολλάει, διότι διαφέρει απειροελάχιστα από την πρώτη του ηχογράφηση. «Βέβαια αυτό είναι αναπόσπαστο στοιχείο της παλιάς μπλουζ σχολής» λες από μέσα σου, «όλοι μοιράζονταν κάπως τις δημιουργίες τους. Όλοι έκαναν covers σε τραγούδια συναδέλφων τους. Απέδιδαν φόρο τιμής ο ένας στον άλλον. Τιμούσαν όμως έτσι και την ίδια την μουσική».
Αλλά δεν έχει σημασία πόσα ονόματα άλλαξε. Οι πρωτοποριακές του εμπνεύσεις στην ηλεκτρική κιθάρα ήταν αρκετές για να του διασφαλίσουν μία θέση στο «πάνθεον» της μπλουζ σκηνής. Η μουσική του «ιδιοσυγκρασία» με τους γρήγορα εναλλασσόμενους ρυθμούς, τα λακτίσματα στα riffs και η άνεση με την οποία τραγουδούσε, λες και αφηγούνταν μία από τις τόσες ιστορίες της ζωής του, τον είχαν κάνει θρύλο. Πολλοί θέλησαν να συνεργαστούν μαζί του και όσοι τα κατάφεραν έμειναν άναυδοι μπροστά στη μουσική του ιδιοφυΐα. Από τον Eddie Kirkland και τον Van Morrison μέχρι τον Carlos Santana και τον Eric Clapton, όλοι το θεώρησαν τιμή τους να παίζουν πλάι σε έναν από τους πατέρες της μπλουζ. Τα τόσα βραβεία και η ένταξη στο Rock and Roll Hall of Fame φαντάζουν μικρές ανταμοιβές μπροστά στη μουσική κληρονομιά που μας άφησε.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] μουσική του συνεχίζει να ηχεί μέσα στο δωμάτιό σου, αλλά εσύ δεν είσαι πια εκεί. Αν και ακόμα κοιτάς έξω από το παράθυρό σου, πλέον έχεις μεταφερθεί σ’ έναν άλλο κόσμο, μέσα σ’ ένα ημισκότεινο καταγώγι. Κάθεσαι σε ένα τραπεζάκι και σε μία «ξεχαρβαλωμένη» σκηνή μπροστά σου κοιτάς τον John Lee Hooker να χτυπάει το πόδι του ρυθμικά στο πάτωμα. Καθώς ξεκινάει να αφηγείται τραγουδιστά μία ακόμη ιστορία υπό τον γλυκό ήχο της κιθάρας του, όλοι υψώνουν τα ποτήρια τους προς τιμήν του, μα κανείς δεν βγάζει ψίθυρο. Όλοι περιμένουν ν’ ακούσουν. Ναι, είναι ένα από αυτά τα ζεστά βράδια στην πόλη. Ένα που εύχεσαι να μην ξημερώσει ποτέ.
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=OC_IZlOJv94″ width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=G4pp02_GN9A” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=X70VMrH3yBg” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=43yvS6bPZDs” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Πηγές φωτογραφιών: 1 – 2 – 3 – 4
Κείμενο: Γεωργιάδης Κωνσταντίνος (Lavart)
