Ο «Αϊ-Νιόνιος με τα μουσικά δώρα»
[dropcap size=big]Α[/dropcap]εικίνητος, αμφιλεγόμενος, αινιγματικός και άλλα πολλά μπορούν να ειπωθούν για τον 71χρονο πλέον, Διονύση Σαββόπουλο, γεννημένο σαν σήμερα στις 2 Δεκεμβρίου του 1944. Με τη ζεστή βραχνάδα στη φωνή, την παχιά του γενειάδα και το στόμφο του, σε κάνει να αισθάνεσαι παιδί που ακούει τις ιστορίες του παππού δίπλα στο τζάκι.
Ξεκίνησε επαναστατικά, παρατώντας τη σχολή του, για να κατέβει στην Αθήνα μ’ ένα φορτηγό, όπως θα ονομάσει και τον πρώτο του δίσκο το 1966. Αιχμηρός στο στίχο, ανατρεπτικός στο πάντρεμα της δημοτικής με τη σύγχρονη μουσική, έφτιαξε ένα κράμα Ντύλαν και Χατζηδάκι, βασισμένο κυρίως σε παραδοσιακούς δρόμους.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]αξίδεψε πολύ, έκανε μουσική για θέατρο, εκπομπές στη τηλεόραση, έγραψε βιβλία και όλα αυτά επιτυχώς και με το δικό του τρόπο. Όταν πολλοί τον κατηγόρησαν ότι έγινε όλα όσα κατέκρινε στα πρώτα του βήματα, εκείνος απάντησε: «Για να μείνω ίδιος πρέπει ν’αλλάζω συνεχώς.».
Πάντα κοντά στους νέους, πίστευε ότι η ομορφιά θα αλλάξει τον κόσμο, και ότι η τέχνη κάνει αυτή ακριβώς τη δουλειά, να μας φέρνει πιο κοντά της. Πλέον, έχει χρόνια να παράξει κάτι καινούριο, όχι γιατί στέρεψε, αλλά γιατί, όπως δηλώνει, απλά δεν του βγαίνει!
Ο άνθρωπος που έφερε τις τιράντες ξανά στη μόδα, που ξεκίνησε αυτοδίδακτος από τη Θεσσαλονίκη για να πιάσει τα όνειρά του απ’ τα μαλλιά, θα είναι πάντα ένα κεφάλαιο για τη μουσική της χώρας μας.
Θα κλείσουμε, με μια από τις τελευταίες του ηχογραφήσεις, με τη συμμετοχή και ερμηνεία του στο δίσκο του Θανάση Παπακωνσταντίνου Ο σαμάνος.
Χρόνια πολλά κι από μας γερο-Νιόνιο!
Ας κρατήσουν οι χοροί..!
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=zevyaRSb070″ width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Πηγές φωτογραφιών: 1 – 2 – 3 – 4 – 5
Κείμενο: Αλίκη Μαργαρού (Lavart)
