Ρόμπερτ, ετών 73. Ντε Νίρο, ετών 53.
[dropcap size=big]Τ[/dropcap]ί είναι άραγε αυτό που χαρακτηρίζει έναν καλό ηθοποιό; Είναι το μήκος της λίστας των ταινιών του και το πλήθος των χαρακτήρων που έχει υποδυθεί; Είναι οι αξιομνημόνευτες ερμηνείες και η τεχνική του; Είναι οι σωστές επιλογές και η εργατικότητα; Είναι όλα αυτά μαζί ή τελικά κάτι άλλο, πιο αόριστο; Όπως και να έχει, δεν είναι πολλοί οι ηθοποιοί που έχουν συνδέσει το όνομά τους με τον βαρυσήμαντο τίτλο του καλύτερου ηθοποιού της γενιάς τους, τόσο ώστε με το άκουσμα της φράσης αυτής να μας έρχεται αντανακλαστικά το όνομά τους στο μυαλό. Ένας από αυτούς, που σίγουρα πληρούν τις (όποιες) προϋποθέσεις, είναι ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, που έχει σκαρφαλώσει ουκ ολίγες φορές στην κορυφή της λίστας του Empire ή του Premiere, έχει βραβευτεί με πάμπολλα βραβεία, μεταξύ των οποίων και δύο Όσκαρ, αλλά κυρίως έχει εδραιωθεί στα μάτια των θεατών ως η εγγύηση για μια καλή ερμηνεία.
[dropcap size=big]Σ[/dropcap]ήμερα ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο γίνεται 73 ετών. Έχοντας ξεκινήσει την καριέρα του ως ηθοποιός στα 20 του χρόνια, έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην ηθοποιία και το αποτέλεσμα είναι πάνω από 100 τίτλοι ταινιών στο βιογραφικό του. Η αρχή για τον Νεοϋορκέζο ηθοποιό γίνεται όταν συμμετέχει το 1963 στην ταινία του Μπράιαν Ντε Πάλμα, The Wedding Party, η οποία ωστόσο κυκλοφορεί έξι χρόνια αργότερα. Η χρονιά όμως που o Ντε Νίρο γίνεται γνωστός είναι το 1973, με την συμμετοχή του στο Bang Τhe Drum Slowly και αργότερα τον ίδιο χρόνο, οπότε και ξεκινά η συνεργασία του με τον Μάρτιν Σκορσέζε με το Mean Streets. Την επόμενη χρονιά έρχεται ο ρόλος που θα του χαρίσει το πρώτο του Όσκαρ, αυτός του νεότερου Βίτο Κορλεόνε στο δεύτερο μέρος του Νονού του Φράνσις Φορντ Κόπολα. Ο Ντε Νίρο κερδίζει την προσοχή του κοινού και των κριτικών και εδραιώνεται στο κινηματογραφικό στερέωμα.
[dropcap size=big]Κ[/dropcap]άθε αμφιβολία για το ταλέντο του εξαλείφεται με τον Ταξιτζή το 1976, όπου ο εμβληματικός ηθοποιός παραδίδει μια ερμηνεία που έμελλε να αποτελέσει πρότυπο για πολλούς συναδέλφους του μέχρι και σήμερα και να γραφτεί με χρυσά γράμματα στις σελίδες της ιστορίας του αμερικανικού κινηματογράφου. Ακολουθούν οι αξέχαστες εμφανίσεις στις ταινίες Ελαφοκυνηγός, Οργισμένο Είδωλο, Κάποτε στην Αμερική, Καλά Παιδιά και Ακρωτήρι του Φόβου αποδεικνύοντας κάθε φορά την υπεροχή του στην υποκριτική. Το 1993, κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία Ιστορίες του Μπρονξ, ένα εγχείρημα που επαναλαμβάνει το 2006 με τον Καθοδηγητή. Στο ενεργητικό του, ωστόσο, υπάρχουν και κάποιες ταινίες που δεν συνάδουν με τις συνήθεις επιλογές του και φαντάζουν σαν… το μέρος που πηγαίνουν οι καριέρες για να πεθάνουν (βλ. το πρόσφατο Dirty Grandpa), αλλά πάντα βγαίνει αλώβητος από τον κυκλώνα της βιομηχανίας με την επόμενη καλή του εμφάνιση.
[dropcap size=big]Η[/dropcap] ατάκα «You talkin’ to me?» από τη σκηνή με τις πρόβες στον καθρέφτη στην ταινία Ο Ταξιτζής δεν υπήρχε στο σενάριο, αλλά ήταν αυτοσχεδιασμός του Ντε Νίρο. Ήταν τότε η πρώτη φορά που είδαμε τον ηθοποιό να γίνεται ένα με τον χαρακτήρα που υποδύεται. Τότε που δεν βλέπαμε τον Ντε Νίρο, αλλά τον Τράβις Μπικλ, τον διαταραγμένο πρώην πεζοναύτη κατά τη διάρκεια μιας μετάλλαξης. Και ήταν τότε που ο κινηματογράφος έχασε ένα πρόσωπο αλλά κέρδισε πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες.
Πηγές φωτογραφιών: 1 – 2 – 3 – 4
Κείμενο: Μαρία Μιχαλάκη (Lavart)
