[dropcap size=big]Ή[/dropcap]ταν ένα φθινοπωρινό απόγευμα πριν αρκετά χρόνια. Η μπάντα μας μόλις είχε τελειώσει την πρόβα της σε ένα μικρό υπόγειο στούντιο και ενώ μαζεύαμε τα πράγματά μας για να φύγουμε, ο Ορέστης, ο τραγουδιστής μας, μας ανακοίνωσε ότι θα μείνει λίγο ακόμα και μιας που κι εγώ δεν είχα τίποτα σοβαρό να κάνω, αποφάσισα να του κάνω παρέα. Ξεκινήσαμε ένα μικρό «τζαμάρισμα» με τον Ορέστη να παίζει σε μπλουζ τόνους στην κιθάρα του κι εμένα να χαζογρατζουνάω το μπάσο μου προσπαθώντας να ακολουθήσω. Καθώς τα λάθη μου διαδέχονταν το ένα το άλλο σε όλες μου τις απόπειρες να παίξω σε μπλουζ κλίμακα, είπα να αφήσω το μπάσο κατά μέρος και να συμμαζέψω τα θρύψαλα της μουσικής μου «αξιοπρέπειας».
Αρχίσαμε να μιλάμε περί ανέμων και υδάτων ενώ αυτός ακόμη έπαιζε. Κάποια στιγμή η μελωδία ακουγόταν τόσο μαγευτική που αναγκάστηκα να σταματήσω την πολυλογία μου και να την απολαύσω.
«Είναι το The Thrill Is Gone του B.B. King» μου είπε όταν παρατήρησε την σιγή μου. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα πολύ άσχημα που δεν ήξερα απ’έξω τη μπασογραμμή για να τον συνοδέψω. «Καταπληκτικός κιθαρίστας», συνέχισε, «θυμάμαι, ήμουν μόλις 9 όταν ο πατέρας μου με πήγε σε μία συναυλία του στην Αθήνα. Ήταν απίστευτη εμπειρία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που ανέβηκα στη σκηνή».
«Τι;» ανταπάντησα. Είτε δεν κατάλαβα καλά γιατί στην πραγματικότητα τον μισοάκουγα καθώς ήμουν προσηλωμένος στο κομμάτι, είτε ένας από τους καλύτερούς μου φίλους μόλις είχε ξεστομίσει ένα θρασύτατο ψέμα. Διακρίνοντας τη δυσπιστία στον τόνο της φωνής μου, μου χαμογέλασε και έκανε μια μικρή παύση. Μου έδωσε το κινητό του, στην οθόνη του οποίου υπήρχε μία φωτογραφία. Η φωτογραφία είχε απαθανατίσει τον B.B. King, που βρισκόταν στη σκηνή με την κιθάρα του να κρέμεται ακόμη πάνω του, να αφήνει κάτι στην ανοιχτή παλάμη ενός μπόμπιρα που στεκόταν μπροστά του. Αυτός ο μπόμπιρας ήταν ο Ορέστης. Τον κοίταξα έκπληκτος. «Τι σου δίνει;» ρώτησα προσπαθώντας να κρύψω την ζήλια μου.
[dropcap size=big]«Τ[/dropcap]ην πένα του», μου κάνει, δείχνοντάς μου το χέρι του. Έμεινα άναυδος καθώς αυτός συνέχιζε να παίζει. «Κρατάει την πένα του B.B.King!» σκέφτηκα. Το μυαλό μου άρχισε σιγά σιγά να θολώνει. «Ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών, ο άνθρωπος που γνώρισε την μπλουζ στο ευρύ κοινό, ο βασιλιάς των μπλουζ solo, σου δώρισε την πένα με την οποία έπαιζε, έστω και σε ένα live, και εσύ την χρησιμοποιείς για να παίζεις σε πρόβες;» φώναξα από μέσα μου.
Καθώς η οργή μου άρχισε να με πλημμυρίζει, ο αχάριστος φίλος μου συνέχισε να μιλάει.
«Με ρώτησε αν ήξερα πως έλεγαν την κιθάρα του και όταν του απάντησα αρνητικά μου τη σύστησε» είπε γελώντας “αλλά δεν θυμάμαι τι όνομα μου είπε».
«Lucille, ανόητε! Την ονόμασε έτσι διότι σε ένα live του στο Twist, Arkansas πήρε φωτιά το μαγαζί όταν δύο θαμώνες άρχισαν να παλεύουν και καταλάθος έριξαν ένα βαρέλι με φλεγόμενη κηροζίνη το οποίο χρησιμοποιούσαν για θέρμανση. Όταν όλοι βγήκαν εκτός του κτιρίου, ο King συνειδητοποίησε ότι είχε αφήσει μέσα την πολυαγαπημένη του κιθάρα και αψηφώντας τις φλόγες έτρεξε να την πάρει. Οι θαμώνες που προκάλεσαν την πυρκαγιά μάλωναν «για τα μάτια» μιας κοπέλας με το όνομα Lucille και έτσι ο King αποφάσισε να ονομάσει έτσι την κιθάρα του, για να του θυμίζει πόσο ανούσιο είναι να μαλώνεις για γυναίκες και επίσης πόσο βλακώδες είναι να ορμάς μέσα σε φλεγόμενα κτίρια» σκέφτηκα. Αλλά αντ’ αυτού είπα μόνο «Lucille» και συγκεντρώθηκα στην προσπάθειά μου να μην εκραγώ, καθώς με την πένα του B.B.King στα χέρια του, ο Ορέστης ξεκίνησε να παίζει το Please Love Me.
[dropcap size=big]«Σ[/dropcap]ε θυμάμαι να ψάχνεις αυτήν την πένα 3 φορές μόλις την προηγούμενη βδομάδα. Πώς τολμάς να παραπετάς κάτι τόσο πολύτιμο; Και πώς γίνεται να παίζεις με αυτή την πένα; Δεν σε ενοχλεί που φθείρεται ανεπανόρθωτα σε κάθε επαφή με τις χορδές; Δεν ντρέπεσαι να επιτρέπεις το δώρο του King να λιώνει στα «αδαή» χέρια σου;» Το μένος που είχε καταλάβει τη σκέψη μου δεν έλεγε να καταλαγιάσει, επομένως έκανα το μόνο πράγμα που μπορούσα για να σώσω την κακόμοιρη αυτή πένα. Ξεκίνησα να του μιλάω με σκοπό να τον αποσυγκεντρώσω, έτσι ώστε να σταματήσει να παίζει.
«Το ήξερες ότι στην αρχή ο Riley B. King εργαζόταν ως ντισκ τζόκεϊ με το ψευδώνυμο Beatle Street Blues Boy»; Δεν περίμενα καμία απάντηση οπότε συνέχισα. “Από κει βγήκε το «B.B.». Δούλευε στον ραδιοφωνικό σταθμό του WDIA και εκεί γνώρισε τον T-Bone Walker και αποφάσισε ότι έπρεπε «πάση θυσία» να αποκτήσει μία ηλεκτρική κιθάρα. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα άρχισε να ηχογραφεί για την RPM Records και το τραγούδι που παίζεις τώρα ανήκει στο άλμπουμ που τον έκανε διάσημο, το 3 O’Clock Blues (1952). Από εκεί που έβγαζε μόλις 85$ την εβδομάδα με τις ζωντανές εμφανίσεις του, μετά από αυτή την «έκρηξη» αποδοχής που είχε αυτό το άλμπουμ έβγαζε πάνω από 2.500$ με live σε πολύ γνωστότερους χώρους, όπως το Apollo ή το Howard Theatre». Με κοίταξε κάνοντας μία γκριμάτσα δέους και δεν μπόρεσα παρά να σκεφτώ πόσο ενδιαφέρουσα ήταν η χρήση της λέξης «έκρηξη» που έκανα προηγουμένως. «Φοβερό πως δουλεύει το υποσυνείδητο” είπα στον εαυτό μου αλλά καθώς η προσοχή του Ορέστη άρχισε να αποσπάται σιγά σιγά από την κιθάρα του, επανέφερα ευθύς αμέσως τη σκέψη μου στο καθήκον μου. «Θα σε σώσω πένα».
«Και αυτή του η αναπάντεχη επιτυχία δεν σταμάτησε εκεί. Τα επόμενα χρόνια ίδρυσε στο Memphis τη δισκογραφική εταιρεία Blues Boys Kingdom, απονέμοντας έτσι φόρο τιμής στο ταπεινό του ξεκίνημα. Το 1962, ηχογράφησε το ανεπανάληπτο Live At Regal που ο ίδιος έλεγε ότι ήταν η καλύτερή του ηχογράφηση και πολλοί το χαρακτηρίζουν ως το καλύτερο μπλουζ άλμπουμ όλων των εποχών».
«Ααα αυτό που είχε μέσα και το τραγούδι Sweet Little Angel; Κάτσε να δεις πως πάνε τα σολάκια…» με διέκοψε και έκανε να ξεκινήσει και πάλι να παίζει. «Όχι. Πρέπει να συνεχίσεις. Είσαι τόσο κοντά. Η πένα του B.B.King δεν θα βασανιστεί άλλο. Μπορείς να το κάνεις. Θα τα καταφέρεις. Απλά συνέχισε να μιλάς» με ενθάρρυνα και πριν προλάβει να ξεκινήσει το τραγούδι επανήλθα αυτή τη φορά με τόνο πιο αποφασιστικό, σχεδόν αυστηρό.
[dropcap size=big]«Ό[/dropcap]ταν στα 60s, η μπλουζ-ροκ άρχισε να γίνεται δημοφιλής στο ευρύ κοινό χάρη σε καλλιτέχνες όπως ο Clapton, ο B.B. King άδραξε την ευκαιρία να συνεργαστεί στο πλαίσιο ροκ συναυλιών με τεράστια γκρουπς καλλιτεχνών, όπως οι Rolling Stones και η αναγνωρισιμότητά του ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Τα άλμπουμ του δεν προλάβαιναν να τοποθετηθούν στα ράφια και οι υποψηφιότητες για κάθε λογής βραβεία έπεφταν βροχή. Το 1970, του απονεμήθηκε το πρώτο του Grammy αλλά στα επόμενα χρόνια θα δεχόταν τόσα πολλά ακόμη, που δεν θα μου έκανε έκπληξη αν τα χρησιμοποιούσε για σφήνες στις πόρτες του σπιτιού του! Το 1980, εντάχθηκε στο Blues Hall of Fame και εφτά χρόνια αργότερα στο Rock and Roll Hall of Fame. Από τότε μέχρι σήμερα υπήρξε ακούραστος με τις συναυλίες, τις συνεργασίες και τις ηχογραφήσεις να μην έχουν σταματημό. Έγραψε και έπαιξε με τον Clapton, τους U2, τον Gary Moore, τον George Duke και τόσους άλλους. Είναι αδύνατον να μπορέσει κανείς να διαχωρίσει και να προσδιορίσει την επιρροή του στη σημερινή μουσική σκηνή, πολύ απλά διότι ήταν τεράστια και άγγιξε σχεδόν κάθε δημοφιλές είδος. Δεν είναι απίστευτο; Άντε τώρα να πιστέψεις ότι δεν πρόκειται για κάποιο είδος θεϊκής οντότητας ή εξωγήινου!»
Νιώθοντας το στόμα μου ξερό μετά από το μικρό μου λογίδριο, ανακουφίστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι ο Ορέστης, γελώντας με το τελευταίο μου σχόλιο, είχε σταματήσει και είχε αφήσει την κιθάρα του μέσα στην ανοιχτή της θήκη και την πένα στην μικρή μπροστινή τσέπη με το χαλασμένο φερμουάρ. «Τα κατάφερα. Νίκησα το τέρας. Θα ζήσεις μία ακόμη μέρα ταλαιπωρημένη πενούλα» με καθησύχασα.
[dropcap size=big]«Κ[/dropcap]οράκιασες φαντάζομαι, πολυλογά» μου είπε γελώντας. «Άντε πάμε να σε κεράσω κάτι να νιώσεις καλύτερα» και με μία κίνηση έκλεισε τη θήκη και έβαλε την κιθάρα στον ώμο του. «Μάζευ’τα και σε περιμένω έξω». Καθώς μάζεψα και εγώ το μπάσο μου και ετοιμάστηκα να αποχωρήσω, είδα στο πάτωμα να κείτεται παρατημένη η ίδια πένα που τόση ώρα προσπαθούσα να γλιτώσω από την καταστροφή. «Θα του έπεσε από τη θήκη καθώς την φόρτωνε στον ώμο του. Του είπα να το φτιάξει αυτό το φερμουάρ”,σκέφτηκα, ενώ σήκωσα την πένα και την κοίταξα κρατώντας την στην παλάμη μου. «Ίσως θα έπρεπε να την επιστρέψω. Από την άλλη ίσως θα έπρεπε να πάρει ένα μάθημα από όλα αυτά που του είπα και να προσέχει περισσότερο ένα τέτοιο δώρο από έναν τέτοιο μουσικό θρύλο. Ίσως την έχασε για τελευταία φορά!»
Υ.Γ. Γράφοντας αυτή την ιστοριούλα θέλησα να δώσω τον δικό μου προσωπικό φόρο τιμής σε έναν από τους πιο εκλεκτούς μουσικούς όλων των εποχών. Μπορεί να μας άφησε ένα χρόνο πριν, αλλά η κληρονομιά του κρατάει το πνεύμα του αθάνατο.
Υ.Γ. 2 Συγγνώμη,Ορέστη!!!
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=yVPUsbCuLTM” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=9NB0w6OpeiQ” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=xtwUqXCQvAI” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
[su_youtube url=”https://www.youtube.com/watch?v=NhUYNPZvDoQ” width=”200″ height=”100″ responsive=”no”]
Κείμενο: Γεωργιάδης Κωνσταντίνος (Lavart)
