Σάμιουελ Μπέκετ, ο μέγας κλασικός του παράδοξου

«Ναι, ναι, είναι το πιο κωμικό πράγμα στον κόσμο. Στην αρχή γελάμε, γελάμε με την καρδιά μας. Αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται. Είναι σαν το ανέκδοτο που τ’ ακούμε κάθε τόσο και μ’ όλο που μας αρέσει, δεν μπορούμε πια να γελάσουμε». – Το τέλος του Παιχνιδιού (1957)

3

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Με ήρωες περιθωριακούς, φειδωλό λόγο που κινείται απ’ το λυρισμό ως τη γλώσσα του δρόμου, ο εκπρόσωπος του μεταπολεμικού και πατέρας του παράλογου θεάτρου ανιχνεύει τα βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και το παράδοξο της.

Ο λόγος για τον Σάμιουελ Μπέκετ, τον βραβευμένο με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ιρλανδό συγγραφέα και ποιητή. Γεννήθηκε στις 13 Απριλίου το 1906 (και μάλιστα Μεγάλη Παρασκευή!) στο Δουβλίνο και απεβίωσε σαν σήμερα το 1989 στο Παρίσι. Μέσα απ’ τα έργα του φανερώνει την αγωνία των ηρώων να δικαιολογήσουν και να κατανοήσουν το γιατί της ύπαρξης και το νόημα πίσω απ’ αυτήν. Η συγγραφή στη γαλλική γλώσσα -όπως ο ίδιος είχε δηλώσει- βοήθησε στο να παραλείψει το ύφος, κάτι που δεν επιδίωκε να προσδιορίσει. Αφήνει την εικόνα να μιλάει επιλέγοντας τη λιτότητα και την αφαίρεση. Η σιωπή παίζει καθοριστικό ρόλο. Με συμβολισμούς και αλληγορικές σχέσεις, συνθέτει ένα παζλ μεταφυσικής, χωρίς να λείπει το χιούμορ και ο κυνισμός. Ματαιότητα και απόγνωση, καθώς το ανθρώπινο είδος στέκεται μπρος στο ακατανόητο.  Το αντιπροσωπευτικό του έργο Περιμένοντας τον Γκοντό, επιλέγεται από θιάσους ξανά και ξανά χάρη στη γοητεία που διατρέχει το φιλοσοφικό πνεύμα του κειμένου και στη διαχρονικότητα του θέματός του. Στα έργα του συγκαταλέγονται επίσης, Το Τέλος του Παιχνιδιού, Ευτυχισμένες μέρες, Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ, Ο Μαλόουν πεθαίνει, έργα για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. αλλά και μονόλογοι.

Η κυκλικότητα των πραγμάτων και η αβεβαιότητα τίθενται στα έργα του Μπέκετ ως τα μόνο σίγουρα και αληθή, δείχνοντάς μας στην ουσία  πόσο μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας…

«Γιατί είπα αυτή την ιστορία, δεν το ξέρω. Θα μπορούσα κάλλιστα να είχα πει μια άλλη. Ίσως μια άλλη φορά να μπορέσω να πω κάποια άλλη. Ψυχές ζώσες, να δείτε πόσο μοιάζουν μεταξύ τους». – Διωγμένος (1946)

You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.

More Information

You are currently viewing a placeholder content from YouTube. To access the actual content, click the button below. Please note that doing so will share data with third-party providers.

More Information

Πηγές φωτογραφιών: 123

Κείμενο: Αλίκη Μαργαρού (Lavart)

Μοιράσου το

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

YelloWizard.gr
YelloWizard.gr
YelloWizard.gr