Rory Gallagher: Το αγνό παιδί των λευκών μπλούζ

Ήμουν Δημοτικό ακόμα, όταν άκουσα για πρώτη φορά μια από τις πιο αγνές και γλυκές κιθάρες που έβγαλε ποτέ η ρoκ σκηνή. Βρισκόμουν στο αυτοκίνητο μαζί με τον πατέρα μου όταν από τα ηχεία έφτασαν στα αυτιά μου οι συγχορδίες από το Moonchild.

Πάγωσα, η τρίχα μου ”έγινε κάγκελο”. Ο καθαρός ήχος της κιθάρας αγκαλιά με την μαεστρία του καλλιτέχνη, δημιουργούσαν έναν συνδυασμό μαγικό. Έκλεισα τα μάτια και ήλπιζα να μην τελειώσει ποτέ. Βλέποντάς με, ένα χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του πατέρα μου. Ήξερε ότι βρίσκομαι σε σωστό δρόμο. Αργότερα, όταν τον ρώτησα αν ήξερε το όνομα του μουσικού, αυτός ”ξέθαψε” από τη δισκοθήκη του ένα CD και μου το έδωσε. Επάνω έγραφε με κόκκινα γράμματα RORY GALLAGHER. Δεν φανταζόμουν εκείνη τη στιγμή ότι το όνομα αυτό θα με ακολουθούσε πλέον στη ζωή μου. Συνεχίζοντας να χαζεύω το CD, η μουσική που άκουγα μετουσιώθηκε πλέον σε εικόνα. Απέκτησε τη μορφή ενός μακρυμάλλη άντρα που έπαιζε με περίσσιο πάθος μια φθαρμένη ηλεκτρική κιθάρα. Μια Fender Stratocaster του ’61, την πιο πιστή του σύντροφο σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.[dropcap size=big]Κ[/dropcap]άπως έτσι ήταν η πρώτη επαφή μου με τον Ρόρυ. Λίγα χρόνια μετά, αποφάσισα να μελετήσω περισσότερο τον Ιρλανδό. Έψαξα να βρω εκείνο το CD που αποτέλεσε την αφετηρία στο δρόμο που χάραξα ανακαλύπτοντας τη μουσική. Ήταν το live από την περιοδεία στην χώρα καταγωγής του. Ψάχνοντας, λοιπόν, στο ίντερνετ, το πρώτο που ανακάλυψα είναι το βίντεο από την ζωντανή εκτέλεση ενός τραγουδιού του στην περιοδεία του αυτή. Εικόνες από τη φτωχομάνα πόλη-λιμάνι του Κορκ, όπου πέρασε τα παιδικά του χρόνια, ντυμένες με τη γλυκόηχη θλίψη που εξέπεμπε το νωχελικό παίξιμο του Ρόρυ εμφανίστηκαν μπροστά μου. Από εκείνη τη στιγμή, το A Million Miles Away καθιερώθηκε ως ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Αυτά μόνα τους, ωστόσο, δεν μου αρκούσαν. Συνεχίζοντας την έρευνά μου, η ανήσυχη ζωή του ξεδιπλώθηκε σαν κουβάρι κλωστής μπροστά μου.

[dropcap size=big]Δ[/dropcap]εκαετία του ’50. Κορκ Σίτυ, Ιρλανδία. Η Ροκ εντ Ρολ μουσική βρίσκεται στο ζενίθ της και οι ασπρόμαυρες εικόνες από το βασιλιά του είδους, Έλβις Πρίσλεϊ, φτάνουν στα μάτια του εννιάχρονου τότε Gallagher. Αποτελούν την αφορμή ώστε να αλλάξει για πάντα η ζωή του. Αμέσως, αφού καταφέρνει να πείσει τους γονείς του, αγοράζει την πρώτη του (ακουστική) κιθάρα και παίρνει το βάπτισμα του πυρός στο χώρο της μουσικής. Σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών λαμβάνει το πρώτο βραβείο  ταλέντου του δημαρχείου Κορκ και με τα χρήματα αγοράζει την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα.

Καλλιτέχνες όπως οι Buddy Guy, Muddy Waters, John Lee Hooker και Chuck Berry αποτελούν τους ”μέντορές” του, ενώ οι country-folk τεχνικές που υιοθετεί πηγάζουν από την αδυναμία του στον Woody Guthrie.  Αρκετά χρόνια αργότερα, ως έφηβος πια, διασχίζει τη Βρετανία με μια τοπική μπάντα και με τα λεφτά που μαζεύει πραγματοποιεί την μεγαλύτερη επένδυση της ζωής του, αγοράζοντας την αγαπημένη του Stratocaster. Στα χρόνια που ακολούθησαν, διαδραματίζει αρχηγικό ρόλο σε τρία διαφορετικά συγκροτήματα (Fontana Show Band, The Impact και Taste με την αντίστοιχη χρονική σειρά) και θα ηχογραφήσει 14 σόλο άλμπουμ. Τον Απρίλιο του ’95, σε ηλικία 47 ετών, αφήνει την τελευταία του πνοή επιτρέποντας, ως γνήσιο τέκνο της Ιρλανδίας, μονάχα το αλκοόλ να τον νικήσει.

Ο καιρός πέρασε. Από τα αυτιά μου κύλησαν πολλοί διαφορετικοί ήχοι. Όμως, οι νότες που πρωτοάκουσα τότε σαν παιδί θα με μαγεύουν πάντα το ίδιο. Όσες φορές και αν αντηχήσουν στα αυτιά μου. Πόσοι καλλιτέχνες, άραγε, να έχουν αυτή την ικανότητα;

Και το top 10…

1. Tattoo’d Lady
2. A Million Away
3. Shadow Play
4. Moonchild
5. For The Last Time
6. Bad Penny
7. Philby
8. Shin Kicker
9. Bullfrog Blues
10. Sugar Mama (Taste)

Κείμενο: Βαγγέλης Δελλής (Lavart)

Πηγές φωτογραφιών: 1, 2, 3