Αν κάποιος μου έδινε τη δυνατότητα να κάνω ταινία τη ζωή ενός ανθρώπου της έβδομης τέχνης, αυτός που θα διάλεγα μάλλον θα ήταν ο Ρομάν Πολάνσκι που γεννήθηκε μια μέρα σαν και αυτή στο Παρίσι το 1933. Μετά από τρία χρόνια, οι γονείς του αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Πολωνία κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα ο μικρός Ρομάν να ζήσει τη φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου σε όλο της το «μεγαλείο». Όλη η εβραϊκής καταγωγής οικογένεια του στάλθηκε στο γκέτο της Κρακοβίας κι από κει ο πατέρας του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μάουτχάουζεν και η μητέρα του στο Άουσβιτς όπου και εκτελέστηκε. Ο Πολάνσκι κατάφερε να σωθεί δραπετεύοντας από το γκέτο στα εφτά του, ζώντας στους δρόμους και ζητιανεύοντας μέχρι τα 12, όταν και τελείωσε ο πόλεμος και ο πατέρας του επέστρεψε σπίτι.
Από μικρός κατάλαβε την κλίση που είχε στον κινηματογράφο, στην αρχή ως ηθοποιός αλλά πολύ γρήγορα και ως σκηνοθέτης. Με την πρώτη του κιόλας ταινία Μαχαίρι στο νερό(1962) κατάφερε να χαρίσει στην Πολωνία την παρθενική της υποψηφιότητα για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Οι δυο επόμενες δουλειές του Αποστροφή(1965) και Νύχτα των Δολοφόνων(1966) ήταν εξίσου επιτυχημένες χαρίζοντας του διακρίσεις στο φεστιβάλ Βερολίνου κι ένα εισιτήριο για Αμερική.
Εκεί θα γνωρίσει κατευθείαν την επιτυχία με το Μωρό της Ρόζμαρι το 1968 για να γκρεμιστεί το αμερικάνικο όνειρο γρήγορα και με τον πιο τραγικό τρόπο, αφού τον επόμενο χρόνο θα βρεθεί νεκρή στο ράντσο τους η γυναίκα του Σάρον Τέιτ, η οποία ήταν μάλιστα και έγκυος, δολοφονημένη άγρια από την συμμορία του Τσαρλς Μάνσον. Το γεγονός αυτό θα τον κάνει να επιστρέψει στην Ευρώπη προσωρινά όμως, αφού το 1974 θα γυρίσει στις ΗΠΑ για να γυρίσει το αριστούργημά του, Τσάιναταουν.
Κι εκεί που φαινόταν ότι θα ξεκινούσε τη ζωή και την καριέρα του από την αρχή, θα κατηγορηθεί και θα καταδικαστεί τελικά για τον βιασμό μιας 13χρονης. Για να αποφύγει την σύλληψη, το σκάει αυτήν την φορά από την Αμερική και βρίσκει καταφύγιο στην Ελβετία. Η σκηνοθετική του ματιά όμως δεν θα είναι ποτέ ίδια, αφού με εξαίρεση την Τες και για μερικούς Τα μαύρα φεγγάρια του έρωτα δεν θα γυρίσει τίποτα αξιόλογο για τα επόμενα 20 περίπου χρόνια, μέχρι που το 2002 ο -σε μεγάλο βαθμό- αυτοβιογραφικός Πιανίστας θα του δώσει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και το όσκαρ σκηνοθεσίας, ένα όσκαρ που δεν θα παραλάβει ποτέ, αφού ακόμα είναι καταζητούμενος στην Αμερική.
Υγ: Εγώ αυτήν την ταινία μπορεί να την έβλεπα και δύο φορές…
