Το καινούργιο βιβλίο του Robert Gumperts “Division Street” δείχνει ότι στην Καλιφόρνια συνυπάρχουν δύο κόσμοι: Αυτοί που έχουν και αυτοί που δεν έχουν
Το “Division Street” του Robert Gumperts είναι μια μεταφορά για τη “διαίρεση” των κοινοτήτων, μεταξύ του πλούτου των λίγων και του αναλώσιμου των πολλών – στο Σαν Φρανσίσκο, στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Το 2016 το Super Bowl ήρθε στο Σαν Φρανσίσκο. “Ζητήθηκε” από τους αστέγους να μετακομίσουν στην ειρωνική ονομασία Division Street όπου, ήλπιζαν οι αξιωματικοί της πόλης, ότι θα ήταν αόρατοι.
Μέσα στον απεριόριστο πλούτο και την κατανάλωση εκείνης της «σούπερ» εβδομάδας, οι άστεγοι συνέχιζαν τη ζωή τους, συνωστίζονταν στις σκηνές τους ή κοιμόντουσαν τραχιά στο έδαφος. Δεν υπήρχαν εγκαταστάσεις, ούτε υποσχέσεις για μόνιμη στέγαση.
Ο Corey Trosclaio είναι 46 ετών και άστεγος για δύο ή τρία χρόνια. Η σκηνή του βρίσκεται ανάμεσα σε φράχτη του πάρκινγκ και στήλη της γέφυρας του αυτοκινητόδρομου.
Ο Patrick είναι 43 ετών και είναι άστεγος από τα 12.
Η Division Street είναι είναι το μέρος από το οποίο άρχισε αυτό το έργο ο Robert Gumperts και από το οποίο πήρε το όνομά του. Οι φωνές των αστέγων είναι αναπόσπαστο κομμάτι του.
Ο Caleb Jay Jenkins δεν ξέρει ούτε διαβάζει ούτε να γράφει: “Δεν έχω πάει ποτέ μέσα σε σπίτι, για μένα το σπίτι είναι ένα μεγάλο ζεστό κουτί. Έχω ακούσει για τον Covid-19. Θα μπορούσε να είναι σαν τα άλλα πράγματα εδώ γύρω, φτιαγμένα. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ κανέναν με τον ιό. Εάν κάποιοι άνθρωποι του δρόμου το έχουν, τότε η πόλη πρέπει να το μάθει. Αλλά δεν ζητούν τίποτα από τους ανθρώπους του δρόμου. Δεν ρωτούν: “Τι κάνεις;”, “Νιώθεις καλά;” Αυτό θα βοηθούσε γιατί ακόμα κι αν δεν έχουν τον ιό, αν δεν αισθάνονται καλά, θα μπορούσαν να κάνουν κάτι γι’ αυτό.”
Ο Ricky Walker, 48, είναι άστεγος για δέκα χρόνια και η Becca Hogue, 42, για δύο. Σύμφωνα με τον Walker: “Υπάρχει μια μικρή αίσθηση κοινότητας, αλλά μεταφέρεται πολύ. Σε αναγκάζουν [οι αρχές] να μετακινηθείς, εκτοπίζουν ανθρώπους, παίρνουν τα πράγματα των ανθρώπων. Ξέρεις, απλώς έρχονται και παίρνουν όλα τα πράγματά σου, έτσι η κοινότητα αλλάζει. Υπάρχουν διαφορετικά τμήματα, σε διαφορετικές περιοχές, όπου οι άνθρωποι μεταναστεύουν”.
Ο Peter Marshall Qualls, 47 αναφέρει: “Είμαι χωρίς σπίτι από τότε που ήμουν 10 και μισό. Σπίτι σημαίνει ένα μέρος όπου οι άνθρωποι συγκεντρώνονται και δουλεύουν σε συνεργασία, για να μοιραστούν τις εμπειρίες και τις ελπίδες τους με άλλα άτομα στην κοινότητα, έτσι ώστε η οικονομική πραγματικότητα στην οποία ανήκει ο καθένας να μην τους επιβαρύνουν υπερβολικά ή να κάνουν τους ανθρώπους να εξαιρετικά φτωχούς. Έτσι μοιραζόμαστε χρόνο μαζί και εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον και με τη σειρά μας δίνουμε ο ένας στον άλλο ασφάλεια και ελπίδα”.
Ο John Hider, 29 ετών, είναι άστεγος εδώ και περίπου τρία χρόνια. “Νιώθω ότι οι άστεγοι έχουν κοινότητα, αλλά υπάρχει μεγάλος διαχωρισμός μεταξύ των αστέγων και των μη αστέγων. Νιώθω ότι κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσαν να μας κρίνουν λάθος, και θα μπορούσαμε να τους κρίνουμε λάθος. Πολλές φορές μας φοβούνται, δεν μας καταλαβαίνουν, αλλά είμαστε απλώς άνθρωποι, απλώς προσπαθούμε να ζήσουμε, να τα βγάλουμε πέρα κάθε μέρα”.
Ο 59χρονος Tyrone Butler είναι άστεγος εδώ και 18 χρόνια. “Σπίτι σημαίνει να έχεις ένα μέρος όπου εσύ, η γυναίκα και η οικογένειά σου μπορείτε να ξαπλώσετε και να κοιτάξετε τη ζωή με τους δικούς σας όρους. Το πιο δύσκολο πράγμα με το να είσαι στους δρόμους είναι οι δραστηριότητες έξω στους δρόμους, τη νύχτα. Μόνο οι δυνατοί επιβιώνουν και οι αδύναμοι κοιμούνται. Ο ιός δεν με ανησυχεί γιατί έχουν άλλα πράγματα που προσπαθούν να σκοτώσουν ανθρώπους. Αν δεν είναι ασθένεια, είναι ναρκωτικά. Αν δεν είναι ναρκωτικά, είναι κάτι άλλο”.
